Εάν σε εποχές ραγδαίων μεταβολών δεν κατανοήσεις το επίκεντρο τους, τότε μπορεί να συμμετέχεις στα κοινά όπως οφείλεις αλλά δεν παρεμβαίνεις σε αυτά όσο ουσιαστικά θα έπρεπε. Δεν παρεμβαίνεις στ’ αλήθεια. Το πολιτικότερο διακύβευμα των χρόνων μας είναι ξεκάθαρα η πολιτική οικολογία. Οι γενιές που δρουν αυτήν την στιγμή στον πλανήτη σημαδεύονται (και σημαδεύουν) ανεπιστρεπτί από τα μεταλλαγμένα των πολυεθνικών και το κυνηγητό  των παραδοσιακών σπόρων,  από το λιώσιμο του παγετώνα της Ανταρκτικής και την κλιματική αλλαγή με το τεράστιο κύμα των προσφύγων λειψυδρίας που έρχεται, από την επικράτηση ενός κίβδηλου καταναλωτικού εαυτού -κυρίως πλαστικών, ανεπαρκών προϊόντων αφού ο στόχος δεν είναι να τα αγοράσεις μα να τα αγοράζεις- μέσα σε συνεπαγόμενο καθεστώς ανεπαρκών εργασιακών σχέσεων- και την ανερμάτιστη, κυνική θανάτωση των έτσι κι αλλιώς πολύτιμων συγκατοίκων μας στον πλανήτη.

Κάθε απόπειρα απάντησης μπορεί να αναπαράγει είτε την επιλεκτική κι απελπιστικά επιπόλαιη όραση των οικονομικο-κοινωνικά ισχυρών που εφευρίσκουν δικαιολογίες κατ’ επίφασην σπουδαίες για να αυτοδικαιώνονται, είτε τον επιφανειακό ευδαιμονισμό και τις βολικές απλουστεύσεις των «ανίσχυρων» που εφευρίσκουν οντότητες απόλυτου καλού (συνήθως ότι μας μοιάζει στην φυλή, στο φύλο, στην σεξουαλικότητα, στην θρησκεία, στην εθνικότητα, ή μάλλον μοιάζει τις ομάδες αναφοράς μας, κι ως τέτοιο είναι πιο εύκολα χειραγωγήσιμο από τις πολυώνυμες εξουσίες) ή απόλυτου κακού (συνήθως ό,τι μπορούμε να εξουσιάσουμε από την μια και ό,τι ζηλεύουμε μέσα στην γενική αλλοτρίωση από την άλλη) για να άρουν από τους ώμους τους το ποσοστό της ευθύνης που τους αναλογεί.

Οι πολιτικές αναγνώσεις των καιρών, είτε δρουν στα όρια του πολιτικού αυτισμού προσδοκώντας μια ολιστική, «μεσσιανική» λύση, είτε αντιπροτείνουν θραύσματα που αφήνουν αλώβητες τις δομές αλλά και τις βολές μας (συχνά και τα δυο σε ένα ατέρμονο κρυφτό μεταξύ συνθημάτων και πραγματικότητας).

Η πολιτική οικολογία (όχι το light, ευπώλητο προϊόν στις ποικίλες εκδοχές του με το οποίο συχνά την συγχέουμε) αντιπροτείνει, ή έστω προσπαθεί, μια πολιτική ανάγνωση που θα θυμίζει πως το προσωπικό είναι πολιτικό, ή όπως λέει η φράση κλειδί του βιοκεντρισμού θα απαιτεί να γίνεις η αλλαγή που προσδοκάς να δεις στον κόσμο.

Οι πόλεις, στοιχήματα πολυπολιτισμικής συμβίωσης μα και πηγές που διαχέουν ενέργεια και τόποι διαμόρφωσης ιδεών και συμπεριφορών, δεν μπορούν να μένουν αμέτοχες. Οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, οι πράσινες ταράτσες, τα δημοτικά κτηνιατρεία, η (στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης) αποανάπτυξη της Σίνδου καθώς είναι αδιανόητο η πιο συχνή πύλη εισόδου του ανέμου να είναι και βιομηχανική ζώνη,  η χρήση των ΝΤ για μείωση των ρύπων, η ισορροπημένη εκμετάλλευση του ραγδαία αναπτυσσόμενου κλάδου του Οικοτουρισμού που μπορεί να ανανεώσει την τοπική οικονομία, και κέντρα αλληλεγγύης για ό,τι δεν μας μοιάζει (με δεδομένη την απαίτηση του σεβασμού της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων που εύχομαι κάποτε να μην τα αποκαλούμε μόνο ανθρώπινα), αποτελούν μερικά μόνο από τα προτεινόμενα μέτωπα.

Για τους λόγους αυτούς αποδέχθηκα την τιμητική πρόταση της Οικολογίας Αλληλεγγύης να κατέβω ως υποψήφια  Δημοτική Σύμβουλος, αυτοδιοικητική κίνηση με ιστορία και συγκεκριμένο, δοκιμασμένο στίγμα 30 ετών εν μέσω τόσων πολλών προσωπικών ουσιαστικά κινήσεων σε αυτές τις εκλογές της πολυδιάσπασης. Πραγματικότητα που κάνει ορατό τον κίνδυνο είτε η πόλη να γυρίσει στην συντήρηση, είτε λόγω αδυναμίας συμμαχιών (παράδοση, μαζί με τις αμεσοδημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες, του χώρου στη βάση πολιτικών αρχών) εάν πολωθούν οι ψήφοι να γίνει κάθε πρόοδος υποχείριο της συντήρησης. Το ψηφοδέλτιο της Οικολογίας Αλληλεγγύης το κοσμούν εξαιρετικοί ακτιβιστές και ακτιβίστριες με δοκιμασμένη πια στάση ζωής, άνθρωποι από διάφορους επαγγελματικούς χώρους, αλλά και άνθρωποι του πνεύματος της διανόησης και της Τέχνης, σαν τον Γιάννη Υφαντή, τον σπουδαίο μας ποιητή που τα έβαλε με το κύκλωμα κυνηγών της Λευκάδας για να αθωωθεί και από την έμπρακτη κι αντιδημοφιλή πάντα στάση του Μιχάλη Τρεμόπουλου και της Οικολογίας Αλληλεγγύης.

Αυτήν την Κίνηση, από το μικρό μετερίζι που μου αναλογεί, σας καλώ να την στηρίξετε. Έχοντας στο μυαλό την τόσο επίκαιρη ρήση του Bock: Εάν πιστεύετε πως η Γνώση (γι’ αυτά τα πράγματα) είναι ακριβή, τότε θα δοκιμάσετε πόσο ακριβή είναι η άγνοια.