Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι πλήρως εγκλωβισμένος στο φιάσκο του Αφγανιστάν. Στο νέο διάγγελμα του χθες, μπορεί να διαβεβαίωσε ότι θα βοηθήσει τους εγκλωβισμένους Αμερικανούς πολίτες, αλλά  το παραδέχθηκε : «η επιχείρηση είναι επικίνδυνη, δεν μπορώ να υποσχεθώ το αποτέλεσμα της, ότι δεν θα υπάρχουν απώλειες».
 
Στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, όπου οι πτήσεις έχουν παγώσει, επικρατεί χάος. Χιλιάδες πολίτες, Αμερικανοί, Δυτικοί και Αφγανοί σπρώχνονται για να φύγουν, κάτω από δραματικές συνθήκες. Μετά τις φωτογραφίες και τα βίντεο των απελπισμένων ανθρώπων πάνω στα αεροπλάνα, οι νέες εικόνες με το βρέφος στα συρματοπλέγματα κάνουν το γύρο του κόσμου. Μια εικόνα όσο εκατομμύρια λέξεις.
 
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ο Μπάιντεν είχε συνειδητοποιήσει νωρίς το αδιέξοδο. Ήταν ο μόνος που, ως αντιπρόεδρος, είχε διαφωνήσει δέκα χρόνια πριν, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα πείστηκε από τη Χίλαρι Κλίντον, το Πεντάγωνο και τα άλλα γεράκια και έστειλε περισσότερους στρατιώτες στο Αφγανιστάν, παρά τις προεκλογικές του εξαγγελίες.
 
Η απόφαση για την αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων ελήφθη επί προεδρίας Τραμπ. Και στις διαπραγματεύσεις  κυβέρνησης Τραμπ- Ταλιμπάν τον Φεβρουάριο του 2020, δεν συμμετείχε η αφγανική κυβέρνηση: κανείς δεν την υπολόγιζε από τότε.
 
Με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του, πώς ο πρόεδρος των ΗΠΑ πείστηκε από τους στρατιωτικούς και τις υπηρεσίες πληροφοριών ότι η κυβέρνηση στην Καμπούλ θα κρατούσε τουλάχιστον μερικούς μήνες, είναι το μεγαλύτερο λάθος του. Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι, σε όλα τα συστήματα εξουσίας, η κατάσταση ωραιοποιείται  σταδιακά από τους «από κάτω», σε κάθε σκαλοπάτι της ιεραρχίας.
 
Τώρα το μεγάλο πρόβλημα του Αμερικανού προέδρου είναι ότι δεν διαθέτει ισχυρά ατού στις μυστικές διαπραγματεύσεις με τους Ταλιμπάν, που ήδη διεξάγονται Την απόφαση της αποχώρησης δεν μπορεί να πάρει πίσω, χώρια ότι είναι  και στρατιωτικά αδύνατο, μετά την κατάληψη ολόκληρης της χώρας από τους Ταλιμπάν.
 
Με τους Ευρωπαίους σύμμαχους ακόμη πιο ανήμπορους, θα πρέπει να ζητάει  διαμεσολαβήσεις και χάρες μέσω του Πακιστάν ή του Κατάρ, την ώρα που Κινέζοι, Ρώσοι και Ιρανοί τρίβουν τα χέρια τους (και δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους).
 
«Το ξεκαθαρίσαμε στους Ταλιμπάν πως κάθε επίθεση θα έχει άμεση και ισχυρή απάντηση», είπε χθες. Ακούγεται ωραία στα αυτιά των Αμερικανών, αλλά τι απάντηση; Λόγω της κατάρρευσης, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες (για τους Ευρωπαίους η Ουάσιγκτον δεν δίνει προς το παρόν δεκάρα) που είναι εγκλωβισμένοι μαζί με τους Αφγανούς συνεργάτες τους.
 
Στην παραμικρή αμερικανική «απάντηση», όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μεταβληθούν σε ομήρους, στα χέρια των Ταλιμπάν. Τότε οι εικόνες με τα ελικόπτερα στην πρεσβεία της Σαϊγκόν το 1975, θα ωχριούν μπροστά σε αυτές των Αμερικανών ομήρων στην Τεχεράνη το 1979 που κόστισε στον Τζίμι Κάρτερ την προεδρία.
 
Η μόνη ελπίδα είναι οι Ταλιμπάν να κινηθούν με μετριοπάθεια, παίρνοντας για αντάλλαγμα υποσχέσεις για οικονομική βοήθεια και διπλωματική αναγνώριση. Αλλά κανείς δεν ξέρει ποια τάση θα επικρατήσει ανάμεσα τους και γενικώς σε τέτοιες «επαναστατικές» καταστάσεις οι ακραίοι κυριαρχούν. Ακόμη και χωρίς ανοικτή κρίση με όμηρους, ο ίδιος ο Μπαίντεν είναι σήμερα ένα είδος πολιτικού ομήρου. Των Ταλιμπάν.