Στην καχεκτική δημοκρατία συχνά δημοσιεύματα – φωτοκόπιες δημιουργούν την υποψία πως λειτουργεί άγνωστο τρίτο κέντρο.  Ωστόσο σπανίως παρατηρείται το φαινόμενο – φωτοκόπια μέσα στο ίδιο μέσο, όπως συνέβη στο Liberal με την σύμπτωση μεταξύ των κκ Μαυρίδη  και Χαροκόπου.

Λέει ο πρώτος στο δεύτερο άρθρο στα δημοφιλή του liberal: «Δεν υπάρχει πολιτικός χώρος για ποτάμια και γιοφύρια»: «Πολύ θα ήθελαν να δουν στον ΣΥΡΙΖΑ να ιδρύεται ένα νέο Ποτάμι για να “κουρσέψει” ψήφους από την ΝΔ. Η αλήθεια είναι ότι οι φιλοδοξίες “περισσεύουν” στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου. Πόσο μάλλον από ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι ίδιοι αποτελούν μεγάλο ογκόλιθο της πολιτικής που δεν “αξιοποιήθηκε” από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.».

Επαναλαμβάνει ο δεύτερος στο «Χρήσιμοι ηλίθιοι ή χρήσιμοι ειδικού σκοπού» (τέταρτο σε δημοφιλία): «Ωστόσο η πολιτική τους βουλιμία και η προσπάθεια τους να αποδείξουν πως είναι ξεχωριστοί και ανώτεροι από όλους εμάς και πως είναι απαραίτητοι για τη χώρα, καθιστούν τους εαυτούς τους δυναμικούς συμμάχους του Σύριζα εν όψει των εκλογών.».

Αυτό με την βουλιμία ήταν unfair. Πέστε Βαγγέλης να τελειώνουμε!

Παρόμοιο σχόλιο προ διημέρου στην στήλη «Καλημέρα κύριε Πρόεδρε» εστίασε στον κ Ανδρουλάκη προειδοποιώντας ότι θα μπορούσε αυτός να είναι το πρώτο θύμα μιας τέτοιας «βουλιμίας».

Διαβλέπω κάποιον εκνευρισμό όσο κι αν οι συντάκτες διαβεβαιώνουν παρακάτω για την μηδαμινή απήχηση των κλασσικών χρήσιμων ηλίθιων, καθηγητών και ευαίσθητων που «απασχόλησαν μόνο τους ίδιους τους ομιλητές, τη στενή ομάδα των ακολούθων τους και διάφορα γραφικά προφίλ των ψηφιακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης»

Πας μη μεθ ‘ ημών, καθ’ ημών ακόμη κι αν αυτός είναι ο εμβληματικός Μπένυ; Αδίστακτοι, μηδίσαντες, ψώνια και βουλιμικοί … Παρόμοια τύχη επιφύλαξαν και στον Καραμανλή τον Αύγουστο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ιούνης του 2020 – δημοσκοπικές διάφορές 20% Τότε ο κ Βενιζέλος  που σήμερα κατηγορείται ότι χολώθηκε λόγω μη αξιοποίησης, άκουσε τα αντίθετα γιατί απέρριψε πρόταση υπουργοποίησης … Του καταλογίστηκε ρεκόρ αλαζονείας, κρίση μεγαλείου ενός υπερφίαλου που κατάντησε κωμικό ψώνιο κά  –

Τι είχε πει τότε που πυροδότησε τις κατηγορίες για ‘οίηση μέσα στην πολιτική του έρημο, μέχρις παραλογισμού’; Είχε πει:  «Δεν είμαι, για να είμαι υπουργός μιας κυβέρνησης όπου ο Πρωθυπουργός είναι μάλιστα και συγκεντρωτικός, και δικαιούται να είναι, και ρυθμίζει τα πάντα επί των λεπτομερειών, δεν είναι αυτός ο ρόλος μου».

Πάει και τελείωσε. Δίπλα στον Πρόεδρο Κυριάκο θα βρίσκονται άνθρωποι ευλαβικοί. Ηγεμών είναι, υπηκόους χρειάζεται! Είπαμε πεφωτισμένη δεσποτεία αλλά δεσποτεία, μη ξεχνιόμαστε. Θα πει κάποιος μην ξεχνάς ότι είναι εκλεγμένος.  Ο σωστός όρος είναι πράγματι βοναπαρτισμός. Όταν η εξουσία συγκεντρώνεται σε ένα πρόσωπο που έχει τη λαϊκή αποδοχή αλλά κυβερνά αυταρχικά και ακόμη κι αν πιστεύει ότι υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τους στόχους μιας ολιγαρχίας.

Δεν είναι μόνο η διακαής επιθυμία τους να τοποθετηθεί μέσω δημοκρατίας ένα μέλος της οικογένειας του Ναπολέοντα (εν προκειμένω των Μητσοτάκηδων) στον θρόνο. Στο συγκεντρωτικό, αυταρχικό εθνικό κράτους, με την εκλογική νομιμοποίηση από τον λαό, περιστέλλονται συμμετοχικές, κομματικές και ταξικές συγκρούσεις γιατί παραβλάπτουν το μεγαλείο του Έθνους.

Σήμερα οι θεσμοί συνεχίζουν να λειτουργούν αλλά διακοσμητικά (Βουλή, Άρειος Πάγος, Πεντάγωνο κοκ). Διακοσμητικά συνεχίζει ακόμη κι η ΝΔ ως κόμμα, υποκαθιστάμενη από τους κυριακίστας. Ο δε ανώριμος λαός δεν χρειάζεται να συμμετέχει Και πού ψηφίζει πολύ του είναι!

Μπορεί ο εκλεκτός του Liberal να μην φέρει στολή ή στέμμα αλλά πολιτικά τα συμπυκνώνει με το παραπάνω (ποιος Παύλος και ποιος Νικόλας …). Και το κυριότερο, η συγκεντρωτική εκτελεστική εξουσία του επιτρέπει να  συνενώνει τις ποικίλες ελίτ σε μια ιεραρχική εξουσία (κράτος, ΜΜΕ, τράπεζες, διαπλοκή) Βέβαια, με λίγο μαφιόζικες μεθόδους από ότι λένε.

Οι ψυχολογικές ερμηνείες της πολιτικής είναι έωλεςμ αλλά είναι ανησυχητική η μανία με τον Βοναπάρτη.