Νικητές και ηττημένοι της σύγκρουσης Ισραήλ-Χαμάς.

Η σύγκρουση ήταν προσχηματική, την είχαν ανάγκη οι ηγεσίες και των δύο πλευρών.

Αφορμή, μία από τις επαναλαμβανόμενες δίκες για την έξωση των Παλαιστινίων από οικισμούς της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, γενικότερα της Δυτικής όχθης, και στα υψίπεδα του Γκολάν, με βάση το εποικιστικό σχέδιο του ισραηλινού κράτους και, μια αυθαίρετη παρουσία ισραηλινών αστυνομικών στο Τέμενος Αλ-Άκσα.

Ένα σχέδιο εποικισμού, που διαμορφώθηκε μετά τον πόλεμο των έξι ημερών 1967, με στόχο να δημιουργηθούν οικιστικές ζώνες στις Παλαιστινιακές περιοχές που κατέλαβε ο Ισραηλινός στρατός, με Εβραίους εποίκους, που προέρχονταν από την πρώην Σοβιετική Ένωση και την Αφρική, και το οποίο στην συνέχεια συμπεριέλαβε και νέες εβραϊκές οικογένειες, κυρίως υπερορθόδοξων.

Έντεκα ημέρες κράτησε η σύγκρουση, μερικές εκατοντάδες νεκροί Παλαιστίνιοι στην Γάζα, πολλά ήταν παιδιά, λίγοι περισσότεροι από δέκα Ισραηλινοί πολίτες, μερικοί από τους οποίους παιδιά, πολλά κατεστραμμένα κτίρια και υποδομές, όλα σχεδόν στην Γάζα.

Η κατάπαυση πυρός, «άνευ όρων», συμφωνήθηκε με τυπική διαμεσολάβηση της Αιγύπτου, η οποία προώθησε ένα σχέδιο που διαμόρφωσαν ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι με τον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν, το οποίο μετέφερε ο πρώτος στην Χαμάς και ο δεύτερος στο Ισραήλ. Το σχέδιο υποστήριξε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν, ο οποίος επίσης το μετέφερε στον Πρωθυπουργό του Ισραήλ Νετανιάχου και στον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Αμπάς.

Την άνευ όρων κατάπαυση του πυρός, ακολούθησαν δηλώσεις της ηγεσίας του Ισραήλ και της ηγεσίας της Χαμάς σε διθυραμβικούς τόνους, όπου η κάθε μια πλευρά ισχυρίστηκε ότι, κατατρόπωσε την άλλη, και πως αν χρειαστεί σύντομα θα επανέλθουν.

Η αλήθεια είναι ότι οι απώλειες είναι δυσανάλογες στις δύο πλευρές, όπως πάντα, όμως και οι δύο πλευρές έχουν νικητές και ηττημένους.

Νικητής είναι ο υπηρεσιακός Πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου, ο οποίος εκτιμά ότι θα ηγηθεί και πάλι κυβέρνησης συνεργασίας, αποφεύγοντας έτσι μια κυβέρνηση του κεντρώου κόμματος με τα Αραβικά κόμματα, που θα ανοίξουν τον δρόμο να δικαστεί, για τα τρία κακουργήματα για τα οποία κατηγορείται.

Νικητής είναι και η Χαμάς, η Ισλαμική Τζιχάντ και το Ιράν, που είναι από πίσω τους, αφού θυμίζει στους Παλαιστίνιους ότι μόνο αυτοί και όχι η Φατάχ και η Παλαιστινιακή Αρχή στην Ραμάλα, μπορούν να τους υπερασπιστούν απέναντι στην διαρκή αδικία που υφίστανται από το Ισραήλ.

Χαμένοι είναι οι πολίτες του Ισραήλ, που πέρα από τους νεκρούς, έζησαν τον φόβο των ρουκετών της Χαμάς, τους οποίους προμηθεύει το Ιράν, και τους θύμισαν πάλι, ότι δεν μπορούν να είναι ασφαλείς. Χαμένοι, ακόμη περισσότερο, είναι οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι πέρα από τις απώλειες ζωών και τις καταστροφές κτιρίων και υποδομών, βυθίζονται πιο βαθιά στην εξάρτηση από την Χαμάς, γεγονός που απομακρύνει ακόμη πιο πολύ την ώρα που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος, για να ζήσουν με στοιχειώδη ασφάλεια, και αξιοπρέπεια.

Οι Παλαιστίνιοι θύματα των «Αδελφών τους Αράβων», από το 1047 που δεν τους άφησαν να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος, σύμφωνα με την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, εξυπηρετώντας τα δικά τους κρατικά και πολιτικά συμφέροντα, μέχρι και πρόσφατα, τώρα έχουν νέους αφέντες τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» των μουλάδων του Ιράν και εσχάτως του Ερντογάν.

Η ΕΕ, απογοητευμένη από την ηγεσία των Παλαιστινίων, βυθισμένη στον φόβο των διαφόρων τρομοκρατικών μουσουλμανικών ομάδων, γύρισε την πλάτη στους Παλαιστίνιους τα τελευταία χρόνια. Στην τελευταία κρίση ήταν ουσιαστικά απούσα, γεγονός που ευνόησε τον Νετανιάχου. Η κύρια ευθύνη είναι της Γερμανίας, η οποία κουβαλωντας την ενοχή της γενοκτονίας, κλείνει τα μάτια στην πολιτική του Ισραήλ.

Κίνα και Ρωσία, μένουν στα λόγια, κοιτώντας να εκμεταλλευτούν την κρίση, ενισχύοντας ουσιαστικά την οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ, ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να περιορίσουν τα αποτελέσματα της καταστροφικής πολιτικής του Τράμπ, που στην θητεία του υιοθέτησε ουσιαστικά, όλες τις επιλογές του Ισραήλ.

Η δική μας κυβέρνηση εμφανίστηκε αμήχανη στην αρχή, στην συνέχεια με δήλωσή του το υπουργείο Εξωτερικών ουσιαστικά ταυτίστηκε με την ηγεσία του Ισραήλ, για να σώσει τα προσχήματα ο Δένδιας με την επίσκεψη σε Ισραήλ και Ραμάλα, και να κάνει φεύγοντας μια σωστή δήλωση, που μιλούσε, μαζί με το δικαίωμα του Ισραήλ στην ασφάλεια των πολιτών του, στην ανάγκη να δημιουργηθεί το Παλαιστινιακό κράτος στα Παλαιστινιακά εδάφη, πριν τον πόλεμο του 1967.

Στα αξιοσημείωτα, η απαράδεκτη αφωνία του Έλληνα Πρωθυπουργού, καθόλου τυχαία.

Η ελπίδα βρίσκεται στις νέες γενιές των Παλαιστινίων, που δείχνουν ότι χειραφετούνται από την ανίκανη ηγεσία της Φατάχ και την εγκληματική της Χαμάς, όπως και οι αντίστοιχες γενιές των Ισραηλινών, που καταλαβαίνουν πως, ούτε δίκιο είναι αυτό που κάνει το κράτος τους, ούτε θέλουν να ζουν με τον φόβο των ρουκετών και των τρομοκρατικών ενεργειών της Χαμάς.

Από την διεθνή κοινότητα οι ΗΠΑ στην τετραετία Μπάιντεν, μπορεί να δώσουν την λύση, αφού δεν τον ενδιαφέρει η δεύτερη θητεία του, όπως έχει πει πολλές φορές και συνεπώς, δεν χρειάζεται την στήριξη, έστω και ενός τμήματος, του ισχυρού Εβραϊκού λόμπι των ΗΠΑ.

Η δήλωση του ότι: Η ειρήνη στην περιοχή θα υπάρξει, μόνο αν συγκροτηθεί το ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος στα Παλαιστινιακά εδάφη πριν τον πόλεμο του ’67, και η δέσμευσή του να δουλέψει για αυτό, δημιουργεί ελπίδες ότι, αυτή η σύγκρουση μπορεί να είναι η τελευταία.