Πολύ συχνά η υπερφίαλη παρουσία και ο τοξικός λόγος του Άδωνι Γεωργιάδη τον κάνουν να φαίνεται μια περιθωριακή προσωπικότητα της ΝΔ. Όμως στην πραγματικότητα είναι από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη εντός της Δεξιάς, παρά την αποστροφή όλων των υπολοίπων. Τα δήθεν φιλελεύθερα και, εν πολλοίς, διαφημιστικά κλισέ του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπορεί να φιλοτεχνούν το “προφίλ” του Πρωθυπουργού αλλά αυτός που θαυμάζει η στελεχειακή βάση  δεν είναι τόσο ο αρχηγός όσο ο υπουργός-καρικατούρα αυτού που κάποτε ήταν η συντηρητική παράταξη.

Είναι αυτός που εκφράζει υπαινικτικά τη φιλοχουντική παράδοση και αποθεώνει το λαϊκισμό, χαιδεύοντας τα αυτιά όσων καταδιώκονται ακόμη από μετεμφυλιακά σύνδρομα. Αυτός που έγινε γνωστός ως φωνακλάς πωλητής αρχαιοελληνικών μεγαλείων σε ημιμαθείς νεοέλληνες που ανακάλυψαν τον πολιτισμό “όταν οι βάρβαροι έτρωγαν βελανίδια”.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι αυτός που διαγράφει πρόστιμα που επιβλήθηκαν σε ασφαλιστική εταιρία επειδή “ετσι γουστάρει”, χωρίς καν να ασχοληθεί με την άποψη των υπηρεσιών του Υπουργείου του γιατί αυτό είναι το ύφος της εξουσίας που θέλει ο Δεξιός. Είναι αυτός που καταργεί την υποχρεωτική μάσκα στα εμπορικά κέντρα τον Ιούλιο την ώρα που ξεσπά το δεύτερο κύμα της Πανδημίας. Αυτός που προηγουμένως έχει επιτρέψει να λειτουργούν όλες τις Κυριακές του χρόνου, πολύ συγκεκριμένα Εμπορικά Κέντρα.

Είναι ο υπουργός της κυβέρνησης της “αριστείας” που υποστηρίζει ότι οι συνεργάτες του δεν χρειάζονται πτυχία γιατί είναι “της αγοράς”  -άρα έχουν “δέκα πτυχία”- γιατί ο σωστός δεξιός είναι φαύλος και οι σπουδές για κορόιδα. Είναι αυτός που θα έφερνε “επενδύσεις και δουλειές” και πείθει τον δεξιό ότι το έκανε, επειδή γκρέμισε μισό αυθαίρετο  στο Ελληνικό και φωτογραφήθηκε με τρεις “επενδυτές”-κοινούς απατεώνες σαν κωμωδία με μεταμφιεσμένους σεϊχηδες.

Είναι ο υπουργός που εκφωνεί λογίδρια για την ιδιωτική οικονομία και τους νεοφιλελεύθερους μονοδρόμους γιατί αυτά πιστεύει ο “μεσαιοταξίτης” δεξιός, που σύντομα θα κλείσει την μικρομεσαία επιχείρηση για να γίνει υπάλληλος σε πολυκατάστημα. Είναι ο πολιτικός που θαυμάζουν οι δεξιοί να απειλεί χυδαία  την εισαγγελέα που τον ελέγχει για διαφθορά και μάλιστα καταφέρνει να την απομακρύνει, γνωρίζοντας πριν από τους δικαστές τις αποφάσεις που οι ίδιοι λαμβάνουν.

Στην πραγματικότητα ο Άδωνις αντλεί απόθεμα εξουσίας και ισχύος από την υπερβολική  μιντιακή του έκθεση, ενσαρκώνοντας τον δεξιό που παρά πολλοί δεξιοί θα ήθελαν  να γίνουν: Αυταρχικός, διχαστικός, προκλητικός, “ιδιοκτήτης” του κράτους και των εξουσιών. Και κυρίως αδίστακτος.