Ο συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής, Περικλής Κοροβέσης, με αφορμή την παράσταση «Ανθρωποφύλακες» μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, για τον κίνδυνο του φασισμού, τις βιτρίνες της εξουσίας, και φυσικά τις επερχόμενες εκλογές.

Ads

Με αφορμή την παράσταση «Ανθρωποφύλακες» στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, το θέμα της ακροδεξιάς και ο κίνδυνος του φασισμού πόσο μάς αφορά σήμερα;

Φέτος κλείνουνε 50 χρόνια από τότε που τυπώθηκε το βιβλίο*. Το γεγονός ότι ύστερα από 50 χρόνια, νέα παιδιά ανακαλύπτουν αυτό το βιβλίο και θεωρούν ότι είναι επίκαιρο, σημαίνει ότι η καταγγελία των βασανιστηρίων και του φασισμού παραμένει επίκαιρη σήμερα, όσο εδώ και 50 χρόνια.

Θλιβερό μεν, που δεν έχουν καταργηθεί στον κόσμο τα βασανιστήρια μετά από 50 χρόνια, ευτυχές δε, ότι νέα παιδιά παίρνουν το νήμα και με τον δικό τους τρόπο πολεμάνε το φασισμό.

Ads

Τι σάς κέντρισε το ενδιαφέρον σε αυτή την δεύτερη παράσταση γι’ αυτό το βιβλίο;

Ό,τι βρήκανε μια καλή λύση να δείξουνε τι γινόταν επί χούντας, δηλαδή τι βιτρίνα ήθελε να έχει η χούντα: χαρά, ευημερία, κλπ. Αυτό δηλαδή το fake society, και τι έκρυβε από πίσω. Κι αυτό που έκρυβε από πίσω, ήταν οι άνθρωποι που βασανιζόντουσαν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, και πέρα από την Ασφάλεια, οι φυλακές γεμάτες, οι εξορίες γεμάτες, και ως βιτρίνα είχανε τα χαζοχαρούμενα νούμερα, είτε της Επιθεώρησης, είτε όλα εκείνα που γίνονταν στις διάφορες γιορτές των Ελλήνων στο Στάδιο.

Αυτή η αντίθεση της βιτρίνας με την πραγματικότητα, ισχύει μέχρι σήμερα;

Ασφαλώς και ισχύει, με τη διαφορά ότι αλλάζουν λίγο οι ρόλοι. Δηλαδή σήμερα δεν έχουμε τέτοια βασανιστήρια στην Ασφάλεια, αλλά έχουμε βασανιστήρια αντίστοιχα στην κοινωνία. Δηλαδή, η ανεργία είναι μια βία. Το να είσαι άστεγος είναι μια βία. Το να μεταναστεύεις είναι μια βία.

Υπάρχει λοιπόν μια βία που εξαπλώνεται στην κοινωνία και που είναι με τη μορφή της στέρησης. Μέσα στα ανθρώπινα δικαιώματα όπως έχουν διατυπωθεί το 1948 στον ΟΗΕ, είναι η αξιοπρεπής ζωή. Και αξιοπρεπής ζωή, σημαίνει να έχεις σπίτι, να έχεις δουλειά, να έχεις παιδεία, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Όταν όλα αυτά λείπουνε, ασκείται μια βία συλλογικά στην κοινωνία, οπότε ως βιτρίνα, έχουμε το Master chef στην τηλεόραση, τις εκπομπές μόδας, για shopping, για το… σού ’πα και το μού ’πες.

Τότε είχαμε την επιθεώρηση, σήμερα έχουμε την τηλεόραση, που παίζει τον ίδιο ρόλο: Να μας δείξει μια κοινωνία που δεν υπάρχει και που καλύπτει την άλλη κοινωνία που υποφέρει. 

Τι άλλο θα θέλατε να πείτε με αφορμή αυτήν την παράσταση;

Είναι συγκινητικό για μένα, σε αυτό το θέατρο που πήγαινα όταν ήμουν 16 χρονών, και μου άνοιξε μεγάλους ορίζοντες, γαλουχήθηκα σ’ αυτό το θέατρο, ότι παίζεται ένα δικό μου έργο, και ελπίζω με τη σειρά του να βοηθήσει τον αντίστοιχο δεκαεξάχρονο, εικοσάχρονο, να δει πως είναι τα πράγματα.

Και ενόψει των ευρωεκλογών, τι θα θέλατε να πείτε σε αυτούς τους νέους που ψηφίζουν για πρώτη φορά, αλλά και στους υπόλοιπους;

Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτές οι εκλογές είναι ένα θέατρο. Δηλαδή, είναι ποτέ δυνατόν να έχουμε ένα Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και να μην υπάρχει Ευρωπαϊκή κυβέρνηση; Υπάρχει ένα κοινοβούλιο στον κόσμο, που να έχει κυβέρνηση;

Ψηφίζουμε για ένα κοινοβούλιο που δεν έχει κυβέρνηση. Τότε, ποιός κυβερνάει; Πρέπει να ψάξουμε σε εξωθεσμικά όργανα, όπως είναι η Κομισιόν, όπως είναι η γραφειοκρατία των Βρυξελών, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όπως είναι το λόμπι των βιομηχάνων. Όλα αυτά, συνιστούν μια άτυπη κυβέρνηση, βγάζουν αποφάσεις που είναι καθοριστικές, και το κοινοβούλιο τις επικυρώνει.

Από την άλλη πλευρά, και στις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην ουσία οι Ευρωεκλογές είναι Εθνικές Εκλογές β΄ κατηγορίας. Ψηφίζουνε ή καταψηφίζουνε την κυβέρνηση που υπάρχει. Δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη. Άρα, λοιπόν, είναι εκλογές-θέατρο, να φαίνεται ότι κάνουμε κάτι.

Και για τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, τι θα λέγατε;

Για τις Δημοτικές εκλογές τα πράγματα είναι διαφορετικά. Επειδή είναι τοπικές κοινωνίες, υπάρχουν κινήσεις σχεδόν παντού, που έχουν μια άλλη πρόταση, πέρα από τα κατεστημένα κόμματα. Αυτές που ασχολούνται με τα προβλήματα της γειτονιάς, του περιβάλλοντος, δημιουργούν δομές αλληλεγγύης, μερικές από αυτές έχουν και συσσίτια, για άστεγους, ή άνεργους, κάνουν εκδηλώσεις, κ.ά.. Επομένως υπάρχει μια ακτίδα φωτός από αυτές τις κινήσεις των πολιτών που προτείνουν κάτι άλλο. Γι’ αυτό έχει μια σημασία η ψήφος, να ενισχυθούν αυτές οι κινήσεις.

Εσείς, με ποιόν γνώμονα θα επιλέξετε αυτούς που θα ψηφίσετε;

Παρόλο που δε δίνω καμία σημασία στην ψήφο, ψηφίζω πάντα. Γιατί ακόμα κι αυτή η ελάχιστη ευκαιρία πρέπει να αξιοποιηθεί. Θα ψηφίσω αυτούς που παραμένουν δραστήριοι στο δρόμο, και όχι στα παράθυρα της τηλεόρασης. Δηλαδή, όσους π.χ. κινούνται με τους πλειστηριασμούς για να μη γίνουν εξώσεις, ή που δημιουργούν κινήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες, αυτοί που ασχολούνται με το περιβάλλον, αυτοί που είναι εναντίον των εξορύξεων των υδρογονανθράκων. Δηλαδή, θα ψηφίσω αυτούς που κινούνται στην κοινωνία, δηλαδή τους ζωντανούς και ενεργούς πολίτες, και όχι τους πολιτικούς που θέλουν να παίξουν τους ηγέτες μας. 

*Διαβάστε στο Tvxs.gr για το βιβλίο/μαρτυρία του Περικλή Κοροβέση και την παράσταση “Ανθρωποφύλακες” στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη.