Ακόμη και το «βρώμικο ‘89», τότε που η Δεξιά με ηγέτη τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού βύθισε στον βούρκο την πολιτική ζωή προκειμένου να σύρει στο ειδικό δικαστήριο τον πολιτικό του αντίπαλο, ωχριά μπροστά στα όσα συμβαίνουν σήμερα.

Παρά τις μεγάλες ομοιότητες με την τότε εποχή, καθώς το τυφλό πάθος της Δεξιάς να βγάλει από τη μέση με ανορθόδοξους και ανέντιμους τρόπους τους πολιτικούς της αντιπάλους, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου τότε και τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα σήμερα, αποτελεί κοινό στοιχείο και συνδετικό κρίκο των δύο περιόδων, εντούτοις η σημερινή κατάσταση έχει ξεπεράσει και την πιο νοσηρή φαντασία.

Κι αυτό γιατί η σημερινή Δεξιά του Μητσοτάκη υιού και του Άδωνη Γεωργιάδη δεν αρκείται στο απλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αλλά προχωρεί ένα βήμα παρακάτω στον θεσμικό κατήφορο. Εμπλουτίζει την θεσμική εκτροπή με ένα ακόμη σοβαρό ατόπημα, τη συγκάλυψη του σκανδάλου διαφθοράς της NOVARTIS στο οποίο εμπλέκονται, σύμφωνα με την Αμερικανική Δικαιοσύνη, κυβερνητικοί αξιωματούχοι της κυβέρνησης της ΝΔ την περίοδο 2012 – 2015.

Έτσι με μια εντυπωσιακή διπλή θεσμική εκτροπή, η Δεξιά υπό τον Μητσοτάκη υιό πρώτα συγκαλύπτει ένα αναγνωρισμένο και από την αμερικανική δικαιοσύνη, όσο και από την ίδια τη NOVARTIS σκάνδαλο διαφθοράς, βαφτίζοντάς το σκευωρία, αλλά και ενοχοποιεί γι’ αυτό στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αποκάλυψαν το σκάνδαλο, απειλώντας με διώξεις ακόμη και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό.

Τελικά όταν μια πολιτική οικογένεια επανέρχεται στην εξουσία, βελτιώνει τις μεθόδους και την αποτελεσματικότητά της. Η θεσμική εκτροπή του πατέρα Μητσοτάκη να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τον πολιτικό του αντίπαλο το 1989 φαντάζει σήμερα σαν… σχολική εκδρομή, μπροστά στη δολοπλοκία του υιού. Ο οποίος με ένα σμπάρο επιτυγχάνει δύο τρυγόνια.

Συγκαλύπτει ένα σκάνδαλο διαφθοράς που βαραίνει τη δική του παράταξη κατά την προηγούμενη κυβερνητική της θητεία και συγχρόνως ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με το αντίπαλο πολιτικό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, ενοχοποιώντας το για σκευωρία και απειλώντας να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τον αρχηγό του και πρώην πρωθυπουργό.
Αν υπήρχε Νόμπελ ραδιουργίας, διαπλοκής, δολοπλοκής και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, οπωσδήποτε η ΝΔ θα το κέρδιζε.

Για να επιτευχθεί βεβαίως αυτός ο… άθλιος άθλος, χρειάστηκε να συμβούν πολλές «υπερβάσεις» της λογικής, οι οποίες αξίζει να καταγραφούν και να αξιολογηθούν καθώς μειώνουν σοβαρά την αξιοπιστία του κυβερνητικού αφηγήματος.

Η πρώτη περιλαμβάνει τους πανηγυρισμούς της Δεξιάς για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό της αμερικανικής δικαιοσύνης με την φαρμακευτική εταιρεία NOVARTIS, που παρουσιάζεται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως δήθεν δικαίωση και τάχα απόδειξη της αθωότητάς της.

Δηλαδή οι ίδιοι οι ένοχοι για ένα σκάνδαλο διαφθοράς, αυτοανακηρύσσονται από τηλεοράσεων και μάλιστα με σαθρά επιχειρήματα αθώοι!

Μόνο που ο εξωδικαστικός συμβιβασμός της NOVARTIS και η ιδιαίτερα μεγάλη ποινή της αποζημίωσης που η εταιρεία καλείται να καταβάλει στο αμερικανικό δημόσιο για την διαφθορά Ελλήνων κυβερνητικών αξιωματούχων τους διαψεύδει ηχηρά, καθώς συνιστά την πιο επίσημη παραδοχή και την πιο κραυγαλέα απόδειξη ότι η υπόθεση ήταν σκάνδαλο διαφθοράς καραμπινάτο και όχι… σκευωρία, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν.

Καθώς μια αποζημίωση ύψους 310 εκατομμυρίων Ευρώ για μια απλή… σκευωρία εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης στη μακρινή Ελλάδα, είναι μια μάλλον υπερβολική και άκρως παράλογη ποινή, την οποία, υπό κανονικές συνθήκες, η NOVARTIS θα έπρεπε να έχει απορρίψει.

Το γεγονός ότι την αποδέχεται και πληρώνει την υπέρογκη αποζημίωση, είναι η καλύτερη απόδειξη της ενοχής της για το σκάνδαλο διαφθοράς σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης.

Η δεύτερη… υπέρβαση της λογικής στο κυβερνητικό αφήγημα αναφέρεται στην κωμική προσπάθεια διαστρέβλωσης των όσων διαλαμβάνονται στον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Όπου παραφράζοντας την ορολογία που χρησιμοποιεί το αμερικανικό έγγραφο, προσπαθούν να πείσουν ότι με τον όρο «κυβέρνηση» οι αμερικανοί εννοούν γενικώς τη διοίκηση, ενώ με τον όρο «αξιωματούχος» δεν εννοούν κυβερνητικά στελέχη, αλλά… δεύτερης κατηγορίας υπαλλήλους του ελληνικού κράτους.

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα, πως είναι δυνατόν απλοί υπηρεσιακοί παράγοντες της ελληνικής διοίκησης να ασκούσαν τόσο μεγάλη επιρροή σε ανύποπτους υπουργούς της κυβέρνησης, που είναι και αυτοί που τελικά παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις για τον καθορισμό των τιμών των φαρμάκων, ώστε να τους επηρεάζουν επιτυχώς υπέρ των συμφερόντων της εταιρείας;

Τόσο μεγάλη δύναμη έχουν στο ελληνικό κράτος οι υπηρεσιακοί;

Αλλά και οι υπουργοί της κυβέρνησης Σαμαρά, ήταν άραγε τόσο αφελείς και τόσο άσχετοι που δεν αντιλήφθηκαν ποτέ το… πάρτι επηρεασμού τους που συνέβαινε με επίκεντρο τους ίδιους, σε βάρος των συμφερόντων της χώρας;

Κι ύστερα γιατί, αφού στη NOVARTIS είχαν τη δυνατότητα να δωροδοκήσουν απευθείας κυβερνητικά στελέχη που είχαν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της τιμής των φαρμάκων, – έτσι έκαναν άλλωστε στα υπόλοιπα κράτη όπου διέφθειραν κυβερνήσεις – εκείνοι ξόδευαν του κόσμου τα λεφτά για να δωροδοκούν απλούς υπαλλήλους με μεγάλο ρίσκο αποτυχίας;

Κι ακόμη το πιο σοβαρό από όλα: Γιατί κοτζάμ FBI να δεχθεί να πάρει μέρος σε μια… σκευωρία σε βάρος της κυβέρνησης Σαμαρά, στέλνοντας στην ελληνική δικαιοσύνη τα ονόματα 7 πολιτικών προσώπων, μελών της τότε κυβέρνησης ΝΔ-ΚΙΝΑΛ, ως ενόχων για το σκάνδαλο;

Εκτός και αν πιστέψουμε ότι και το FBI είναι… ΣΥΡΙΖΑ!

Άλλο ένα τρανταχτό σημείο του αφηγήματος που δεν βγάζει νόημα και λογική και αποδεικνύει την ενοχή της Δεξιάς, είναι ότι η ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως… παρακράτος. Τι σόι αθώο και ερασιτεχνικό παρακράτος όμως είναι αυτό, που επιτρέπει να παρακολουθούν τα στελέχη του παρανόμως και να χρησιμοποιούν τα προϊόντα της παράνομης παρακολούθησης χρόνια μετά σε βάρος του;

Συνήθως το πραγματικό παρακράτος είναι αυτοί που κάνουν τις παράνομες παρακολουθήσεις, τις οποίες και χρησιμοποιούν την κατάλληλη στιγμή για εκβιασμό ή για να εκθέσουν τα θύματα της παρακολούθησης…

Και επιπλέον, το πραγματικό παρακράτος είναι αυτοί που απειλούν με φυλακίσεις τους εισαγγελείς που ερευνούν υποθέσεις στις οποίες είναι οι ίδιοι αναμιγμένοι, όπως έκανε με θράσος ο Άδωνης Γεωργιάδης, καθώς και εκείνοι που καλύπτουν τους… παρακρατικούς, λέγοντας ότι δεν μιλούν ως υπουργοί, αλλά σαν απλοί πολίτες;

Αφού ο εκφοβισμός εισαγγελικών αρχών από απλούς πολίτες υπό δικαστική διερεύνηση είναι μια πρακτική καθαρά παρακρατική.

Πολλά τα κενά και άλλα τόσα τα ερωτήματα που ανακύπτουν στη διπλή θεσμική εκτροπή στην οποία υποπίπτει η κυβέρνηση της Δεξιάς πρώτα για να συγκαλύψει τη συμμετοχή της σε ένα σκάνδαλο διαφθοράς που μόνο στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν… σκευωρία και ύστερα για να ξεκαθαρίσει, με μεθόδους μαφίας, τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Και όσο πιο πολλά τα κενά, τόσο πιο μεγάλες οι υποψίες της ενοχής της Δεξιάς για τη διπλή θεσμική εκτροπή.

Κι εδώ εγείρεται το πιο σημαντικό ερώτημα. Καλά, η Δεξιά κάνει αυτό που έκανε πάντα και αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Ειδικά τώρα που βρίσκεται σε δεινή θέση λόγω της αποκάλυψης των σκανδάλων της, είναι πιο επικίνδυνη από ποτέ.

Τι κάνει η ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη για όλα αυτά; Η οποία είναι και η μόνη αρμόδια για να αποφανθεί για την ύπαρξη σκανδάλου διαφθοράς, αλλά και για να προσωποποιήσει τις κατηγορίες;

Γιατί τόση σιγή από πλευράς της;