Το νομοσχέδιο που συζητείται σήμερα στην Ολομέλεια της Βουλής έρχεται να βάλει την πλάκα στο ήδη ενταφιασμένο ΕΣΥ. Το ΕΣΥ που έχει ενταφιαστεί μέσα από την υποστελέχωση και την έλλειψη υποδομών, μέσα από τη διαχρονική απαξίωση και συρρίκνωσή του.

Ο πυρήνας του νομοσχεδίου είναι διττός. Πρώτον, η έλευση ιδιωτών συναδέλφων στα κρατικά νοσοκομεία, δεύτερον η στροφή γιατρών του ΕΣΥ προς το ιδιωτικό επάγγελμα προκειμένου να αυξήσουν τις αποδοχές τους με άρση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.

Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας, κα Γκάγκα δικαιολογεί το πρώτο λέγοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί το ΕΣΥ. Το επιχείρημα αυτό είναι προσχηματικό, διότι κανείς δεν τους εμποδίζει να το ενισχύσουν.

Εφόσον αυτός είναι ο στόχος τους, γιατί δεν προχωρούν σε μαζικές προκηρύξεις μόνιμου προσωπικού ώστε να στελεχωθούν οι χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις; Σημειωτέον, ότι ο αριθμός των θέσεων αυτών είναι μικρότερος από τις πραγματικές ανάγκες των νοσοκομείων.   

Το υπουργείο Υγείας προκηρύσσει είτε θέσεις επικουρικών γιατρών, είτε μεμονωμένες θέσεις μονίμων. Ποιός θα αφήσει τη δουλειά του για να μπει ως επικουρικός γιατρός στο ΕΣΥ, γνωρίζοντας ότι σε έναν χρόνο μπορεί να απολυθεί;

Για τις θέσεις μονίμων, ποιός συνάδελφος θα καταθέσει τα χαρτιά του για τη μία και μοναδική θέση που προκηρύσσεται σε νοσοκομεία με ακόμα τέσσερις κενές οργανικές θέσεις στην ίδια ειδικότητα; Ποιός θα θελήσει να πάει γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως θα δουλέψει και θα πάρει την ευθύνη για πέντε;

Για το γεγονός ότι η κυβέρνηση προτρέπει τους γιατρούς του ΕΣΥ να αυξήσουν το εισόδημά τους ασκώντας ιδιωτικό επάγγελμα, δηλαδή παίρνοντας «νόμιμο φακελάκι» από τον ασθενή, απάντηση έχει δοθεί ήδη από τα δικαστήρια.

Οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας έχουν κρίνει αντισυνταγματικό το μισθολόγιο των νοσοκομειακών γιατρών, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 2012 και ισχύει μέχρι σήμερα. Όπου την συμφέρει, η κυβέρνηση σπεύδει να δηλώσει την πίστη της στην ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη.

Γιατί δεν το κάνει και σε αυτή την περίπτωση; Εάν εφαρμόσει τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, αποκαθιστώντας τους μισθούς των γιατρών στα επίπεδα της κλαδικής σύμβασης του 2009, του 2012 δεν θα τίθεται κανένα ζήτημα συμπλήρωσης του εισοδήματός τους.

Η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των εργαζομένων ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του ιδρυτικού νόμου του ΕΣΥ. Με αυτή την πρόβλεψη διασφαλιζόταν ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας των νοσοκομείων αλλά και η αμοιβή των εργαζομένων, όχι από τον άρρωστο αλλά από τον εργοδότη που δεν ήταν άλλος από το Ελληνικό Κράτος. Η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων.

Και κάτι ακόμα. Ενώ όλοι αναγνωρίζουν πως οι γιατροί είναι εξαντλημένοι εξαιτίας της υποστελέχωσης και ήδη κάνουν υπερεφημέρευση, με το νομοσχέδιο καλούνται να κάνουν επιπλέον απογευματινά ιατρεία και εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Ας μας εξηγήσει το υπουργείο Υγείας πώς δε θα είναι υπερεξαντλημένοι οι γιατροί σε αυτή τη συνθήκη. Πώς εξασφαλίζεται ότι δε θα είναι επικίνδυνοι για τον άρρωστο;

Δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα λειτουργεί ένα νοσοκομείο του ΕΣΥ εφόσον θα έχει ιδιωτικοποιηθεί ο πυρήνας του ΕΣΥ που είναι η ίδια η ιατρική πράξη. Εξάλλου δεν υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα για να έχουμε εικόνα.

Αντίθετα, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι εάν ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο, οι πολίτες δε θα μπορούν να βρουν την υγειά τους χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Οι μεγάλες λίστες με ονόματα ανθρώπων που τώρα περιμένουν επί μήνες ή και χρόνια για μία εξέταση ή ένα χειρουργείο εξαιτίας της υποστελέχωσης, τώρα απλά θα παρακάμπτονται. Όσοι ασθενείς έχουν τη δυνατότητα, θα ωθούνται στα απογευματινά χειρουργεία και τα ιδιωτικά ιατρεία, με αποτέλεσμα όσοι δεν έχουν χρήματα να περιμένουν ακόμα περισσότερο στην απαξίωση.

Αυτή την κατάσταση την έχουμε ήδη δει να ξεδιπλώνεται με τους πανεπιστημιακούς και τους συναδέλφους του τέως ΙΚΑ. Δυστυχώς έχουμε δει γιατρούς του ΕΣΥ να το κάνουν παράνομα. Τώρα η πρακτική αυτή νομιμοποιείται.

Μέσα στη φτώχεια, την ανεργία και την ακρίβεια που μαστίζουν την κοινωνία, δε θα υπάρχει  ομπρέλα προστασίας της υγείας από την Πολιτεία. Κι αυτό είναι όχι μόνο ηθικά απαράδεκτο αλλά και στην πράξη αβίωτο για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν. 

Ο πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης έχει πει ότι «το δημόσιο δεν πρέπει απαραίτητα να είναι κρατικό». Είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι στον ιδιωτικό τομέα ένας άνθρωπος θα λάβει περίθαλψη χωρίς να γίνει υπολογισμός με όρους κόστους-οφέλους; Μόνο τα δημόσια-κρατικά νοσοκομεία μπορούν να λειτουργούν χωρίς να μετράνε με τέτοιους όρους και έτσι πρέπει να παραμείνουν.

Δημόσια –κρατικά, με ελεύθερη δωρεάν καθολική πρόσβαση, με αποκλειστική χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και εργαζόμενους κρατικούς λειτουργούς πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Αυτό το ΕΣΥ πρέπει να διεκδικήσει ο λαός για να υπερασπιστεί το δικαίωμά του στην υγεία και τη ζωή.

*Η Δάφνη Κατσίμπα είναι γενική γραμματέας της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης