Η περίοδος του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου κατά την τελευταία δεκαετία προσφερόταν ανέκαθεν για δεξιά, ακροδεξιά και παρακρατική σπέκουλα.

Η επάνοδος των μαθητών στα υποστελεχωμένα σχολεία που συχνά πυροδοτούσε κύματα καταλήψεων από τους ίδιους και αντιδράσεων από τους εκπαιδευτικούς, το τριήμερο των εκδηλώσεων για την 17η Νοέμβρη, η επέτειος της δολοφονίας Γρηγορόπουλου δύο εβδομάδες μετά: όλα αυτά δημιούργησαν ένα πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου προκαλούνται τεχνητές διαμάχες κυρίως με τη νεολαία, συμπαρασύροντας μέσα από τη μιντιακή επικυριαρχία όλη την κοινωνία σε μια προκατασκευασμένη ατζέντα.

Την ίδια στιγμή η συζήτηση για τα παραδοσιακά μέτρα λιτότητας του προϋπολογισμού που ψηφίζεται κατά την ίδια περίοδο, υποχωρούσε ή και εξέλιπε από την πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας.

Φέτος, η πανδημία έχει δημιουργήσει όρους που περιπλέκουν ακόμα περισσότερο αυτήν την κατάσταση υπέρ μιας νεοδεξιάς ρητορικής που έχει θέσει ως ξεκάθαρο στόχο την πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα των χωρών που, στον βωμό της υποτιθέμενης υγειονομικής θωράκισης, καίνε ό,τι απέμεινε από τις δημοκρατικές εγγυήσεις.

Σε πρόσφατη αναδημοσίευση του tvxs, η Ελλάδα, σύμφωνα με ένα αμερικανικό think tank, ανήκει ήδη στις πρώτες χώρες όπου η δημοκρατία έχει υποχωρήσει ελέω κορονοϊού. Παράλληλα η βροντερή λαϊκή επισφράγιση της καταδίκης της Χρυσής Αυγής φαίνεται ότι έχει ανησυχήσει τις ντόπιες ελίτ.

Η 7η Οκτώβρη 2020 τούς υπενθύμισε πρόσφατες περιόδους όπου ο λαϊκός παράγοντας, μακριά, πέρα και πάνω από κομματικά κελεύσματα, κατάφερε να ταρακουνήσει και να αναδιατάξει το σύστημα εξουσίας που, μέχρι εκείνη τη στιγμή, φαινόταν να παίζει χωρίς αντίπαλο.

Μέσα σε αυτό το κλίμα τίθεται με τρόπο, νομίζω, εμφατικό ο καθορισμός της στάσης της όλης δημοκρατικής αριστεράς απέναντι σε συμβάντα αλλά και ημερομηνίες ορόσημα που ενδεχομένως να αποτελέσουν αφορμή για δραματικές εξελίξεις στο πεδίο των δημοκρατικών ελευθεριών. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι και οι διαδηλώσεις για την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου που έχουν μπει στο στόχαστρο των ακροδεξιών και νεοσυντηρητικών παραγόντων της συγκυβέρνησης, από τον Γεωργιάδη και τον Μπογδάνο μέχρι τον Χρυσοχοΐδη.

Αυτά, χωρίς να γνωρίζουμε ποιοί άλλοι πολιτικοί μπορεί να υποστηρίξουν κατά μόνας και κόντρα στην γραμμή του κόμματός τους το blend της «μηδενικής ανοχής» και της «θεωρίας των δύο άκρων». Το βαθύ κράτος, (επίορκοι αστυνομικοί, ακροδεξιοί δικαστικοί, ναζιστικοί θύλακες στις δυνάμεις ασφαλείας κ.ά.), μετά και τη φυλάκιση της Χ.Α., λυσσάει για μια ευκαιρία να εκδικηθεί. Μία «κόντρα για την κόντρα» είναι σίγουρο ότι θα τους την προσφέρει στο πιάτο.

Για την αριστερά, η υγεία και η ασφάλεια των πολιτών είναι, πρέπει να τίθεται σε πρώτο πλάνο, πριν και πάνω απ’ όλες τις βαρυσήμαντες παραδόσεις της όπως οι καθιερωμένες διαδηλώσεις μνήμης. Για αυτό το λόγο, πριν καν η κυβέρνηση επιχειρήσει, όπως ακούγεται,  να φορτώσει την ευθύνη του υγειονομικού εκτροχιασμού στην αριστερά, οι ίδιες οι κομματικές της ηγεσίες οφείλουν να συνεννοηθούν και με κοινή τους δήλωση να ανακοινώσουν τη μη συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε μαζική εκδήλωση για τη φετινή επέτειο.

Δεν είναι θέμα τακτικής αλλά αξιακή στάση απέναντι σε έναν λαό που ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει σχεδόν απροστάτευτος τις επονείδιστες συνέπειες ενός ακόμα τυπικού ή άτυπου lockdown. Επίσης, με αυτή την ώριμη και οξυδερκή απόφαση, η αριστερά θα στερήσει από την κυβέρνηση την πρωτοβουλία ενεργοποίησης του ολοκληρωτικού νόμου για τις πορείες, απαγορεύοντας για πρώτη φορά από το 1980, την πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Εναλλακτική τύπου τετραγωνισμένες ρομποτικές διαδηλώσεις σαν αυτή του ΠΑΜΕ την Πρωτομαγιά της καραντίνας, δεν υπάρχει. Τουλάχιστον για όσους αντιμετωπίζουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις ως μια ζωντανή κοινωνική διαδικασία και όχι σαν στρατιωτική επίδειξη.

Στην ΑΣΟΕΕ και στην κάθε ΑΣΟΕΕ, το κτηνώδες πολιτικό μίσος βρήκε πρόσφορο έδαφος γιατί όταν η αριστερά είχε τη δύναμη να επιβάλει τους όρους της για την προάσπιση του ασύλου δεν το έκανε. Και δεν το έκανε όχι γιατί δεν το ήθελε, αλλά γιατί φοβήθηκε. Θα προτιμούσα ένα λαϊκό κίνημα με προοδευτικές κυβερνητικές πλάτες που θα έσπαγε αυτά τα αποστήματα σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, παρά τα ένστολα φασιστικά τάγματα εφόδου του Χρυσοχοΐδη.

Αλληλεγγύη, λοιπόν, στις καταλήψεις που παράγουν πολιτισμό, προωθητικές κοινωνικές διεργασίες, αμφισβήτηση, αντίσταση, αλληλεγγύη στους χώρους που στεγάζοντας πρόσφυγες και άπορους έσωσαν την Αθήνα από μια ανθρωπιστική καταστροφή άνευ προηγουμένου. Αλλά και αντιμετώπιση του μίσους και της τυφλής βίας σε καιρό ειρήνης που δεν διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τη φασιστική βία.

Συνεννόηση, λοιπόν, της αριστεράς σήμερα. Για την ασφάλεια των πολιτών και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Πριν οι λύκοι βγουν πεινασμένοι στους δρόμους.