Η συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ήταν η απόλυτη δικαίωση του Κώστα Καραμανλή και όλων όσοι υποστηρίζουν τόσον καιρό ότι η κυβέρνηση, κρυπτόμενη πίσω από το απόρρητο των ενεργειών της ΕΥΠ, συγκαλύπτει το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Συγχρόνως, η συνεδρίαση της Επιτροπής Διαφάνειας ήταν η απόλυτη διάψευση της κυβέρνησης και του περιβάλλοντος του Κυριάκου Μητσοτάκη που έσπευσαν υποκριτικά να συμφωνήσουν με όλα όσα είπε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής για το μέγα σκάνδαλο των παρακολουθήσεων των τηλεφώνων πολιτικών αρχηγών, δημοσιογράφων και πολιτών.

Πως γίνεται κυβέρνηση και πρωθυπουργός να διατυμπανίζουν ότι συμφωνούν με τον Καραμανλή όταν λέει ότι «το απόρρητο πρέπει να υποτάσσεται στην κάθαρση» και «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις» να κρύβονται πίσω από το απόρρητο της ΕΥΠ και να συγκαλύπτουν την αλήθεια για το σκάνδαλο των υποκλοπών;

Πως γίνεται δηλαδή το Μέγαρο Μαξίμου από τη μια να συμφωνεί ότι η κάθαρση του σκανδάλου δεν πρέπει να εμποδίζεται από το απόρρητο που προφασίζεται η ΕΥΠ για να το συγκαλύψει και από την άλλη, την επόμενη ακριβώς μέρα, οι ίδιοι οι άνθρωποι του πρωθυπουργού, ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ και ο πρώην γενικός γραμματέας και ανεψιός του, να κρύβονται πίσω από το απόρρητο και να μη δίνουν καμία απάντηση για το σκάνδαλο της παρακολούθησης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη και του δημοσιογράφου Κουκάκη;

Ούτε τον λόγο για τον οποίο παρακολουθούσαν τον ευρωβουλευτή Ανδρουλάκη την εποχή που ήταν υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ αποκάλυψαν, με πρόσχημα το απόρρητο, ούτε όμως και τον λόγο για τον οποίο παρακολουθούσαν τον δημοσιογράφο Κουκάκη.

Είναι ο πρόεδρος του τρίτου κόμματος της Βουλής κατάσκοπος, εθνικός κίνδυνος και εχθρός της πατρίδας για να ισχύει το απόρρητο;

Ή μήπως πίσω από το απόρρητο κρύβονται οι κομματικές σκοπιμότητες και οι προθέσεις εκβίασης για να βάλουν στο χέρι τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ;

Μόνο που αν έτσι έχουν τα πράγματα, ο ισχυρισμός περί απορρήτου που δήθεν προστατεύει την εθνική ασφάλεια και που τάχα εμποδίζει τους υπεύθυνους να πουν την αλήθεια καταρρίπτεται και γίνεται κορυφαία απόδειξη ενοχής.

Όπως και η αμφίσημη απάντηση ότι δεν μπορούν ούτε να επιβεβαιώσουν, ούτε όμως και να διαψεύσουν αν παρακολουθούνται και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, γίνεται αυτομάτως καταφατική απάντηση στο ερώτημα.

Διότι αν η απάντηση ήταν πράγματι αρνητική και δεν παρακολουθούνται και άλλοι, τότε ποιος ο λόγος να μην αποκαλύψουν αυτή την αλήθεια;

Οι μάρτυρες που κατέθεσαν στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας στη Βουλή, στη φανερή τους προσπάθεια να κρύψουν την αλήθεια και να συγκαλύψουν το σκάνδαλο για να προστατέψουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπήρξαν με τις σιωπές τους εξαιρετικά εύγλωττοι και αποκαλυπτικοί.

Όπως στα ποινικά δικαστήρια, οι αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν οι κατηγορούμενοι αποτελούν τρανταχτή απόδειξη της ενοχής τους έτσι και εδώ, η κραυγαλέα αντίφαση του περιβάλλοντος του πρωθυπουργού από τη μια να συμφωνεί με τον Καραμανλή, ότι το απόρρητο δεν μπορεί να εμποδίζει την κάθαρση και από την άλλη να επικαλείται το απόρρητο για να την εμποδίσει, αποτελεί κορυφαία απόδειξη ενοχής του πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.

Και όπως κατέθεσε στην Επιτροπή της Βουλής ο νέος διοικητής της ΕΥΠ ότι ως όφειλε ενημέρωσε πλήρως τον πρωθυπουργό για όλες τις παρακολουθήσεις, έτσι και ο προκάτοχός του και αποπεμφθείς διοικητής δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, ως όφειλε, τον ενημέρωνε και εκείνος.

Άρα εμμέσως πλην σαφώς επαληθεύεται για άλλη μια φορά ο Κώστα Καραμανλής στα όσα δήλωσε περί πολιτικής ανοησίας πίσω από την παρακολούθηση Ανδρουλάκη. Η οποία, όπως σήμερα αποκαλύπτεται έστω και δια μέσου των αντιφάσεων στις οποίες πέφτουν οι μάρτυρες, ήταν σε γνώση του πρωθυπουργού.

Η συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, έστω και βυθισμένη στο σκοτάδι του απορρήτου και της αντί-θεσμικής α-διαφάνειας, με την άρνηση των ανθρώπων του πρωθυπουργού να καταθέσουν πληροφορίες για το σκάνδαλο, υπήρξε τελικά άκρως διαφωτιστική.

Οι προσπάθειες του πρωθυπουργού και του περιβάλλοντός του να κρυφτούν πίσω από το απόρρητο για να συσκοτίσουν και εντέλει να συγκαλύψουν το σκάνδαλο, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι παραδέχονται δημοσίως ότι το απόρρητο δεν μπορεί να εμποδίζει την κάθαρση, είναι μια κορυφαία αντίφαση που συνιστά την απόλυτη απόδειξη της ενοχής τους.

Θα επρόκειτο, άλλωστε, για την απόλυτη αντίφαση εάν ένα σκάνδαλο καταχρηστικής άρσης του απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων χωρίς να συντρέχουν εθνικοί λόγοι, μπορεί να συγκαλυφθεί πίσω από το απόρρητο με το οποίο καλύπτεται η… άρση του απορρήτου!

Κι ακόμη, αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίον οι υπεύθυνοι της ΕΥΠ δεν απαντούν αν παρακολουθούνται και άλλοι πολιτικοί πλην του Ανδρουλάκη, είναι ότι πράγματι παρακολουθούνται και άλλοι. Καθώς σε αντίθετη περίπτωση, που δεν παρακολουθούνται δηλαδή, δεν θα είχαν κανένα λόγο να αποφεύγουν να απαντήσουν.

Ή μάλλον θα είχαν τουλάχιστον έναν ισχυρό λόγο για να απαντήσουν αρνητικά, αποκλείοντας την επέκταση του σκανδάλου και σε άλλα πολιτικά πρόσωπα και σκορπίζοντας με τον τρόπο αυτόν τις υποψίες ενοχής τους.

Έστω λοιπόν και με τη σιωπή του, ως μη όφειλε, επικαλούμενο το απόρρητο, το περιβάλλον του πρωθυπουργού στην Επιτροπή της Βουλής υπήρξε εύγλωττο και αποκαλυπτικό.

Η προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου με πρόσχημα το απόρρητο της ΕΥΠ είναι ένα ακόμη μεγάλο σκάνδαλο μέσα στο τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών.

«Ενός κακού μύρια έπονται», όπως θα έλεγε και σήμερα, αν ήταν παρών, ο τραγικός Σοφοκλής…