Το τελευταίο διάστημα που κι εγώ όπως οι περισσότεροι, περνάω πολύ χρόνο στο σπίτι και βουτάω σε βιβλία, σε σειρές, σε ταινίες, σε μουσικά άλμπουμ, έχω παρατηρήσει ότι διαμορφώνεται μια νέα γενιά ανθρώπων και δημιουργών, που την έχω ζηλέψει και έχω θαυμάσει απεριόριστα.

Σε όλες τις ενδιαφέρουσες χώρες του Δυτικού κόσμου, στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στον Καναδά, στη Γερμανία, στη Φινλανδία, στην Ισπανία, στη Νέα Ζηλανδία… στις χώρες όπου υποτίθεται ότι θέλουμε να ανήκουμε, η «γλώσσα» με την οποία μιλάει πια η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, η τέχνη για τους νέους, είναι εντελώς καινούρια.

Οι νέοι σήμερα έχουν πολύχρωμα μαλλιά, φοράνε unisex ρούχα, έχουν τατουάζ, piercing, δεν τρώνε πολύ κρέας, δεν καπνίζουν αλλά πίνουν αλκοόλ, είναι πολιτικοποιημένοι, νοιάζονται για το περιβάλλον, φροντίζουν ζώα και έχουν κατοικίδια… 

Διαβάζουν graphic novels και εκφράζονται με ρίμες, δεν κρύβουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, πάνε σε πορείες, φωνάζουν ότι black lives matter, ζωγραφίζουν τοίχους και ημερολόγια, κάνουν DIY ταινιάκια, μαγειρεύουν διαφορετικά φαγητά, ψάχνονται και ψάχνουν νέους τρόπους να εκφραστούν, ξέρουν τι σημαίνει πατριαρχία και ότι πρέπει να την ανατρέψουν, δεν ψηφίζουν αλλά δεν είναι απολιτίκ… 

Ξέρουν πολύ καλά, ότι η ταυτότητα ενός έθνους δεν έχει να κάνει με το χρώμα ή τη θρησκεία αλλά είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο -ευτυχώς-, πήγαν σχολείο και έκαναν φίλους που γεννήθηκαν σε άλλες χώρες από αυτήν που ζουν τώρα, «μιλάνε» online με συνομήλικους τους από άλλες ηπείρους, παίζουν μπάλα με παιδιά που μιλούν ακόμα σπαστά την επίσημη γλώσσα του κράτους, κάνουν κοπάνα με κορίτσια που φορούν στο κεφάλι μαντήλι, φιλούν παθιασμένα τους γείτονες τους με διαφορετικό χρώμα δέρματος, βοηθάνε τους συμμαθητές τους να περάσουν το πεζοδρόμιο με το αμαξίδιο γιατί πάλι κάποιος ανεγκέφαλος πάρκαρε στη διάβαση…

Ξέρουν ότι σε 3-5 -10 χρόνια μπορεί και οι ίδιοι να ζουν σε μέρη μακρινά… για χίλιους δυο λόγους.

Νέοι που βιώνουν καθημερινά μέσα στα σπίτια τους και τις ζωές τους την ανεργία, τα αδιέξοδα, τις ανισότητες, αλλά δεν το βάζουν κάτω…  

Νέοι που αγαπούν την οικογένειά τους, είτε αυτή περιλαμβάνει 1 γονιό, 2 μαμάδες, 2 μπαμπάδες, 4 γονείς, αδερφάκια με άλλο χρώμα, ή αδερφάκια που υιοθετήθηκαν στην πορεία…

Νέοι που ξέρουν ότι η αναπηρία, δεν είναι κάτι που πρέπει να κρατάει τους ανθρώπους «με πρόβλημα» μέσα στο σπίτι, αλλά ότι το πρόβλημα είναι μόνο της  κοινωνίας, που δεν προσφέρει προσβασιμότητα, και ίσες ευκαιρίες στους πολίτες της. 

Νέοι που θέλουν να ταξιδέψουν, που ξέρουν ότι το να βγάλεις λεφτά δεν έχει νόημα- ίσως γιατί είδαν τους γονείς τους να τα χάνουν και να υποφέρουν με τις κρίσεις τα προηγούμενα χρόνια-, που θέλουν να ζουν σε πράσινες πόλεις ή σε πράσινα βουνά… που θέλουν να ερωτευτούν, να μάθουν βραζιλιάνικες πολεμικές τέχνες, ρώσικη κουζίνα, δανέζικα γλυκά, ιαπωνέζικα origami, αραβικούς χορούς,  όχι μόνο από τα social media και τα κινητά… αλλά να τα ζήσουν…

Ακόμα και η οπισθοδρομική και φοβική ελληνική πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια έκανε κάποια δειλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Με κάποιες νομοθετικές παρεμβάσεις, με ανοιχτές εκδηλώσεις και φεστιβάλ, με συγγράμματα και βιβλία, μέσω YouTube καναλιών, αλλά και κάποιων τηλεοπτικών εκπομπών, που πήραν την απόφαση να «ανοίξουν» τις πόρτες τους. 

Έτσι, σιγά σιγά, στα σπίτια μας, «μπήκαν» οι ιστορίες επίδοξων μαγείρων, τραγουδιστών, μοντέλων, αθλητών, που επιτέλους έπαψαν να είναι όλοι άσπροι, έπαψαν να είναι όλοι γεννημένοι στην Ελλάδα, και αυτό το μωσαϊκό ανθρώπων άρχισε να γίνεται ορατό, έστω και με όρους lifestyle επικαιρότητας. 

Και πάμε στο σημερινό μας μεσημέρι… στην προβολή του βιντεοκλίπ της επιτροπής Greece 2021, που μόνο μελαγχολία και θυμό μπορεί να προκαλέσει…

Σε έναν κόσμο που βράζει, με πανδημίες, με φτώχεια, με πολέμους, με πολιτικές κρίσεις, με τον εθνικισμό να φουσκώνει, με το προσφυγικό να κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, έχουμε βαρεθεί να ακούμε συνεχώς ότι η Ελλάδα πρέπει να πάει «μπροστά»…

Αυτά τα βήματακια των προηγούμενων χρόνων, αυτά τα μικρά ρυάκια, θα μπορούσαν να τα πάρουν οι άνθρωποι της επιτροπής Ελλάδα 2021 και να τα κάνουν χείμαρρο, να τους δώσουν μεγάφωνα να ακουστούν παντού…

Γιατί αυτοί; Επειδή έχουν χρήματα, επειδή έχουν κύρος λόγω της θέσης τους, επειδή έχουν δύναμη, επειδή αυτό είναι το σωστό στην τελική, να προτάξουν αυτή την πολυσύνθετη, πολύχρωμη ενδιαφέρουσα, σύγχρονη Ελλάδα… επειδή αυτό σημαίνει «μπροστά», επειδή αυτό είναι η συλλογική μας ταυτότητα…

Ας μας απαντήσει κάποιος…

Γιατί το 2020, η Ελλάδα να είναι αυτό το πράγμα που μας δείχνουν;  Με τα συντηρητικά άχρωμα μαυρόασπρα ρούχα… με ανθρώπους που είναι όλοι λευκοί, όλοι νέοι, όλοι αδύνατοι, όλοι όμορφοι με τα κυρίαρχα πρότυπα…

Με τις αναπαραστάσεις των ζευγαριών, που είναι μόνο straight…

Με τους καπνούς, την γέφυρα της Ολυμπιάδας, τα ταμπούρλα… το παρελθόν και την αρχαιολαγνεία να πανηγυρίζουν και να χορεύουν… αλλά μόνοι αυτά…

Γιατί η Ελλάδα σήμερα, να είναι τα αρχαία στάδια και η Ακρόπολη, και όχι και η ιχθυόσκαλα, τα Χανιά, η δημοτική αγορά στην Κυψέλη, τα μεταλλεία στη Μήλο, τα ορεινά χωριά στην Καστοριά, το Παγκράτι;

Γιατί ένα τραγούδι γραμμένο 37 χρόνια πριν, και όχι ο Λεξ, η Μαρίνα Σάττι, ο Φοίβος Δεληβοριάς που μιλούν για το τώρα;  

Πόσο κιτς; Πόσο φοβικό; Πόσο ξένο με τον τόπο που αγαπάω εγώ; Πόσο δεν θέλω καθόλου, να ζω στην χώρα που μου «προτείνουν» οι δημιουργοί του;

Μήπως τελικά, αυτή η επιτροπή, αντί να μας «ενώσει» μας κάνει να μεταναστεύουμε μια ώρα αρχύτερα;

Αν συνεχίσει έτσι… μπορεί και να τα καταφέρει…

Έλεος…