Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Ουάσιγκτον, ο Αλέξης Τσίπρας αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ψηφισμένος από 170 χιλιάδες πολίτες-μέλη. Στο φόντο οι έντονες διαφοροποιήσεις εντός της Ε.Ε. απέναντι στη Ρωσία και την εισβολή της στην Ουκρανία.

Ουάσιγκτον

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον δεν έχει μόνο ξεχωριστή σημασία για την εξωτερική πολιτική της χώρας· μπορεί να αποδειχθεί ότι θα δράσει καταλυτικά και στην εσωτερική πολιτική σκηνή.

Ο φιλοκυβερνητικός τύπος κράτησε χαμηλά τις προσδοκίες για τα πολιτικά κέρδη που μπορεί να φέρει ο Κυρ. Μητσοτάκης από τις ΗΠΑ. Ο Ελληνας πρωθυπουργός πηγαίνει στον Λευκό Οίκο κομίζοντας ένα μεγάλο δώρο: την παραχώρηση της Αλεξανδρούπολης στο ΝΑΤΟ, με πενταετή συμφωνία και option για επ’ αόριστον παράταση. Η τιμητική πρόσκληση να μιλήσει ενώπιον του Κογκρέσου έχει τη συμβολική της αξία, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι ουσιαστικό και γεωπολιτικό «αντίδωρο», έναντι του πολυτιμότερου γεωστρατηγικά λιμανιού στον κόσμο, αυτή την εποχή.

Το πώς βλέπουν οι Αμερικανοι τον Κυρ. Μητσοτάκη περιγράφηκε με χαριτωμένη ωμότητα από τον πολυμήχανο πρέσβη Τζέφρι Πάιατ: «Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δηλώνουν μετά τη γνωριμία τους με τον Έλληνα πρωθυπουργό: Πώς να τον προσλάβουμε να δουλέψει για εμάς;»

Ο Πρόεδρος Μπάιντεν και το επιτελείο του πιθανότατα θα επαναλάβουν σε κορυφαίο επίπεδο όσα εκόμισε πρόσφατα στην Αθήνα η στενή συνεργάτης του Πάιατ στην Ουκρανία του 2014, υφυπουργός Εξωτερικών Βικτώρια Νούλαντ: εν πρώτοις, θα επαναδιατυπωθούν τα αιτήματα για επέκταση της οπλικής βοήθειας προς την Ουκρανία, και ανανέωση των οπλικών συστημάτων, θα επιβεβαιωθούν η ματαίωση του αγωγού EastMed και η συνεκμετάλλευση με την Τουρκία στην ΝΑ Μεσόγειο εφόσον προχωρήσουν οι εξορύξεις, και βέβαια θα ζητηθεί η αυτονοήτως αμέριστη συμπαράσταση στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, χωρίς αστερίσκους και γκρίνιες. Κάπου εκεί ίσως τεθεί και το ζήτημα των ελληκτότητων δεξαμενόπλοιων που μεταφέρουν ακόμη πετρέλαιο από τη Μαύρη Θάλασσα.

Η εξωτερική πολιτική του Κυρ. Μητσοτάκη, όση και όπως υπάρχει, ακολουθεί τρόπον τινά την οικογενειακή παράδοση, έτσι όπως την καθιέρωσε ο πατέρας Μητσοτάκης στη σχέση του με τον πατέρα Μπους: έμφαση στις προσωπικές σχέσεις, επικοινωνιακή υπερπροβολή, πρόταξη μιας προσωπικής-δυναστειακής διπλωματίας, επιβεβαίωση ότι η Ελλάδα παραμένει απροϋπόθετα πιστός και υποτακτικός εταίρος, χωρίς απαιτήσεις, πλην της προστασίας που προσφέρει ο Μεγάλος Ηγεμών προς τον τοπικό βασάλο.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλο και συχνότερα το βασικό επιχείρημα των σημερινών κυβερνητικών είναι η «μικρά πλην τιμία Ελλάς» των παλαιοελλαδιτών και του φιλοβασιλικού Λαϊκού Κόμματος, απέναντι στην ορμή του βενιζελισμού την εποχή των βαλκανικών πολέμων και του Α’ Παγκοσμίου. Τόσες είναι οι δυνάμεις της χώρας, μικρές, μικρή η σημασία μας, μη μας συγκρίνετε με την Τουρκία και την πολυπρόσωπη εξωτερική της πολιτική ― αυτό λέγεται.

Οι πιέσεις του υπερατλαντικού κηδεμόνα, σε συνδυασμό με τις εθνικιστικές κορώνες Σαμαρά και τους ελλοχεύοντες ακροδεξιούς της ΝΔ, αλλά κυρίως με την ασφυκτική πραγματικότητα της οικονομίας και την ογκούμενη δυσαρέσκεια, δεν αποκλείεται να επισπεύσουν τις εκλογές και να τους προσδώσουν και κάποιον χαρακτήρα εθνικής κρίσης.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα

Οι 174.000 πολίτες-μέλη που γράφτηκαν στο κόμμα για να ψηφίσουν αρχηγό δεν δίνουν μόνο αέρα στον Αλέξη Τσίπρα, που το οργάνωσε, δημιούργησαν ένα πολιτικό γεγονός που επιταχύνει τις εξελίξεις. Δίνουν μια νέα δυναμική εξουσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και οπλίζουν τον Τσίπρα με νέα αυτοπεποίθηση απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη, οι οποίοι επίσης ολοκλήρωσαν τις εσωκομματικές τους διεργασίες.

Απέναντι στους ηγέτες ΝΔ και ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ ο Αλέξης Τσίπρας εμφανιζόταν ούτως ή άλλως με μεγαλύτερο προσωπικό πολιτικό βάρος, λόγω ιδιοσυγκρασίας και εμπειρίας. Ο μετασχηματισμός του κόμματός του και η απόλυτη κυριαρχία του, προσδίδουν στον πρώην πρωθυπουργό επιπλέον όπλα για τη σκληρή προεκλογική αντιπαράθεση που έχει ήδη ξεκινήσει.

Η επιδιωχθείσα διεύρυνση πέτυχε ― τουλάχιστον ποσοτικά είναι εντυπωσιακή. Μένει να φανεί πώς και πόσο το πλήθος των εγγραφέντων μελών την 15η Μαΐου θα μετατραπεί σε πολιτική και κοινωνική δυναμική. Φαίνεται επίσης να επιτυγχάνεται μια ορισμένη ομογενοποίηση, με επικράτηση ενός σαφώς πλειοψηφικού συσσωματώματος «προεδρικών», και συρρίκνωση της λεγόμενης αριστερής αντιπολίτευσης της Ομπρέλας. Ωστόσο κατά την συγκρότηση των κομματικών οργάνων διοίκησης εικάζεται ότι θα επιδιωχθεί μια ισορροπία ενότητας.

Ο μεγάλος κερδισμένος αυτής της περιόδου είναι ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά ταυτόχρονα είναι και αυτός που φέρει την ιστορική ευθύνη να εκθρονίσει τη Δεξιά και να δώσει μια νέα προοπτική κοινωνικής ανάταξης. Υπό αυτή την έννοια, η κομματική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και η δυναμική του αφορά όλη την ελληνική κοινωνία , και όχι μόνο τα μέλη  του, παλαιά και νέα.