Στη σαδομαζοχιστική σχέση χρειάζονται δύο για να προχωρήσει η διαστροφική αυτή πρακτική. Η αγαπημένη τηλεόραση, μας προσφέρει γενναιόδωρα αυτό το πρότυπο σχέσης… 

Γεμίσαμε κριτικές τηλεπιτροπές. Άτομα με προσωπεία ειδήμονα, ειδικού, μεγαλόσχημου διαγνώστη και δοκιμαστή κάθισαν στον θρόνο του τηλεοπτικού ιεροεξεταστή προς τέρψη του αδηφάγου κοινού…

Για πάσης φύσεως υποψήφιους τραγουδιστές, σεφ, ζογκλέρ, μοντέλα και εν δυνάμει καλλιτέχνες υπάρχει και η αντίστοιχη επιτροπή αξιολόγησής τους.

Ολόκληρη η απάνθρωπη και διεστραμμένη πατριαρχική σχέση εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου αναδύεται μέσα από νοσηρούς διαλόγους.

Από τη μια έχουμε την γεμάτη έπαρση, ανωτερότητα, σιγουριά, και αυτοπεποίθηση αυτού που κρίνει… Είναι ο απόλυτος γνώστης, ο οποίος βρίσκεται εκεί ψηλά, σαν γονιός που θα αποδεχτεί ή θα απορρίψει, αδιαμφισβήτητος, διάσημος, άνετος, έτοιμος να ελέγξει και να αποφασίσει για την τύχη του απέναντι, με την ηδονή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα που επιλέγει κουνώντας τον αντίχειρα πάνω ή κάτω ποιος μονομάχος  θα ζήσει ή θα πεθάνει.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τους εξεταζόμενους… Πεταμένοι αυτόβουλα στην reality αρένα ανέχονται να «ξεγυμνώνονται» και να καταβροχθίζονται από κοινό και κριτές. Πολλές φορές είναι  σαν να βλέπουμε ελαφάκια να κατασπαράσσονται από λιοντάρια παίρνοντας μια άγρια σκοταδιστική και συνάμα θλιβερή χαρά από το όλο θέαμα.

Είναι επίσης γνωστό μέσα από την τηλεοπτική μας εμπειρία, πού μπορεί να φτάσει ένας παίκτης ριάλιτι για να κερδίσει τη γρήγορη αναγνώριση της αξίας του ή την απόκτηση χρημάτων και φήμης.

Οι ταπεινώσεις από σχόλια και οι άμεσοι ή έμμεσοι βασανισμοί βρίσκονται  στο καθημερινό μενού.

Ας μη γελιόμαστε. Όλα αυτά τα ριάλιτι σόου και οι διαγωνισμοί αποτελούν μια επικαιροποιημένη μορφή του αρχαίου Κολοσσαίου.

Οι καναλάρχες φυσικά, σε πλήρη ασυδοσία, χασκογελούν και θησαυρίζουν μετατρέποντας την TV σε μια αρένα όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ποδοπατείται και ευτελίζεται αδιάκοπα.

Φυσικά  η μύηση στο αμερικανόφερτο, καπιταλιστικής προέλευσης μοντέλο τηλεαξιολόγησης του ατόμου, όπου όλα πωλούνται κι αγοράζονται, δεν είναι καινόυργια… Στα αμερικάνικα κολέγια βρίθει αυτή η πρακτική με ή χωρίς κάμερες, και σίγουρα με κάποιο φιλοθεάμον νεανικό κοινό που παρακολουθεί εκστασιασμένο.

Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο σ’ έναν αγώνα για να επικρατήσει τελικά ο πιο ισχυρός, βρίσκεται στην ρίζα των σαδομαζοχιστικών σχέσεων τις οποίες προάγει ο καπιταλισμός.

Οι ρόλοι συχνά αλλάζουν βέβαια, και αυτός που σαδίζει, σαδίζεται έπειτα με τη σειρά του… Όπως και να έχει, όλο αυτό το τηλεοπτικό σύστημα, αναπαράγει και διαιωνίζει μέσω του τρίπτυχου κριτή, εξεταζόμενου και κοινού ένα σταθερό μοτίβο σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων… Είναι μια μήτρα σχέσεων παντοδυναμίας, ελέγχου, εξουσίας, τιμωρίας, πονηριάς, ανταγωνισμού  και ψευτοεπιβράβευσης καθώς επίσης, σχέσεων ντροπής, ενοχής, σύγκρισης, φόβου, ανασφάλειας, διαστροφής και διαχωρισμού οι οποίες σπρώχνουν τον άνθρωπο στο επίπεδο του Μεσαίωνα.

Δυστυχώς οι αυξημένες τηλεθεάσεις φανερώνουν και τον βαθμό της συνειδητότητάς μας.

Πάντα θα υπάρχουν κάποια μέσα που θα γαργαλάνε τα ζωώδη ένστικτά μας θα μας σπρώχνουν σε τέτοιους ρόλους… Ας αντισταθούμε.

Δεν έχουμε ανάγκη από επιτροπές οι οποίες θα μας εξετάζουν με ακροάσεις και θα μαρτυρούν ή θα απορρίπτουν τα ταλέντα μας. Τις φάγαμε κατάμουτρα από την γέννησή μας.

Είμαστε αστείρευτοι, πολυτάλαντοι γεμάτοι με απίστευτες δυνατότητες ως ανθρώπινες υπάρξεις.

Ας μπούμε λίγο βαθύτερα να παρατηρήσουμε  τον ρόλο επίσης  του κριτή και του κοινού που υιοθετούμε… Δεν χρειάζεται να παίρνουμε δύναμη από την κριτική στους άλλους, ούτε την αίσθηση της ασφάλειας ενώ παρακολουθούμε  ανθρώπους να δοκιμάζονται και να κρίνονται δημόσια ή ιδιωτικά.

Η δύναμη, η ασφάλεια και κυρίως η εξέλιξη του δυναμικού μας, βρίσκονται μόνο μέσα μας.