Η Ιστορία της Εργασίας είναι μια Ιστορία γραμμένη με το αίμα των ανθρώπων που σηκώθηκαν πάνω από το μπόι τους για να διεκδικήσουν έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούμε να δουλεύουμε για να ζούμε και να απολαμβάνουμε τον καρπό του κόπου μας. Η νεοφιλελεύθερη αντι-μεταρρύθμιση που μεθοδεύουν Μητσοτάκης-Χατζηδάκης δεν μας γυρίζει απλά πίσω δεκαετίες, ίσως και αιώνες, αλλά μας πάει σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα μπορούμε ίσα-ίσα να ζούμε για να δουλεύουμε.

Η συζήτηση για την ελαστικότητα της εργασίας, δεν είναι καινούργια. Και είναι μια χρήσιμη συζήτηση. Πράγματι, εδώ και πολλές δεκαετίες εργαζόμενοι σε πολλές χώρες επιλέγουν δυνατότητες μερικής απασχόλησης προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, να ενταχθούν ομαλά στην αγορά εργασίας, να υποστηρίξουν οικονομικά τις σπουδές τους κ.α.

Όμως στην Ελληνική Εργατική νομοθεσία έχουμε ήδη πολύ περισσότερη ελαστικότητα απ’ όση θα ήταν χρήσιμη σε εργαζόμενους με ιδιαίτερες ανάγκες. Και η προσπάθεια για ακόμη περισσότερη δεν είναι παρά ένα φονικό όπλο στα χέρια μιας ακραίας κι εμμονικής νεοφιλελεύθερης δεξιάς που μισεί κάθε τι Δημόσιο και κάθε τι Συλλογικό.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για όπλο μαζικής καταστροφής που ετοιμάζεται να πλήξει τους εργαζόμενους καταργώντας στην πράξη το οκτάωρο κι αποδιαρθρώνοντας την Εργασία πέρα από κάθε όριο αντοχής. Ένα αντικοινωνικό υπερόπλο που προπαγανδίζεται ήδη μέ ξεδιάντροπα κυβερνητικά ψέματα, μασκερεμένο ως δήθεν αναγκαία και νεωτερική μεταρρύθμιση που εδράζεται πάνω σε επιταγές του Ενωσιακού Δικαίου.

Κι εδώ προσπαθεί να κρύψει το μεγάλο του ψέμα ο Κωστής Χατζηδάκης. Ο Υπουργός επικαλείται οδηγία της ΕΕ και ισχυρίζεται οτι δήθεν η χώρα προβαίνει στη διαδικασία εφαρμογής της καθυστερημένα. Ο Υπουργός όμως σκόπιμα παραβλέπει τον πραγματικό σκοπό της Οδηγίας, που δεν είναι άλλος από τον περιορισμό της απασχόλησης ώστε να μη κινδυνεύει η υγιεινή και η ασφάλεια κατά την εργασία. Με άλλα λόγια, η Οδηγία ανοίγει για τα κράτη-μέλη «βαλβίδες ευελιξίας», πάντοτε όμως μέσα σε ένα αυστηρό όριο 48 ωρών απασχόλησης ανά εβδομάδα.

Η «βόμβα υδρογόνου» Χατζηδάκη κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, δημιουργώντας μια γενική εφαρμογή δικαιώματος απεριόριστης εργασίας και μάλιστα απλήρωτης. Στην εφιαλτική συτή πραγματικότητα το οκτάωρο θα είναι πια μακρινή ανάμνηση.

Με άλλα λόγια, πίσω από το «τυρί» της ευελιξίας που θα δώσει στον εργαζόμενο δήθεν μεγαλύτερο έλεγχο στη ζωή του, βρίσκεται η παγίδα της μεγαλύτερης και πιο ύπουλης στη σύγχρονη ιστορία απόπειρας υποτίμησης της Εργασίας με την ουσιαστική κατάργηση του επιπλέον εισοδήματος από υπερωρίες. Δηλαδή οι εργαζόμενοι θα δουλεύουμε επιπλέον ώρες, αλλά αυτές δεν θα πληρώνονται: θα συμψηφίζονται.

Ο Υπουργός του Μητσοτάκη και των χορηγών τουόμως διαπράττει και μια ακόμη λαθροχειρία, προκειμένου να κρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της προτεινόμενης αντι-μεταρρύθμισης: αναφέρεται σε πρόταση του Εργαζόμενου, ως μονάδα, ατομικά, αγνοώντας το ρόλο που η ίδια η οδηγία που επικαλείται κατοχυρώνει για τα συνδικαλιστικά όργανα!

Δηλαδή τοποθετεί Εργοδότη-Εργαζόμενο στην ίδια θέση, σαν να είναι δύο ισοδύναμοι εταίροι, δύο οντότητες με την ίδια διαπραγματευτική δύναμη! Φυσικά, στην κυβέρνηση δεν είναι αφελείς: γνωρίζουν καλά πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει παρά για ελάχιστους εργαζόμενους ελάχιστων κατηγοριών σε πολύ συγκεκριμένες παραγωγικές δραστηριότητες. Όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι έχουν διαπραγμευτική ισχύ απέναντι στον εργοδότη τους μόνο στο πλαίσιο μιας συνδικαλιστικής συλλογικότητας.

Αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα αναγνωρίζει και η συγκεκριμένη οδηγία, γιαυτό προβλέπει τη δυνατότητα των κατ’ εξαίρεσιν ρυθμίσεων  με συλλογικες συμβάσεις εργασίας που πάντα εχουν προβάδισμα. Δηλαδή μέσα από μια διαδικασία που μπορεί να παρέχει κάποιες στοιχειώδεις εγγυήσεις συνεννόησης μεταξύ ισότιμων κοινωνικών εταίρων.

Η αντιμεταρρύθμιση Μητσοτάκη-Χατζηδάκη θα φέρει τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της Εργασίας από τη μια στιγμή στην άλλη εκτεθειμένη στην όποια εργοδοτική αυθαιρεσία. Η ισχύς εν τη ενώσει των εργαζόμενων θα αποτελεί μια νοσταλγική ανάμνηση, ενώ ούτε οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ή τις Τράπεζες θα πρέπει να νιώθουν ασφαλείς και «απρόσβλητοι» από την επερχόμενη λαίλαπα.

Ακόμη όμως κι αν θέλει κανείς να συζητήσει στα σοβαρά πάνω στα σαθρά κι ανόητα επιχειρήματα του Υπουργού (μέχρι και για διευκόλυνση για τις …αμάζευτες ελιές τον ακούσαμε να λέει χωρις κανένα…έλεος) δύσκολα μπορεί να «καταπιεί» την ασάφεια για τη διαπραγματευτική διαδικασία – εργαζόμενου-εργοδότη. Με απλά λόγια, αν εγώ αύριο προτείνω τον Α διακανονισμό στο ωράριό μου, τι βαθμό υποχρεωτικότητας θα έχει η πρότασή μου; Σε ποιον βαθμό θα μπορεί ο εργοδότης μου να «μεταβάλλει» την «πρόταση» που εγώ θα έχω υποβάλει; Πώς θα εξασφαλιστώ απέναντί του οτι η «πρόταση» που θα υποβάλω δεν θα γίνει «Κερκόπορτα» βλαπτικής μεταβολής των όρων εργασίας μου;

Αν παρόλα αυτά κάποιος εξακολουθεί να μην έχει πειστεί για τις πραγματικές προθέσεις και τα ύπουλα σχέδια σε βάρος του κόσμου της Εργασίας να καταργηθεί στην πράξη το οκτάωρο, δεν έχει παρά να κοιτάξει προς τη μεριά του ΣΕΠΕ. Η ανύπαρκτη κατά τη μνημονιακή περίοδο Επιθεώρηση Εργασίας, συγκροτήθηκε επιτέλους απο την Κυβέρνηση της Αριστεράς σε ένα πειστικό όπλο κατά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, για να περιπέσει αμέσως μετά τις εκλογές του ’19 στην παλιά ανυποληψία.

Συνοψίζοντας, η προτεινόμενη «μεταρρύθμιση» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παράκαμψη των όποιων ελάχιστων εγγυήσεων παρέχει η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία για την προστασία της Εργασίας, αλλά και η υποτίμηση της αξίας της με την κατάργηση στην πράξη του οκτάωρου, και συνεπώς της υπερωριακής αμοιβής.

Μια απόλυτα συνειδητή αντι-μεταρρύθμιση που μεθοδευεται από την κυβέρνηση του ΣΕΒ σε βάρος της Κοινωνίας.

Μια αντιμεταρρύθμιση – «δώρο» στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που αδημονούν να διαχειριστούν τα κονδύλια του Ταμείου Ανασυγκρότησης.

Μια αντιμεταρρύθμιση που οι εργαζόμενοι της χώρας μπορούν και θα αποτρέψουν με τους αγώνες τους.

* Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχψία / The Left, μέλος της Επιτροπής EMPL (Απασχόλησης & Κοινωνικών Υποθέσεων) του  Ευρωπαϊκού Κοινοβούλίου.