Ο ΔΑΙΜΩΝ

Ads

Θα έλεγε κανείς ότι ξυνόταν στην γκλίτσα του τσοπάνη, ο κ Μητσοτάκης κλείνοντας την ομιλία του στην ΔΕΘ, με τους στίχους του Σεφέρη που έμαθε στους Έλληνες ο Μίκης Θεοδωράκης: «Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα!».

Επικαλέστηκε τον πρωταγωνιστή της αντίστασης και τον νομπελίστα που προειδοποίησε ως νέος Κάλχας στις 28/3/69 για την Κυπριακή τραγωδία, την οποία απεργαζόταν οι προδότες της Χούντας. Ίσως όταν τραγουδά Θεοδωράκη ο κ Μητσοτάκης, να του κάνουν δευτέρα φωνή οι Άδωνις και Μάκης… Πάλι καλά που δεν επέλεξε το «Χρυσοπράσινο φύλο», ο Πρωθυπουργός των λαοτινών!

Θα πει κανείς, τόσες μετεγγραφές από την Αριστερά να μην έχουν κι αυτές το στιχάκι τους, δίπλα σε παιάνες και εμβατήρια; Αυτός ο αχταρμάς θυμίζει Κακοφωνίξ αλλά η θεοδωράκειος εμμονή του κ Μητσοτάκη δεν οφείλεται τόσο στην αδυναμία να διαχειριστεί τις εκδηλώσεις απαξίας ή στην προσπάθεια να ξεπλύνει χουντίσαντες υπουργούς του. Υπάρχουν πάγιες ανάγκες κι η πολιτική παραμένει η τέχνη των συμβολισμών.

Ads

Επιμένει ότι εκφράζει και μάλιστα μονοπωλιακά, ό,τι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ! Σε αυτή την Ε.Α.Μ.Ε. (Εθνική Αντισυριζαική Μητσοτακική Ενότητα) χωρούν χουντικοί και αντιστασιακοί, Μπογδάνοι και Αλιβιζάτοι, Γιατρομανωλάκηδες και Ασημακοπούλου. Τους συγκολλά δε, η κοινή πάλη εναντίον του Δαίμονος! Μόνον αφού εκλείψει Αυτός, θα ασχοληθούν με τις όποιες διαφορές τους.
Αν τυχόν το παραμύθι τους δεν είχε Δράκο, αν δεν παρουσιαζόταν ένας υπέρτερος κίνδυνος, μια πειστική ανωτέρα βία, τότε όλη αυτή η «εθνική» ενότητα  θα φαινόταν μια πολύχρωμη κουρελού. Άρα η δαιμονοποίηση του κ Τσίπρα, όσο κι αν έχει πρόβλημα πειστικότητας, θα συνεχιστεί αναγκαστικώς και παντοιοτρόπως.

Η ΔΑΙΜΟΝΙΣΣΑ

Η ΝΔ υποδυομένη την Κεντροαριστερά, προσεύχεται τάχα να φωτίσει ο Θεός τους Γερμανούς να ψηφίσουν SPD και Σόλτς, προκειμένου να ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας … Κάπου εδώ προσκρούουμε στον δεύτερο όρο, την αποφυγή απώθησης στην γωνία, δια της απλής αναλογικής.

Διπλές εκλογές και αυτοεκπληρούμενη προφητεία της αυτοδυναμίας, ως της μόνης εφικτής λύσης εν Ελλάδι. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι μόνον για την Ευρώπη και το …SPD! Εκτός του δαίμονα Τσίπρα υπάρχει λοιπόν και η δαιμόνισσα απλή αναλογική.

ΠΑΛΙΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Ο τρίτος κρυφός όρος του σχήματος: ‘αναγκαστικά αυτοδυναμία, αναγκαστικά Μητσοτάκης’ είναι το να απαλειφθεί το παλιό «ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά!» Γιατί αν τυχόν ξεχνά, όλα τα άλλα γίνονται. Η τεχνητή διεύρυνση της απήχησης μιας ιστορικής μειοψηφίας επέτυχε το 2019, να ξεχαστεί το ιστορικό χάσμα που χωρίζει την Δεξιά από την πλειονότητα με τον εστιασμό της προσοχής στα έργα ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα, που κυβερνά πια η δεξιά επιχειρείται να υπερτονιστεί η απόσταση  που δημιουργήθηκε στο εσωτερικό της δημοκρατικής παράταξης όταν άλλοι ακολούθησαν το σαμαροβενιζελισμό κι άλλοι, καβάλα στην συγκυρία του 2015, πίστεψαν με έπαρση ότι θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν ερήμην της ιστορίας και των αξιών αυτής της παράταξης, στο σύνολο της.

Εδώ λοιπόν ήρθε ο κ Τσίπρας να απαντήσει στην λαθραία χρήση του Θεοδωράκη και του Σεφέρη, κλείνοντας την δική του ομιλία με την βροντώδη φωνή του Σικελιανού. Ζητώντας από ΟΛΟΥΣ να βοηθήσουν για να σηκώσουμε τον ΗΛΙΟ πάνω από την Ελλάδα, υποδεικνύοντας δηλαδή τα ακριβή όρια!

ΤΑ ΚΑΙΝΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Η αναγέννηση της χώρας έχει ως αδήριτη προυπόθεση την ανασύνθεση της δημοκρατικής παράταξης και την ψυχική επανένωση της, με την κοινή αναφορά στο ιστορικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης. Πολλοί θυμούνται τους στίχους του Σικελιανού να βάζουν φωτιά στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ αλλά ήταν όλη η Δημοκρατική παράταξη που φλεγόταν από αυτούς (*). Η γνήσια ηχώ της μεταπολίτευσης στα χείλη ενός γνήσιου λαικού ηγέτη, είναι αυτή που κάνει την διαφορά με τους στίχους.

Ο  κ. Τσίπρας ήταν πράγματι ο πρώτος μετά τον Ανδρέα που έχασε και δεν άλλαξε. Αν όμως  δεν το είχε γυρίσει μόνος του, από το 24% στο 32% μέσα σε έναν μήνα, δεν θα του χαριζότανε κανείς. Κατ’ αναλογία, αν στην νέα αναμέτρηση ο λαός του δώσει ποσοστά αντίστοιχα του 2015, κανείς δεν θα αναζητήσει άλλον Πρωθυπουργό για την Προοδευτική Διακυβέρνηση. Όλες οι προσδοκίες των Ελλήνων είναι πλέον στραμμένες στον κ Τσίπρα κι ως γνωστόν στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Ωστόσο, εκτός από τις προσδοκίες η προνομιακή σχέση με τον λαό στέλνει στην ίδια διεύθυνση και τις ευθύνες. Ούτε η αυτοκριτική για την κυβερνητική αλαζονεία και την πολιτική του ‘πας μη Έλλην βάρβαρος’ υπήρξε, όσο χρειαζόταν, πειστική ούτε η μετεκλογική αποφασιστικότητα στην αλλαγή του πολιτικού υποκειμένου, ήταν η αναμενόμενη. Μπορεί να έφταιγαν οι δυσκολίες της κάθε μιας περιόδου και να μην δόθηκε η ευκαιρία. Ίσως δεν κατανοούν όλοι ότι «όποιος δεν αλλάζει γίνεται μνημείο του εαυτού του».

Αυτά ίσως ξεθωριάζουν την πειστικότητα στην επίκληση του κ Τσίπρα στην πολιτική παρακαταθήκη της όλης δημοκρατικής παράταξης καθώς και την υπόσχεση ότι θα κυβερνήσει με την κοινωνία κι όχι με το κόμμα.

Από τις υφιστάμενες ρηγματώσεις στο αντισύριζα μέτωπο, μέχρι την οριστική απώθηση του κ Μητσοτάκη στο άκρο όπου πράγματι ανήκει, ο δρόμος είναι μακρύς. Σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί κι από την εικόνα που θα δώσει ο ηγέτης της δημοκρατικής Παράταξης όχι τόσο στην επαγγελία για το αυριαό κράτος όσο στην σημερινή τακτοποίηση «των του οίκου του».