«Μην πορεύεσαι Ιππεύοντας τα όνειρα του άλλου. Αναβάτης γίνε των δικών σου» Θ. Βλασσόπουλος, Αυτοπεποίθηση.

Όλοι βρίσκουν ότι κινούμαστε σε πολιτικό κενό και οι περισσότεροι θέλουν να το καλύψουν με παλιά και φθαρμένα υλικά. Έτσι όμως μάλλον διευρύνουμε παρά υπερβαίνουμε την κρίση.

Ακόμα κι αυτοί που δημοσκοπικά ή κρυφο-ταβερνιακά θέλουν ένα άλλο κόμμα, στην πραγματικότητα κατά βάση θα προτιμούσαν ή ένα κόμμα στα μέτρα τους ή ένα κόμμα από θρύψαλα κομμάτων ή προσώπων που είχαν υποστηρίξει στο παρελθόν.

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν «μυρίζει» κάτι το καινούργιο. Ακροδεξιοί θέλουν κόμματα αρχών, αριστεροκεντρώοι θέλουν κόμματα αρχηγών, λαμόγια θέλουν κόμματα εξουσίας και πάει λέγοντας.

Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν αυτό που έρχεται και μηρυκάζουν αυτό που υπήρχε. Δεν πρόκειται για σωσίβια ή για σκιάχτρα αλλά για απόπειρες εξορθολογισμού της ανορθολογικής μεταπολιτευτικής πελατειακής διαχείρισης των κοινών. Δεν αλλάζουμε «παράδειγμα», απλώς αλλάζουμε «εχθρούς».

Αρνούμενοι να συγκινδυνεύσουν μαζί με τους εταίρους συνδαιτυμόνες τους αρκετοί (κυρίως παλιές καραβάνες και διανοούμενοι της Πλατείας) επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τη φωνή της απόγνωσης των άλλων και να μεταμφιεστούν σε νεο-σωτήρες.

Χρησιμοποιούν το φαντασιακό ή και το συναισθηματικοπαρορμητικό για να χειριστούν – ιδίοις ωφελήμασι – το πραγματικό. Μεγαλοστομίες και κούφιες διακηρύξεις καθώς και ατομικοί πολιτικοί αυτοπροσδιορισμοί αναδεικνύουν για μια ακόμα φορά το κενό στρατηγικής και αντικαθιστούν το σχέδιο και το πρόγραμμα με ‘γκρεμισμένες ή ετοιμόροπες γέφυρες’

Η δημόσια [;] συζήτηση γύρω από το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, με την ένταση και έκταση που παίρνει καθημερινά, αποδεικνύει και την ακύρωση όλων των ηγεσιών της Κυβερνήσασας Αριστεράς. Οι ευκολόπιστοι γίνανε δύσπιστοι. Οι έμπιστοι γίνανε παραδόπιστοι. Η εμπιστοσύνη δεν περισσεύει για κανέναν (άνθρωπο, φορέα, θεσμό).

Κανείς δεν δίνει πίστωση χρόνου σε κανέναν. Με τόσους «άπιστους» τί να πιστέψει ο πολίτης; Κομματάκια ΠΑΣΟΚ – Συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ – Ομφαλοσκόπηση ΚΚΕ – Με τα σχέδια Β’, Γ’, Δ’ η Αριστερά στο σύνολό της μοιάζει να έχει  απωλέσει το momentum της Ιστορίας και να φοβάται το σχέδιο Α’ που δεν είναι άλλο από το να αποφασίσει να ενωθεί και ναξανα- κυβερνήσει.

Η χώρα δεν (δια)σώζεται με χαμαιλεοντισμούς, (αντι)τσογλανισμούς, λεβεντομαγκιές ή αριστερό life style. Καμιά σκηνοθεσία δεν μπορεί να κρύψει το χαλασμένο μακιγιάζ των γερασμένων ή κουρασμένων ή κορεσμένων ηθοποιών (ιδίως των πρωταγωνιστών). «Ζητείται το ζητούμενο», όπως εύστοχα έχει ειπωθεί. Αναζητείται κοινός νους και κοινή  συμφωνία. Άλλο το αυτονόητο κι άλλο το αυτανόητο. Άλλο η ανανέωση κι άλλο η αναπαλαίωση.

Ας τελειώνουμε με τους μύθους της Μεταπολίτευσης, δηλαδή με τους δικούς μας μύθους. Το παιχνίδι τελείωσε. Rien ne va plus. Οι κώδωνες κινδύνου χτυπούν μέσα στο ανανοηματοδοτούμενο πνεύμα της Αριστεράς. Ας μην προλάβουν να χρησιμοποιήσουν άλλοι τις εξόδους κινδύνου για να μας βγάλουν έξω[και] από τη Δημοκρατία.

Υ.Γ: Τα λαμόγια δεν υπηρετούν τον καπιταλισμό. Για το «τομάρι» τους μόνο ενδιαφέρονται. Οι ιδεοληπτικοί δεν υπηρετούν την αριστερά. Για την ιστορική αυτοδικαίωσή τους μόνο ενδιαφέρονται.