Για πρώτη φορά έγινε επίσημη παραδοχή από πλευράς κυβέρνησης του τραγικού γεγονότος που είναι γνωστό από το Νοέμβριο ακόμη από τη Θεσσαλονίκη: Ότι δηλαδή υπάρχουν ασθενείς διασωληνωμένοι και σε βαριά κατάσταση, που επειδή δεν βρίσκουν διαθέσιμη ΜΕΘ για να νοσηλευτούν, πεθαίνουν εκτός φροντίδας ΜΕΘ.

Ads

Το μέλος της επιτροπής των επιστημόνων, η καθηγήτρια Βάνα Παπαευαγγέλου, κατά τη διάρκεια της επίσημης ενημέρωσης της κυβέρνησης για την εξέλιξη της πανδημίας χτες, παραδέχθηκε αυτή την τραγική αλήθεια. Αν και προσπάθησε να την υποβαθμίσει, συμπληρώνοντας ότι μόνο ένα… 20% των θανάτων συμβαίνει εκτός ΜΕΘ κι ότι αυτό το ποσοστό είναι πάρα πολύ μικρό.
Υπενθυμίζεται ότι διευθυντής νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης, έχει παραδεχθεί δημόσια τον περασμένο Δεκέμβριο ότι το ποσοστό αυτό στις μέρες της μεγάλης έξαρσης της πανδημίας, έφτασε στο 80% των θανάτων.

Το ζήτημα εδώ δεν βρίσκεται στον ακριβή προσδιορισμό του αριθμού των θανάτων που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η κυβέρνηση είχε εξοπλίσει τα νοσοκομεία με περισσότερες ΜΕΘ. Η ουσία της συζήτησης βρίσκεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση για πρώτη φορά παραδέχεται και μάλιστα με δήλωση επιστήμονα, ότι πράγματι, συμβαίνουν θάνατοι που αν η κυβέρνηση είχε φροντίσει εδώ και ένα χρόνο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Καταρρέει λοιπόν το αντιεπιστημονικό αφήγημα Γεραπετρίτη, σύμφωνα με το οποίο οι θάνατοι αυξάνουν με την αύξηση των ΜΕΘ. Καθώς η κυβέρνηση παραδέχθηκε επίσημα ότι οι θάνατοι αυξάνουν, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ΔΕΝ υπάρχουν διαθέσιμες ΜΕΘ για να νοσηλεύσουν όσους βρίσκονται σε βαριά κατάσταση.

Ads

Όπως καταρρέει και το αφήγημα που πρώτος ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας υποστήριξε, το οποίο όμως στη συνέχεια το ακολούθησαν κι άλλοι κυβερνητικοί, που θέλει πεταμένα τα λεφτά στον εξοπλισμό περισσότερων ΜΕΘ, με το κοινωνικά ανάλγητο επιχείρημα ότι αυτές οι επιπλέον ΜΕΘ θα ήταν άχρηστες όταν τελειώσει ο εφιάλτης της πανδημίας.

Το ερώτημα που γεννιέται λοιπόν ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής άρνησης να εξοπλιστούν περισσότερες ΜΕΘ, με αφορμή την παραδοχή της ίδιας της κυβέρνησης ότι υπάρχουν θάνατοι που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, είναι:
Πόσο κοστολογεί η κυβέρνηση την ανθρώπινη ζωή;

Το ερώτημα αυτό είναι καίριο γιατί στη νεοφιλελεύθερη λογική της κυβέρνησης, που θέλει όλες οι επενδύσεις που κάνει, ακόμη και εν καιρώ πανδημίας, να αποσβένονται, το κόστος μιας ζωής θα απαντήσει στο ερώτημα πόσες ζωές πρέπει να σωθούν, ώστε να θεωρηθεί ότι αποσβέστηκαν τα χρήματα της επένδυσης στο ΕΣΥ.

Ας θεωρήσουμε λοιπόν ως πραγματικότητα το γεγονός που παραδέχθηκε η κυβέρνηση, ότι μόνο ένα 20% των θανάτων συμβαίνουν εκτός ΜΕΘ, παρά το γεγονός ότι η εμπειρία του δεύτερου κύματος έδειξε ότι το ποσοστό αυτό έφτασε μέχρι το 80%. Με δεδομένο ότι για την ώρα, καθημερινά χάνουν τη μάχη με την πανδημία 50 – 60 ασθενείς, ο αριθμός όσων πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ καθημερινά με το εξαιρετικά συντηρητικό ποσοστό του 20%, είναι 10 – 12.

Αν θεωρηθεί ότι αυτοί οι μέσοι όροι διατηρούνται οι ίδιοι σε όλο το διάστημα του τρίτου κύματος της πανδημίας, μια παραδοχή και πάλι μάλλον συντηρητική, με δεδομένο ότι η κατάσταση βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη μέρα με τη μέρα, αυτό σημαίνει ότι επί 2 μήνες που υπολογίζεται ότι θα διαρκέσει συνολικά το τρίτο κύμα της πανδημίας, περί τους 600 – 720 ασθενείς θα έχουν χάσει τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ, επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμες κλίνες σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

Με άλλα λόγια 600 – 720 άνθρωποι θα χάσουν, με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, συνολικά τη ζωή τους εξ αιτίας της άρνησης της κυβέρνησης να επενδύσει στο ΕΣΥ.

Κι αυτά, προσπερνώντας το ερώτημα προς Πέτσα, Γεραπετρίτη και λοιπούς κυβερνητικούς, αν θα έλεγαν τα ίδια στο θεωρητικό εκείνο ενδεχόμενο που κάποιος από τους ανθρώπους αυτούς που θα χάσουν τη ζωή τους εξ αιτίας της κυβέρνησης, συνέβαινε να ήταν αγαπημένος τους άνθρωπος ή κάποιος του στενού τους περιβάλλοντος.

Όπως επίσης προσπερνώντας και το ερώτημα, με δεδομένο ότι τα 100 θύματα στο Μάτι ο Μητσοτάκης τα χρέωσε προσωπικά στον Τσίπρα, ζητώντας τότε παραίτηση της κυβέρνησης, στα πόσα αδικοχαμένα θύματα από την πανδημία, με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πρέπει ο ίδιος σήμερα να παραιτηθεί από πρωθυπουργός;

Κι αυτό γιατί αποδεικνύεται στην πράξη ότι η ηθική της Αριστεράς είναι εντελώς διαφορετική από τον υλιστικό προσανατολισμό της ηθικής της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, που σήμερα έχουμε την ατυχία να μας κυβερνά.

Αν θεωρηθεί λοιπόν ότι η συνολική επένδυση σε μια ΜΕΘ κοστίζει περίπου 160.000 Ευρώ, μια και η δωρεά της Βουλής στο νοσοκομείο Σωτηρία για 50 κλίνες ΜΕΘ κόστισε 8 εκατομμύρια Ευρώ, τότε για 700 επιπλέον κλίνες, οι οποίες θα έλυναν για την ώρα το πρόβλημα των αδικοχαμένων εκτός ΜΕΘ, η κυβέρνηση θα έπρεπε να επενδύσει περί τα 112 εκατομμύρια Ευρώ.

Το κόστος συνεπώς των αδικοχαμένων που καταλήγουν επειδή δεν βρίσκουν διαθέσιμο κρεβάτι σε ΜΕΘ, είναι περίπου το ίδιο με την ενίσχυση των 120 εκατομμυρίων Ευρώ που έδωσε η κυβέρνηση στην Aegean, προκειμένου να τη σώσει από την οικονομική καταστροφή.

Το γεγονός μάλιστα ότι τα 120 εκ. Ευρώ δόθηκαν στην Aegean από το κράτος χωρίς αυτό να ζητήσει μετοχές ή ανταλλάγματα ή κάποια τέλος πάντων συμμετοχή στα μελλοντικά κέρδη της εταιρείας, απαντά και στο υποκριτικό ερώτημα, ως προς το τι θα γίνονταν η ισόποση επένδυση σε κλίνες ΜΕΘ που θα έπρεπε να γίνει στο ΕΣΥ, όταν τελειώσει η πανδημία.

Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα πόσο κοστίζουν οι ζωές που χάνονται επειδή η κυβέρνηση αρνείται να επενδύσει στον εξοπλισμό επιπλέον ΜΕΘ, είναι ότι κοστίζουν περίπου το ίδιο με το ποσό που δόθηκε σε μια και μόνο μια επιλεγμένη από την κυβέρνηση εταιρία, στην Aegean, για να στηριχθεί οικονομικά σε συνθήκες πανδημίας.

Και το ερώτημα τι θα γίνουν αυτές οι επιπλέον ΜΕΘ μετά την πανδημία, είναι ακριβώς το ίδιο με το ερώτημα τι θα γίνει η επένδυση των 120 εκ. Ευρώ που δόθηκαν στην Aegean, όταν με το καλό η εταιρεία αρχίσει να ξαναλειτουργεί.

Τα δύο ερωτήματα έχουν την ίδια ακριβώς απάντηση. Που είναι ότι ούτε οι κλίνες ΜΕΘ θα συνεχίζουν να αξιοποιούνται μετά την πανδημία, ούτε όμως και τα 120 εκ. Ευρώ θα επιστρέψουν ποτέ στο κράτος. Με μόνη τη διαφορά ότι τα 120 εκ. Ευρώ η κυβέρνηση τα χαλάλισε για την Aegean, ενώ τα 112 με τα οποία θα έσωζε 700 ζωές, δεν θεωρεί ότι πρέπει να τα πληρώσει.

Σύμφωνα με την κυβερνητική λογιστική, η σωτηρία 700 ανθρώπινων ζωών καταλογίζεται σαν ζημιά, ενώ η σωτηρία μιας συγκεκριμένης επιχείρησης υπολογίζεται σαν κέρδος.

Αντιλαμβάνεται κανείς συνεπώς ότι έχουμε μια κυβέρνηση που αξιολογεί την επιβίωση μιας επιλεγμένης επιχειρηματικής δραστηριότητας ως περισσότερο σημαντική, σε σχέση με την επιβίωση 700 ανθρώπων.

Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν σήμερα, μετά την αποκάλυψη αυτών των κρυφών πτυχών της κυβερνητικής πολιτικής, δεν είναι ούτε τι θα γίνονταν οι επιπλέον κλίνες ΜΕΘ μετά την πανδημία, ούτε τι θα γίνουν τα 120 εκ. Ευρώ που η κυβέρνηση έδωσε χάρισμα στην Aegean.

Το ερώτημα που σήμερα αρχίζει να απασχολεί σοβαρά τους πολίτες, ανατρέποντας τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες, είναι πότε θα απαλλαγούν από μια κυβέρνηση που αξιολογεί ως περισσότερο σημαντική από τη σωτηρία των δικών τους των ζωών, τη σωτηρία μιας επιλεγμένης επιχειρηματικής δραστηριότητας.