Είναι σχεδόν απίστευτο, αλλά η κυβέρνηση βρίσκεται σε τέτοια διαχειριστική και επικοινωνιακή αποδρομή που δεν κατάφερε να προσποριστεί κανένα πολιτικό όφελος από τη λήξη απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, το δημοκρατικό κίνημα της χώρας έχει διευρύνει την ατζέντα του σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και ένας ενδεχόμενος θάνατος του καταδικασμένου μέλους της 17Ν και οι όποιες ταραχές ακολουθούσαν, δεν θα μείωναν την ορμή του ούτε θα έφθειραν την εικόνα του. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση, μέσω της αποχαλίνωσης της Ελληνικής Αστυνομίας, προκάλεσε τις ταραχές μόνη της και σε momentum που ενδεχομένως δεν την εξυπηρετούσε.

Επιπλέον, η υπόθεση της συγκάλυψης του θανατηφόρου τροχαίου και της εγκατάλειψης θύματος από τον οδηγό της Ντόρας Μπακογιάννη, αντιστρέφει το βάρος του όποιου «ηθικού πλεονεκτήματος» της ισχυρής πολιτικής οικογένειας που θρήνησε μέλος της από την δράση της 17Ν. Σε μια στιγμή που η οικογένεια Μητσοτάκη είχε μετατρέψει σε βεντέτα την υπόθεση μεταγωγής του, η τραγική αυτή εξέλιξη αποδόμησε την επένδυση στον ανθρώπινο πόνο στην οποία επιδιδόταν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο γιος του δολοφονηθέντος Παύλου Μπακογιάννη – ανθρώπινος πόνος που δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσει την θεσμική εκτροπή που σηματοδότησε η σκοτεινή εμμονή στον θάνατο του κρατουμένου.

Αυτή λοιπόν τη στιγμή, η ολομέτωπη σύγκρουση κυβέρνησης και κοινωνίας δεν τελεί υπό την δαμόκλεια σπάθη του πρώτου θανάτου απεργού πείνας στη χώρα. Το δημοκρατικό κίνημα που συναποτελείται από πλήθος πολιτικών συνιστωσών και κοινωνικών κατηγοριών είναι σίγουρο ότι θα πυκνώσει κι άλλο άμα τη εκδηλώσει της νέας ανθρωπιστικής κρίσης που θα ξεσπάσει την επαύριο της άρσης των μέτρων, αν όχι και πριν από αυτή. Τα μεσαία στρώματα που έδωσαν την πανηγυρική νίκη στον Μητσοτάκη το 2019 δεν ταυτίζονται πλειοψηφικά με την ακροδεξιά του Σαμαρά, του Βορίδη, του Γεωργιάδη και του Πλεύρη. Αυτό αποδεικνύει η επί 7ετία μαζική τους πρόσδεση στο πολιτικό άρμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο εξής, είναι η οποιαδήποτε κίνηση της κυβέρνησης και όχι των αντίπαλων δημοκρατικών δυνάμεων που θα φέρει το βάρος της απόδειξης του κοινωνικά λειτουργικού και ορθολογικού της χαρακτήρα. Η απεργία πείνας του Κουφοντίνα, προς στιγμήν, συνέπεσε ιδανικά με την προσπάθεια της κυβέρνησης να αναβιώσει την μυθολογία περί «πανεπιστημίων-άντρων της τρομοκρατίας», την «εξαρχειοποίηση των γειτονιών» κτλ. Τόσο οι φοιτητές στη Θεσσαλονίκη με την υπεύθυνη στάση τους αλλά και γενικά οι μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις σε όλη την χώρα, έδειξαν ότι η τοποθέτηση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια συνιστά ένα οργανωμένο σχέδιο πρόκλησης νέων εντάσεων. Η στρατηγική της έντασης, μια συνταγή που απέτυχε ολοκληρωτικά στην Ιταλία πριν 40 χρόνια αλλά που δεν δίδαξε τίποτα στους εγχώριους οπαδούς της, δεν μπορεί πλέον να αποδοθεί σε «ένοπλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ», σε «πληρεξούσιους εκπροσώπους του Κουφοντίνα» κτλ.

Δεν γνωρίζω ούτε με απασχολούν τα προσωπικά κίνητρα του Κουφοντίνα. Ωστόσο, υποχωρώντας, ακύρωσε το σχέδιο της κυβέρνησης που πάσχιζε να ταυτίσει την επαπειλούμενη εξέγερση της κοινωνίας με το όνομά του. Ο ενδεχόμενος θάνατός του και η κοινωνική αναταραχή που αυτός θα επέσυρε θα «ήτο μια κάποια λύσις» για την κυβέρνηση στην προσπάθειά της να υποδαυλίσει τον διχασμό και να αντλήσει νομιμοποίηση για τον οριστικό ορμπανικό μετασχηματισμό της. Αντικειμενικά και εκ του αποτελέσματος, η λήξη της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα, λύνει τα χέρια της αριστερής, δημοκρατικής, κοινοβουλευτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης. Οι συγκλίσεις πρέπει να επιταχυνθούν όσο η ειλικρίνεια της αριστεράς αποδεικνύεται εκ νέου και το τραυματισμένο ηθικό της πλεονέκτημα επουλώνεται ξανά.