Με μορφή αρχαίου δράματος φαίνεται να προχωρά αυτή η εβδομάδα. Οι ταχύτατες εξελίξεις και ο -ελεγχόμενος ακόμα- τρόμος των πολιτών δείχνουν να κυριαρχούν στα συστημικά μίντια εντείνοντας ακόμα μία φορά την κατάσταση.

Πρόκειται όμως για μία κατάσταση που είχε ήδη σχεδιάσει η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ με την προπαγάνδα τους για τη «δραχμή» και την απειλή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Και αυτή η κινδυνολογία είναι μέρος της πολιτικής καθημερινότητας ήδη από τις εκλογές του 2012. Και ακόμα χειρότερα τους τελευταίους 12 μήνες που βίωσαν την απειλή να χάσουν την εξουσία. Κοντολογίς η εμπάθεια της σαμαρικής ακροδεξιάς και της πατερίτσας του ΠΑΣΟΚ διαμόρφωναν επί μήνες συνειδήσεις που φάνηκε τελικά πού κατέληξαν…

Αν προ λίγων ετών κατηγορούνταν οι αριστεροί ότι δημιουργούν πόλωση επειδή συμπεραστέκονταν στους αδύναμους, ότι ενίσχυαν κοινωνικά και διεκδικητικά κινήματα, σήμερα παρακολουθούμε την κορύφωση της επιχειρούμενης πόλωσης από όλο το σύστημα. «Φίλοι κι εχθροί» έχουν ταχθεί κατά της κυβέρνησης, ανοιχτά ή κρυφά, παραβιάζοντας θεμελιώδεις συνθήκες (ομοφωνία, κίνηση κεφαλαίων, αποπομπή κι αποκλεισμός μιας χώρας) επειδή ακριβώς αισθάνονται την απόλυτη ανάγκη να αμυνθούν τόσο στους ψηφοφόρους τους όσο και στους εντολείς τους.

Ωστόσο, οι εξελίξεις στα χρηματιστήρια (οι αγορές) κατέδειξαν τους κινδύνους που απειλούν το οικοδόμημα. Ήθελαν ένα ευρωνόμισμα με μόνιμη λιτότητα αρνούμενοι κάθε αλλαγή πολιτικής και υπό μόνιμο εκβιασμό των λαών. Μόλις μία κυβέρνηση τόλμησε να αντισταθεί, το ευρώ άρχισε να γκρεμίζεται. Η πίστη (βασικό συστατικό της νομισματικής πολιτικής) καταρρέει επειδή οι ισχυροί θέλουν πάντα τους λαούς υπηκόους κι υποταγμένους… Και φυσικά η ευθύνη είναι αποκλειστικά της Γερμανίας και των συμμάχων της που ήθελαν να επιβάλουν το νεοφιλελευθερισμό. Η αντίσταση και η άρνηση των μονοδρόμων δεν αποτελεί την αιτία, όταν κάποιος απλά αμύνεται έναντι όσων έχουν πολιτικές σκοπιμότητες σε βάρος των λαών. Προτίμησαν να ρισκάρουν με το ευρωπαϊκό νόμισμα να μην κάνουν υποχωρήσεις στην Ελλάδα (δείχνοντας υποχωρητικότητα ενόψει και ιρλανδικών και ισπανικών και πορτογαλικών εκλογών). Δεν φταίει η Ελλάδα…

Ας μη λησμονούμε όμως ότι το δημοψηφισματικό ΟΧΙ σημαίνει άρνηση στα μνημόνια που θέλουν να επιβάλουν οι δανειστές. Με μία τέτοια -αρνητική- απόφαση του ελληνικού λαού, είναι αδύνατο για οποιαδήποτε κυβέρνηση (επιδιωκόμενη εθνική ή του διορισμένου πρωθυπουργού σαν αυτές που τους εμπνέουν ή δημιούργησαν παλαιότερα) να πισωγυρίσει. Και αυτό ακριβώς φοβούνται και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα οι ταγοί του νεοφιλελεύθερου μοντέλου αποικιακής εξάρτησης…

Στην ουσία ο λαός μπαίνει δυναμικά στη διαπραγμάτευση με ηχηρές αποφάσεις. Αλλά ο φιλελευθερισμός (πόσο μάλλον ο νεοφιλελευθερισμός) ποτέ δεν ήθελαν το λαό γιατί δεν είναι ελεγχόμενος (και ήδη η ιστορία το κατέγραψε μετά τη γαλλική Επανάσταση).

Και σε αυτό το σημείο επιδιώκουν την πόλωση μαζί με την τρομοκρατία, την οικονομική ασφυξία (ήδη επί μήνες). Στόχος τους η μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος των λαών και η τρομοκράτηση στα ευρωπαϊκά κινήματα που αντιτίθενται στη λιτότητα που κινδυνεύει να γίνει μόνιμο καθεστώς στην ήπειρο.

Η δημοκρατία όμως είναι κενό γράμμα χωρίς τη μεσολάβηση των λαών προκειμένου να πάρουν στα χέρια της μοίρα τους. Και ακριβώς δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όσοι πολεμούν το δημοψήφισμα είναι οι ίδιοι με όσους υποστηρίζουν το δρόμο των μνημονίων ως μονοδρόμους και ταυτόχρονα όσοι κατηγορούν τα κινήματα, τη συμμετοχικότητα και τις δράσεις των πολιτών.

Τα μίντια ακολουθούν το δικό τους παιχνίδι διαμορφώνοντας συνθήκες συνδρόμου αποικιακού ιδρυματισμού εντείνοντας το μικροαστικό φόβο για το αχαρτογράφητο μέλλον και τασσόμενα υπέρ μιας βεβαιωμένης κοινωνικής αυτοκτονίας και μιας βιωμένης καταστροφής. Προτείνουν στο μεσοαστό υπήκοο της αποικίας χρέους να υποταχθεί στην αυτοκρατορία καλλιεργώντας το φόβο της αναταραχής από τη νέα κατάσταση διαχείρισης της ελευθερίας του.

Και φυσικά η κυβέρνηση οφείλει να τοποθετηθεί ακριβώς πάνω στο φόβο για το αχαρτογράφητο μέλλον. Να εκθέσει ένα χάρτη βημάτων για μετά το ΟΧΙ, να εκθέσει τα βήματά της μέσα από ένα σχετικά συγκεκριμένο πλάνο ενεργειών, αφοπλίζοντας την προπαγάνδα της υποταγής.