Σε κάθε τμήμα (μην πω σε κάθε τάξη ) οι πραγματικά άριστοι μαθητές/τριες είναι ένας -δύο. Εννοώ αυτά τα παιδιά που είναι άριστα στην επίδοση, πάντα διαβασμένα, αποδίδουν για 19 – 20 σε όλα τα μαθηματα και ο κόσμος να χαλάσει διαβάζουν με την ίδια ένταση.

Όλα τα υπόλοιπα παιδιά δεν είναι έτσι . Αλλά έχουν μέσα τους απίστευτο δυναμικό και προοπτικές: μπορούν να γίνουν επιστήμονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματιες, τεχνίτες. Και δεν είναι υποχρεωμένα να γίνουν και αυτά του 19 – 20, το οποίο εδώ που τα λέμε, αν δεν θες να περάσεις Ιατρική, δεν έχει και κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Και για την Ιατρική, ακόμα, ο βαθμός στα Αρχαία δεν μετράει.

Επομένως είναι εντελώς παράλογο ένα εκπαιδευτικό σύστημα να ασχολείται με τους δύο άριστους και τους άλλους να τους ρίχνει στον Καιάδα. Γιατί και οι άλλοι είναι το σχολείο, όπως και οι άλλοι είναι η κοινωνία.

Και πραγματικά ποιος θυμάται πια τους βαθμούς που είχε στο σχολείο; Και πόσοι άνθρωποι δεν άλλαξαν ρότα στην πορεία;

Όσο για την αριστεία, έχω να πω ότι πολλές φορές είναι ένα ανακουφιστικό για όλους προπέτασμα καπνού. Ένα παιδί άριστο σε όλα σπανίως απασχολεί τους γύρω του εκτός αν κάποια στιγμή κρασάρει και τότε όλοι έκπληκτοι πέφτουν από τα σύννεφα.

Βέβαια, υπάρχουν και λίγοι, τυχεροί άνθρωποι των οποίων η ζωή είναι ευθεία: άριστοι μέχρι το πέμπτο διδακτορικό, με ισορροπημένη προσωπική ζωή, πάντα εξαιρετικές δουλειές. Τους εκτιμάμε και τους θαυμάζουμε, αλλά όλων των υπολοίπων η ζωή είναι τεθλασμένες.

Κοινώς, το σχολείο είναι για όλους και όλες και όχι για τον έναν, όπως ακριβώς και η κοινωνία.

Και είναι δείγμα βλακείας να σχεδιάζεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα με βάση τον έναν και να επιδιώκεται όλοι να έρχονται στο μέτρο του ενός, γιατί τελικά ούτε εκείνον τον ένα βοηθάει.

*Η Βασιλική Δραγάτση είναι εκπαιδευτικός

Πηγή: Facebook