Ίσως δεν έχει κεντροποιηθεί όσο του αξίζει στον δημόσιο διάλογο όσο του ‘πρέπει’ η σύνδεση του αντιεμβολιαστικού κινήματος με τον σκληρό πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίον δήθεν αντιστρατεύεται ενώ και οι δυο κανοναρχούν από διαφορετικές πύλες για να αλώσουν ό,τι έχει απομείνει. Βέβαια, (εάν το συγκρίνουμε πχ με τα ποσοστά εμβολιασμού σε χώρες όπως η Κούβα στην πολιτική ηγεσία της οποίας μπορεί να προσαφθούν άλλα μα όχι σχέση πχ με πολυεθνικές κλπ), σε αυτό έχει παίξει εξέχοντα ρόλο η πολιτική ηγεσία της Δύσης, που δρώντας εναντίον των πολιτών τους χρόνια έχουν από καιρό χάσει την εμπιστοσύνη για τις προθέσεις τους.

Ads

Αλίμονο  όμως εάν χαθεί ο ορθολογισμός μπροστά σε μία παγκόσμια πανδημία και μετατραπεί (ή δικαιολογηθεί, και η δικαιολόγηση διαφέρει από την αιτιολόγηση) η στοιχειοθετημένη πολιτική κριτική σε συνωμοσιολογία. Η αντίληψη πχ πως το 90% της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, κι ανάμεσά τους η συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών που δίνουν με κίνδυνο ζωής την καθημερινή μας μάχη συνωμοτούν εναντίον μας μιλά δυνατά και μιλά από μόνη της για όσους βάζουν τον κοινοτισμό πάνω από την κοινωνία.

Και ήταν ουσιαστικά η σύνδεση του οικονομικού μοντέλου με τα ατομικά δικαιώματα που δόμησε τον κοινοτισμό (το δικαίωμα μιας ομάδας ανθρώπων, πχ των παιδόφιλων ή όσων θέλουν μόνο λευκούς πελάτες στα εστιατόρια τους κλπ, να αντιστρατεύονται το γενικότερο καλό στην βάση και στην πλήρη διαστροφή των ατομικών επιλογών) ως κοινωνικό/πολιτικό ρεύμα.

Αλλά, με δεδομένες τις αφετηριακές ανισότητες, ατομική επιλογή που δεν στηρίζεται στο σύνολο και δεν το στηρίζει δεν μπορεί να υπάρχει. Όπως και σύνολο που αδυνατεί να σεβαστεί την ιδιοπροσωπία καθενός. Κάθε υποχώρηση του κοινωνικού/πολιτικού/οικονομικού και νομικού πλαισίου, εάν η συλλογικότητα δεν προστατεύεται, στο βάθος στρέφεται εναντίον των αδυνάτων. Εναντίον των ‘ακατάλληλων» ατόμων (που χάνουν έτσι το στάτους του ατόμου) υπέρ των πιο κατάλληλων δλδ.

Ads

Ο νεοφιλελευθερισμός, μέσα από ένα κοινωνικοδαρβινικό σκεπτικό της ελευθερίας, διαφωνεί με κάθε αίσθηση συλλογικότητας και συλλογικής προσπάθειας. Με μια κανιβαλιστική διάθεση αδιαφορίας για κρατικές δομές πρόνοιας και υποστήριξης του συνόλου της κοινωνίας και με βασικό στόχο την αύξηση της ελευθεριότητας (γιατί δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή ελευθερία δίχως κοινωνική ευθύνη) και των κερδών των ατόμων, καταδικάζει την κοινωνία σε υποβάθμιση μετατρέποντας το κράτος πρόνοιας του κοινωνικού φιλελευθερισμού στο μινιμαλιστικό κράτος του οικονομικού φιλελευθερισμού. Είναι χαρακτηριστικό πως η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται εναντίον της φορολόγησης είναι πολύ όμοια με αυτήν που χρησιμοποιείται και εναντίον του εμβολιασμού.

Στο βιβλίο του Milton Friedman, (1962) capitalism and freedom, η οικονομική ελευθερία θεωρείται ως η κυρίαρχη κι άρα ως η απαραίτητη για την πολιτική ελευθερία. Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τα απαραίτητα. Η αγορά, σε μια ακόμη θρησκευτική εκκοσμίκευση στην ιστορία, νοείται ως ο νέος ολοκληρωτισμός αφού «κάνει τα πάντα καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο. Καμια συλλογικότητα και απόπειρα ισοτιμίας υπέρ των αδυνάτων δεν πρέπει να παραβιάζει την ελευθερία μου, είναι η κεντρική ιδέα του βιβλίου. Όμως η σχετική ρήση του Όλιβερ Γουέντελ Χολμς, « Οι φόροι είναι το τίμημα του πολιτισμού» θύμισε με πολύ πυκνό τρόπο σε όσους προσπαθούν να απανθρωποιήσουν τον άνθρωπο πως και οι ίδιοι στηρίζονται σε ένα πλαίσιο συλλογικό, αλλιώς θα αντιμετωπίζονταν με ‘ντου’ και τις παρεπόμενες συνέπειες του.

Ας δούμε τώρα την επιχειρηματολογία του συγκροτημένου ρεύματος των αντιεμβολιαστών και των δυο βασικών του υποομάδων. Της πλειοψηφούσας ακροδεξιάς τάσης και των «αριστερών» που τους στηρίζουν, ακόμη κι αν καμώνονται πως δεν το κάνουν. Το ίδιο το «περιλάλητο» επιχείρημα πως οι άνθρωποι πεθαίνουν με και όχι από κόβιτ μπορεί να μεταφραστεί: οι αδύναμοι στην πυρά.

Δεν μπορούν να απασχολούν το σύνολο. Όπως και οι ηλικιωμένοι.

Ακόμη η επιχειρηματολογία περί ατομικών δικαιωμάτων σε μια πλανητική προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ένας ιός που χτυπά «προνομιακά» τους πιο αδύναμους (τον 3ο κόσμο συνολικά αλλά και τις συσσωματώσεις του ταξικά 3ου κόσμου στο εσωτερικό του 1ου) είναι ακραία μορφή κοινοτισμού που αρνείται όχι μόνο το εμβόλιο (και υπάρχουν περιπτώσεις που δεν πρέπει να γίνει αφού υπάρχουν μη εμβολιασμένοι με άλλα κίνητρα και προθέσεις) μα και την υποχρεωτικότητα ιατρικών πράξεων γύρω από την πανδημία, όπως οι μάσκες και τα τεστ. Κι όπως έχω ξαναρωτήσει γιατί δεν αντιδρούν όταν ένας εκπαιδευτικός υπόκειται σε υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις για να διοριστεί ώστε να συναντήσει τα παιδιά τους και μέσω των παιδιών τους και τους ίδιους; Να αρθεί το νομικό πλαίσιο του κοινού καλού και στην περίπτωση αυτήν. Να αρθεί και στους μάγειρες, να αρθεί και στους φαντάρους.

Βέβαια εκεί δεν παίρνουν οι ίδιοι και οι ίδιες το (σαφώς πολύ μικρότερο από την νόσηση εμβολιαστικό ρίσκο όπως εκατομμύρια άνθρωποι που επέλεξαν να γίνουν μέρος της υγειονομικής αλυσίδας συγκροτώντας την πρόχειρη ‘ανθρωπινότητα’ των καιρών.

Οπότε και δεν τους νοιάζει.

Όμως οι ηγέτες του αντιεμβολιασμού (όπως θα συμβει και στην ηπατίτιδα και στην φυματίωση) εάν νοσήσουν θα βρουν και ΜΕΘ και μονοκλωνικά, όταν οι λαλημένοι θα ψοφολογούν στα ράντζα, έχοντας ήδη συμβάλλει από το μετερίζι τους στην κατάρρευση του ΕΣΥ όπως και το οικονομικά νεοφιλελεύθερο κράτος.

Όμως υπάρχουν και «αριστεροί» όπως προείπαμε που συμμετέχουν σε αυτό το πανηγύρι. Εξαιρετικά αποκαλυπτικός είναι εδώ «ο διάλογος» που άνοιξε ο Robert Nozick με τον κοινωνιστή πανεπιστημιακό Rawls, όταν δομούνταν οι οικονομικός φιλελευθερισμός στα πανεπιστήμια στα μέσα του ’70, με τους υπέρμαχους του κοινωνικού κράτους. Ο Nozick  ήταν βέβαια ο εκπρόσωπος των λεγόμενων «αναρχοκαπιταλιστών». Ανήκε στο ρεύμα που πήρε τους πολύτιμους, βαθιούς, ματωμένους αγώνες για τα δικαιώματα ώστε να τα αντιστρέψει ως δικαιωματισμό (απροπό είναι όντως πολύ γελοίο που η ακροδεξιά και θρησκόληπτη δράκα που καταγγέλλει ως «δικαιωματισμό την υπεράσπιση της Οικουμενικής Διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περίπτωση πχ των προσφύγων ή των γυναικών, τώρα δεν χρησιμοποιεί τον όρο αλλά μια για «δικαιώματα»).

Οι αναρχοκαπιταλιστές λοιπόν, ταυτίζοντας το κράτος με κάθε κακό, στράφηκαν εναντίον της «διανεμητικής», όπως την απεκάλεσαν, δικαιοσύνης και βρίσκοντας «έμπνευση» σε μια φύση που την διάβασαν με εντελώς αφύσικο τρόπο, είχαν ως κύρια ‘συνθήματα’ το «Ατομικό δικαίωμα αντί κοινωνικού συμβολαίου», το «Από την αναρχία της φύσης στο ελάχιστο κράτος», το «Η ανισότητα είναι αποδεκτή βάσει των διαφορών στις ικανότητες (στην παιδεία, στην υγεία, στην εργασία κλπ) των ατόμων», το «Το κράτος να μην παραβιάζει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών του» και βέβαια (εκεί θα κατέληγε) «Το να πληρώνεις φόρους είναι μια μορφή δουλείας».

Η μορφή αυτή «αριστερισμού» (στο όνομα συγκροτήσεων που αυτοσυστήθηκαν ως αναρχοκαπιταλιστές, βολονταριστές κλπ παρασύροντας και άτομα με καλές προθέσεις μα με ελλιπής γνώσεις και πολιτικά κριτήρια) εισχώρησε μέσα στα κοινωνικά κινήματα ως φράξια και φτάνοντας στο σημείο να δικαιολογεί διάφορα είδη κοινοτισμού τους πήδηξε τα πρέκια, αλλά αυτό ας το αφήσουμε επί του παρόντος γιατί αν δεν αναλυθεί σωστά (με πολιτικο/κοινωνικά κριτήρια στα οποία έτσι κι αλλιώς έχουμε υποχρέωση όλες και όλοι να βαθαίνουμε συνέχεια τις γνώσεις μας) θα πριμοδοτήσει λάθος συμπεράσματα..

Το δήθεν «αντίθετο τους» μα στην πραγματικότητα ευθύ ανάλογο όλων αυτών είναι πολιτικές όπως αυτές της κυβέρνησης όχι μόνο μα και στην Ελλάδα, σε σχέση πχ με το κορονοσημο των 100 ευρώ/μήνα. Η αλήθεια είναι πως κάθε πολιτικός που παίρνει προεκλογικά μια αντιδημοφιλή απόφαση σε κάτι τέτοιο έχει καλύτερες προθέσεις από καποιον.αν που δεν δρα για να μας γλύψει.

Άποψή μου και θα την πω. Δεν ξεφεύγει όμως από τις ιδεοληψίες άκα την φοροεισπραχτική και μινιμαλιστική σε σχέση με τα δικαιώματα αντίληψη του νεοφιλελευθερισμού. Με άλλα λόγια, υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνει να εμβολιαστούν, υπέργηροι που δεν βγαίνουν, ανάπηροι που φοβούνται.

Με ποιο δικαίωμα τους τσουβαλιάζει; (η περίφημη ιδιοπροσωπία που δεν πρέπει να χάνεται και που καμία σχέση δεν έχει με την συγκρότηση βαθιά αντικοινωνικών κινημάτων που χειραγωγούν το όνομά της). Για να πορώσει ακόμη περισσότερο μια ήδη διχασμένη κοινωνία στην οποία δρουν και πολλοί παθολογικά νάρκισσοι ή φρενοβλαβείς; Και υπάρχουν περιπτώσεις που δεν ανήκουν πάντα στην αναμενόμενη πλευρά… Ακόμη κατά πόσο είναι συνταγματικό αφού η συναίρεση των προτιμήσεων μας δεν μπορεί να υπερβαίνει την οικονομική αδικία; Ένας υπεύθυνος ανεμβολίαστος γιατί προηγείται από έναν ανεύθυνο εμβολιασμένο;

Και γιατί σε έναν τόσο δυνατό ιό θεωρούνται εμβολιασμένοι άνθρωποι μετά τους 5 μήνες όταν τα αντισώματα ακόμη και στον εμβολιασμό της γρίπης πέφτουν στο 6μηνο, παίζοντας όταν νοσούν το παιχνίδι των λαλημένων; (σωστή άρα η τελευταία απόφαση για το 4μηνο ώσπου να εξασθενίσει και να καταλήξει ενδημικός στην κοινότητα).

Το πρόβλημα είναι πως όλοι οι οικονομικά φιλελεύθεροι ηγέτες αντί να αντιμετωπίσουν την πανδημία ως την ύψιστη ευκαιρία για να δομήσουν εκ νέου ένα κοινωνικό κράτος σώζοντας ζωές με την ενίσχυση του ΕΣΥ, την αύξηση των σχολικών τμημάτων και των μμμ, με την συνεπαγώμενη αραίωση των χρηστών τους κλπ, επένδυσαν ώστε να ξεμπερδέψουν εύκολα για να μην καταρρεύσουν οι οικονομίες στον εμβολιασμό. Που αποτελεί το χρησιμότερο όπλο όμως από μόνο του όλα δείχνουν πως δεν επαρκεί και επιβάλλεται πια αναγκαστικά και άγαρμπα κι επικίνδυνα, αφού δεν έγιναν όλα τα άλλα. Επιβάλλεται όμως, σε μια κοινωνία με πολίτες που στερούνται την γνώση πως η ελευθερία και η κοινωνική ευθύνη ή θα πηγαίνουν μαζί ή θα καταρρεύσουν μαζί. Και με δική της ευθύνη. Το γράφω γιατί, όταν τελειώσει η πανδημία, εάν ζω, δεν θα θέλω να ντρέπομαι όταν κοιτώ πίσω σε αυτούς τους χρόνους.

Όμως αυτό  δεν αποτελεί καμιά δικαιολογία για πολίτες που στο όνομα είτε της δεξιάς είτε (πολύ περισσότερο γιατί από τους πρώτους το περιμένεις) της αριστεράς αντί να επικεντρώνουν την κριτική τους στην έλλειψη προσπαθειών για την δόμηση νέων συλλογικοτήτων αντιδρούν στον εμβολιασμό.

Η αλήθεια είναι βέβαια πως το αντιεμβολιαστικό κίνημα δεν ξέσπασε τώρα. Υπάρχει εδώ και δεκαετίες και ‘κατάφερε’ να ‘αναστήσει’ σχεδόν μερικές από τις φονικότερες ασθένειες, ‘παράγοντας’ απείρως περισσότερους νεκρούς από όσους τα εμβόλια, τα φιστίκια (από τους μεγαλύτερους αλλεργικούς παράγοντες παγκοσμίως) τα φάρμακα κάθε είδους κλπ. Κοινώς αφού υπερπροβλήθηκαν τρομολαγνικά οι ελάχιστοι θάνατοι των εμβολίων κι αδιαφορούν για τους χιλιαδες θανάτους από κόβιτ (μόνο στην Ελλάδα χάθηκε ως τώρα μια ολόκληρη πόλη όπως η Φλώρινα) να κάνουμε το ίδιο για τόσα πράγματα στην ζωή. Από τις εγχειρήσεις σκωληκοειδείτη μέχρι το σεξ που μπορεί να σε στείλει εάν έχεις κρυφό καρδιακό πρόβλημα.

Ο ιός βέβαια, όπως και η παραγωγή στους χρόνους της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, θα εξακολουθεί να μεταναστεύει εξαιτίας του φθηνότερου εργατικού κόστους στα πιο αδύναμα γεωγραφικά μέρη του πλανήτη και στα πιο αδύναμα στρώματα στο εσωτερικό των κοινωνιών μας. Έτσι οι κοινωνίες μας θα εξακολουθούν να παραδίδονται στην  διαχείριση της κοινωνικής ανασφάλειας από δυο δήθεν αντιμαχόμενες πλευρές που όμως στο υλικό πεδίο η μια και στο πεδίο της «ηθικής» ιδεολογικής νομιμοποίησης η άλλη αντιμάχονται ακριβώς το ίδιο πράγμα. Την άρση κάθε πλαισίου συνύπαρξης, καταρρακώνοντας την πολύτιμη συλλογική συνείδηση και έλλογη δράση.