Έπεσαν έξω σε όλα κι αντί θριαμβευτικής επανεκλογής, μπλέχτηκαν πάλι με ιούς και εμβόλια. Δεν τους βγήκε κανένα από όσα ‘κόλπα’ επιχειρήθηκαν στον εμβολιασμό, γιατί είχαν όλα στο πέτο καρφιτσωμένη την πολιτική ιδιοτέλεια. Κάπως έτσι φθάσαμε στο να  αποφασίζουν οι δημοσκοπήσεις για το άνοιξε-κλείσε στην Μύκονο, σε μια αποθέωση της δημαγωγίας.

Το παγκόσμιο debate παίρνει τις ακραίες του τιμές, με το Λονδίνο απέναντι στο Παρίσι και με την Φλόριντα έναντι του Σαν Φραντσίσκο, όσον αφορά στο πόσο δύσκολη θα κάνουν την ζωή των μη εμβολιασμένων (πολιτική αρνητικών κινήτρων).

Βέβαια, οι πλείστοι εξ αυτών όντας περίπου είκοσι μονάδες μπροστά στον εμβολιασμό έναντι ημών, αναζητούν την τελική ώθηση. Εμείς με το 45%, επιδεικνύοντας Βοναπαρτισμό, απλώς πιθηκίζουμε. Καμία μορφή καταναγκασμού δεν μπορεί να κομίσει εκατομμύρια ανεμβολίαστων. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δυτικός δεν απειλεί με απολύσεις παρά μόνον με αναγκαστικές αλλαγές πόστου.

Πάνω στον πανικό, φαίνεται ότι βρικολάκιασε το αρχαίο πνεύμα της δεξιάς. Σαν να μην έφθαναν οι καθημερινές εξυπνάδες της δόκιμης επιδημιολόγου κας Πελώνη, προστέθηκε στο θεραπευτικό σχήμα και μπόλικος Άδωνις, να απειλεί τρις ημερησίως. Πάντα πίστευαν πως ότι δεν λύνεται αλλιώς, λύνεται με την κρατική βία. Θα τους έχει μείνει κουσούρι από τον Μεγαλέξανδρο και τον Γόρδιο δεσμό!

Ποιος να το έλεγε όμως ότι θα αναφωνούσαμε μια ημέρα προς τους νεοδημοκράτες, που ακολουθούν κατά πόδας το νομικά πρωτοπόρο Τατζικιστάν: «Ρε σεις, ανήκουμε στην Δύση!»

Υποχρεωτικός εμβολιασμός και «φιλελευθερισμός»

Ας παρακάμψουμε ταχέως την κυβερνητική παράκαμψη της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής με τους χρησμούς Πυθίας, που παρέκαμπταν το πρόβλημα. Στη ίδια αντιφατική γραμμή κινήθηκε και η Αντιπολίτευση που μπροστά στο πολιτικό κόστος δεν υπερασπίστηκε την απλή Λογική.

Αποδέχθηκαν την ασυναρτησία της χορήγησης ενός σκευάσματος, υπό συνεχιζόμενο έλεγχο και αντί της λήψης με προσωπική ευθύνη (για όλους) δέχθηκαν την ταυτόχρονη υποχρεωτικότητα (για λίγους). Ωστόσο, η προσωρινή άδεια, που αναμενόταν να αναβαθμιστεί τον Σεπτέμβριο, δεν παύει να διαφοροποιεί καθοριστικά την κατάσταση από άλλα εμβόλια που είναι υποχρεωτικά, από δεκαετιών. Άλλως, ο δρόμος προς τον καθολικά υποχρεωτικό εμβολιασμό θα ήταν ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα.

Η λογική ασυναρτησία παραμένει ακόμη κι ένας (1) αν εξαναγκαστεί, με αυτό το status άδειας. Έτσι, βρέθηκε η Αξιωματική Αντιπολίτευση διπλά απολογούμενη για ανακολουθία. Το δε ΚΙΝΑΛ, πιεζόμενο δημοσκοπικά στο συγκεκριμένο θέμα, προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, σε μια πολιτική δικαιωμάτων τύπου Λοβέρδου. Κάπως έτσι το ανάτυπο εξασφάλισε μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία από το γαλλικό πρωτότυπο.

Η απόλυση αποτελεί έναν ξεκάθαρο εκβιασμό κι όχι ένα κάποιο μέτρο αρνητικών κινήτρων, όπως στην περίπτωση των μετακινήσεων στην ΕΜΑΚ. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των υγειονομικών παρέμειναν πολιτικά ακάλυπτες κι ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουν την κάλυψη του Αρχιεπισκόπου, που πήρε πολύ πιο σαφή θέση για τους ιερείς δημοσίους υπαλλήλους.

Τα δικαιώματα του ανθρώπου που καταφανώς θίγονται έτσι, καλώντας τον υγειονομικό σε ένα διατεταγμένο, κατ’ επάγγελμα «ηρωισμό», αποτελούν τον πυρήνα της κοινής πολιτικής ηθικής και την βάση, πάνω στην οποία, στηρίζονται τόσο η διεθνής έννομη τάξη όσο και οι συνταγματικοί θεσμοί.  Ας εξετάσουμε όμως ποιες είναι οι αντιρρήσεις που συνήθως αντιδιαστέλλονται προς αυτά,  κάθε φορά που υπάρχει πιεστική ανάγκη για κάτι τέτοιο.

Αρνητές δικαιωμάτων

Τι ανθρώπινα δικαιώματα μου λες, με τους «ψεκασμένους»; αναρωτιέται ο αδαής τηλεοπτικός νταής. Δεν λέγονται όμως δικαιώματα του έξυπνου ανθρώπου, του μορφωμένου ή έστω του κοινωνικοποιημένου ανθρώπου, τότε θα ήταν εύκολο. Η αξίωση προστασίας ορισμένων θεμελιωδών αγαθών ως συνέπεια της ανθρώπινης ιδιότητας και μόνο, είναι μια από τις μεγαλύτερες ηθικές και πολιτικές κατακτήσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πρόκειται για ασπίδα απέναντι στην εξουσία, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να θέσει υπό αίρεση τα δικαιώματα προβαίνοντας σε αξιολογικές κρίσεις και χωρίζοντας «αμνούς και ερίφια».

Το επόμενο σύνηθες επιχείρημα είναι η  παραμονή των δικαιωμάτων στον ανώδυνο χώρο του ευχολογίου (σωστό μεν, ανέφικτο δε). Πρόκειται για την υπονόμευση τους δια της πλαγίας.

Ακολουθεί το «όλα είναι σχετικά», που υπαινίσσεται την περιορισμένη ηθική αξία και χρησιμοποιείται από όσους βλέπουν τα δικαιώματα είτε ως ιδεολογικές εμμονές είτε ως χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ιστορικού σταδίου είτε ως προιόντα μιας συμφωνίας την οποία παρήγαγε ένας συγκεκριμένος συσχετισμός δύναμης.

Βολεύει αρκετά σήμερα το να θεωρήσει κανείς όλα τα ισχύοντα περί δικαιωμάτων ως προϊόντα απλώς «μιας» κάποιας ιστορικής συγκυρίας και κάποιων ισορροπιών, γιατί ακολούθως επικαλείται για την καταπάτηση τους το πρωτοφανές της απειλής.  Στην πραγματικότητα ποτέ δεν δεσμευόταν στα σοβαρά από ηθικές αρχές οι «ρεαλιστές». Πόσο μάλλον τώρα που πιστεύουν ότι είναι η ώρα του Μπουρλά κι όχι του Πλάτωνα…

Γίνεται φανερό ότι η οικουμενικότητα, διαχρονικότητα και δεσμευτικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δέχεται πυρά από πολλές κατευθύνσεις: εξ αριστερών, εκ δεξιών και εκ των έξω.

Οι εξ ευωνύμων θεωρούν ότι τα δικαιώματα είναι  ένα ψευδώνυμο πακέτο, αδιαχώριστο με την οικονομία της αγοράς την ίδια στιγμή που οι εκ δεξιών θεωρούν πως τα δικαιώματα προδίδουν ένα πνεύμα ατομισμού και εγωισμού, κάνουν τους ανθρώπους όχι απλώς να ξεχνούν τους άλλους αλλά κυρίως τους κάνουν να αδιαφορούν για τις αξίες της κοινότητας, για τη συλλογική ταυτότητα, τις κοινές παραδόσεις και την κοινωνική συνοχή.

Στη συζήτηση περί υποχρεωτικότητας, η πρόταξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντιμετωπίζεται απαξιωτικά κι από ανθρώπους που δεν διευκρινίζουν την αφετηρία τους. Μπορεί να έχουν περάσει όλη τους την ζωή υποστηρίζοντας τις ίδιες αξίες που στην δύσκολη στιγμή αμφισβητούν. Σε αυτή την περίπτωση είναι απλώς ασυνεπείς και η κριτική τους είναι λαθραία, με την έννοια του ότι δεν θεμελιώνεται σε άλλες αξίες.

Ξεχωριστή περίπτωση αποτελούν διάφοροι τιποτόφρονες που εκφράζονται όπως λένε ηθικώς ουδέτερα, χωρίς αξιακές φορτίσεις Αυτοί που τάχα χωρίς ιδεοληψίες αναγνωρίζουν την ωμή πραγματικότητα! Αυτοί οι «υπεράνω» κριτές, διακηρύττουν ότι όσα οδήγησαν στα δικαιώματα ήταν μια φενάκη και μάλλον στερούνται σημασίας.

Παράλληλα, υποδύονται ότι η ισοπέδωση αυτή δεν αποτελεί καν μια ηθική κρίση αλλά μια ψυχρή ουδέτερη διαπίστωση. Είναι αστείο το να εκφέρονται «ουδέτερες» απόψεις από ανθρώπους που δέχθηκαν την ευλογία του Παπαδόπουλου και πήραν σκυτάλη από τον Μιχαλολιάκο.

Αν διαθέτει ο κάθε άνθρωπος αξία και αν είναι η ανθρώπινη ζωή πάντα και παντού άξια σεβασμού, τότε τα δικαιώματα διαθέτουν καθολική αξία και δεσμευτικότητα. Ούτε κι ενός ανθρώπου (υγειονομικού η μη) ο εξανδραποδισμός, η εξαπάτηση, ο καταναγκασμός δεν μπορεί να γίνει ανεκτός, όσο μεγάλο κι αν είναι το καλό στο όνομα του οποίου επιχειρείται .

Συμπέρασμα

Η ήπια αντιπολίτευση αποθράσυνε τους κυβερνητικούς. Διαπιστώνοντας στις δημοσκοπήσεις πως το «κεντρώο» κοινό αναζητεί αποδιοπομπαίο τράγο, αποφάσισαν να ηγηθούν της φοβισμένης πλειοψηφίας και, με όπλο την υποχρεωτικότητα, να καταστήσουν αποδιοπομπαίο τράγο τον πολιτικό τους αντίπαλο. Αν δεν μπορεί να νικήσει κανείς τον ιό, ας νικήσει τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ!

Η λύση απέναντι σε δημαγωγούς και τυχοδιώκτες είναι η πολιτική με αρχές, ακόμη κι όταν αυτή είναι δυσάρεστη στην χειραγωγημένη κοινή γνώμη. Κι αν οι αρχές σου δείξουν υποχρεωτικότητα, τότε ναι στην καθολική υποχρέωση. Αν όχι, μέχρις ότου λάβει την οριστική άδεια το φάρμακο (μην ξεχνιόμαστε), τότε κανείς υπόχρεος. Η συνταγή «ολίγον έγκυος» δεν στέκει και ευλόγως δεν πείθει.

Οι δημοσκοπήσεις λένε αλήθεια για τις προτιμήσεις του κοινού στην πανδημία, όντως ζητάει υποχρεωτικότητες κι άλλες τέτοιες ανοησίες και καθόλου περιορισμούς. Αλλά οι  δημοσκοπήσεις λένε κι άλλες αλήθειες, οι οποίες περνάνε ντούκου. Όπως ότι ο ίδιος λαός στην υπόθεση «πανδημία», για μεν την κυβέρνηση νοιώθει οργή, για δε την αντιπολίτευση απογοήτευση. Μυστήριο…

Υ.Γ.: «Αυτά στα λέω μ’ αγάπη και δίχως πείσματα και σ’ όλους τους δικούς μας, δώσε χαιρετίσματα!

Κι αν δεις και καναν’ άλλο με τα ίδια τα μυαλά, πες του θα φάμε γλάρο, ναρθεί να φάει καλά!»