«Αν θέλουμε τελικά να γίνει εγκαίρως η διάγνωση καρκίνου στη σύζυγό μου θα πρέπει τώρα να πάμε στο ιδιωτικό νοσοκομείο». Η φωνή του άνδρα δεν είναι καν οργισμένη. Είναι καταρρακωμένη. Μιλά στη δημοσιογράφο του Κόκκινου, Τζούλη Τσίγκα και η σύντομη μαρτυρία του μαρτυρά το μαρτύριο που ζουν σήμερα χιλιάδες συνάνθρωποί μας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν άλλες ασθένειες πέρα από τον κορωνοϊό. Για αυτούς ο δρόμος, ή ακριβέστερα, ο Γολγοθάς, είναι ένας, μετά από την ακύρωση των ραντεβού τους στα δημόσια νοσοκομεία. Η προσφυγή στον ιδιωτικό τομέα υγείας.

Μπορούν; Έχουν τα χρήματα; Ουδόλως απασχολούν την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τέτοιου είδους «λεπτομέρειες». Τι κι αν η σύζυγος του ακροατή του Κόκκινου χάσει πολύτιμο χρόνο για τη διάγνωσή της; Ή δεν καταφέρει ποτέ να απευθυνθεί στο ιδιωτικό νοσοκομείο; Τι κι αν στην ίδια κατάσταση – αν έχεις λεφτά, έχεις θεραπεία, αν δεν έχεις, ο Θεός μαζί σου – βρίσκονται χιλιάδες;

Αυτή τη στιγμή στον τόπο συντελείται μια τραγωδία σε πολλαπλά επίπεδα. Αφενός η καθημερινή τραγωδία της πανδημίας, με εκατοντάδες ασθενείς εκτός ΜΕΘ και με όλους τους δείκτες – από κρούσματα ως θανάτους – να βρίσκονται στο κόκκινο, και αφετέρου, η παρατεταμένη κρίση που προκαλεί, αυτό που επισήμως ονομάζεται «μετατροπή του ΕΣΥ σε μονοθεματικό σύστημα υγείας». Μια πρόταση που κρύβει πίσω της πολλές τραγωδίες: κρίσιμα χειρουργεία που αναβάλλονται επ’ αόριστον, σημαντικές εξετάσεις που δεν γίνονται, διαγνώσεις που πάνε για πολύ αργότερα, κοκ.

Μια εξέλιξη που δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Εδώ και έναν χρόνο, από πέρσι τον Μάρτιο, οι νοσοκομειακοί γιατροί είχαν, εις μάτην, προειδοποιήσει για τους σημαντικούς κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η μετατροπή. Εις ώτα ηθελημένα μη ακουόντων. Κυβερνητών που έχουν επιλέξει να κλείσουν τα αυτιά τους στο αυτονόητο γιατί, απλά, προτάσσουν τη δική τους στρατηγική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αποστολή του δημόσιου συστήματος υγείας. Η στρατηγική Μητσοτάκη είναι 3 λέξεις: όποιος μπορεί, ζει. Οι υπόλοιποι…  Οι λιγότερο κατάλληλοι; Να επιβιώσουν μόνοι, όπως μπορούν. Πρόβλημά τους. Ο κοινωνικός δαρβινισμός επί τω έργω. Οι κυβερνώντες το λένε με τις πράξεις τους. Θυμίζοντας το θατσερικό μείγμα αντικοινωνικής πολιτικής (“κοινωνία δεν υπάρχει”) και αυταρχικής διακυβέρνησης. Ερζάτς μεν, εξίσου τραγικά κυνικό δε.

ΥΓ: Και εννοείται καμία αυτοκριτική εκ μέρους του κ. Μητσοτάκη, όπως φάνηκε και από την τελευταία συζήτηση στη Βουλή. Γιατί άλλωστε να ζητήσει συγγνώμη (όπως έκανε η Α. Μέρκελ); Αφού δεν κάνει κανένα λάθος. Την πολιτική του εφαρμόζει, με πλήρη συνείδηση των επιπτώσεών της στους πολίτες.