Ακούγονται και γράφονται τερατώδη πράγματα: ότι ο κόσμος δεν ήταν ώριμος για την απλή αναλογική· ότι για την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ φταίνε οι άλλοι· όχι οι δεξιοί, οι … προοδευτικοί, που μέχρι χτες ήταν οι βέβαιοι σύμμαχοί μας στην «προοδευτική διακυβέρνηση».

Λες και θα έπρεπε το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 να μην κοιτάζουν τη δική τους πολιτική επιβίωση, αλλά να σκέφτονται πως και καλά θα αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμονική δύναμη του χώρου …

Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη.

Ναι, παραφροσύνη. Διότι, όπως διαβάζω στο άρθρο της Τάνιας Γεωργιοπούλου στην «Καθημερινή», ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στον Δήμο Αχαρνών από το 37,48% στο 19,4%· στη Β’ Πειραιώς (Κερατσίνι, Κορυδαλλό, Νίκαια – Ρέντη, Πέραμα, Σαλαμίνα) από το 38,22% στο 20,75%· και στο Περιστέρι από το 39,38% στο 23,47% (όλα σε σχέση με τα ποσοστά του 2019). 

Που πάει να πει ότι δεν βρέχει, μας φτύνουνε.

Ναι, μας φτύνουν και μας φτύνουν -παρά τα λεγόμενα- όλους μαζί. Διότι, όπως διαβάζω στο σημείωμα του άξιου συναδέλφου Γιώργου Ανδρουλάκη (από το Πανεπιστήμιο Πατρών), ποτέ άλλοτε μετά το 2009 τα συνολικά ποσοστά των κομμάτων της της Δεξιάς δεν ήταν μεγαλύτερα. Που σημαίνει ότι συνέβησαν και τα δύο: και έχασε η Αριστερά (συνολικά) ψήφους και κέρδισε η Δεξιά.

Συγχαρητήρια.

Ναι, είμαστε άξιοι συγχαρητηρίων. Διότι, όπως είπε ο Βορίδης, «Ε, δεν τα πήγαμε άσχημα για χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης».

Αλλά μη στενοχωριέστε. Όπως μας εξηγεί στο σημείωμά του ο Θανάσης Καρτερός, αυτός, δεν παραδέχεται την ήττα. Απλώς πενθεί. «Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Τα πέντε στάδια του πένθους είναι γνωστά. Πενθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες».

Προσέξτε τη διατύπωση: αυτές τις μέρες. Θεέ μου, τι κυνισμός! Χρησιμοποιεί τον Μανόλη Αναγνωστάκη, ο παμπόνηρος, για να μας πει «Κλάψτε να ξεθυμάνετε τώρα, και μετά τα κεφάλια μέσα».

Ξεχνάει ότι όσοι φύγαμε από το ΚΚΕ -όχι όψιμα, όπως εκείνος, αλλά μια δεκαετία νωρίτερα-  δεν φύγαμε επειδή κατέρρευσε η Υπερδύναμη και δεν είχαμε που την κεφαλήν κλίναι, ούτε επειδή δεν μας εξέφραζε πια το όραμα του σοσιαλισμού -όπως τον σ. Θεοδωρικάκο. Φύγαμε διότι η ηγεσία αυτού του κόμματος αδυνατούσε να καταλάβει τα μηνύματα των καιρών και παρέμενε εγκλωβισμένη στον αυτισμό της. Έναν αυτισμό που εμπεριείχε τον ίδιο αμοραλισμό, την ίδια αναισθησία, την ίδια ψυχική τύφλωση με την οποία πολιτεύονται μέχρι σήμερα ορισμένοι-ορισμένοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές γιατί δεν διαθέτει ένα πολιτικό επιτελείο ικανό να εκπονήσει μια αναγνωρίσιμη και διακριτή πρόταση εξουσίας, ένα ηγετικό απαράτ που να εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες. Δεν είναι προσωπική και αποκλειστική ευθύνη του Τσίπρα η εκλογική συντριβή.

Όχι ότι δεν έχει ευθύνη ο επικεφαλής, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι -υποτίθεται- οργανωμένο κόμμα. Έχει Εκτελεστικό Γραφείο, Πολιτική Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή, Νομαρχιακά Όργανα, Συντονιστές Οργανώσεων Μελών. Υπήρχαν λοιπόν επάλληλες στιβάδες διευθυντικών/ελεγκτικών οργάνων, υπεύθυνοι, παράγοντες, μεσαία στελέχη, μέλη. Που ήταν όλοι αυτοί; Δεν έβλεπε κανείς την παράγκα; Μέχρι την προηγούμενη των εκλογών ακούγαμε διάφορους άσχετους και παντελώς αποξενωμένους από την κοινωνία να μιλούν για μεγάλο προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μερικοί μάλιστα είχαν ράψει και κοστούμι!

Να τελειώνουμε με τα παιδαριώδη, τα παραμύθια, τα κουτοπόνηρα.

Ναι, υπάρχει μια γενικότερη στροφή προς τα δεξιά στην Ευρώπη. Αλλά τι πρέπει να κάνουμε; Να κατεβάσουμε τα μολύβια ή τα βρακιά μας; Να προσχωρήσουμε στα απολίτικα φλιναφήματα περί «Κέντρου» και να βαφτίσουμε το ψάρι κρέας; Ή να ανασυγκροτήσουμε ένα στιβαρό κόμμα, με πολιτικό προσωπικό που διαθέτει όχι μόνο επάρκεια, αλλά και ενόραση· όχι μόνο δημόσια παρουσία, αλλά και αποδεδειγμένη ανιδιοτέλεια;

Επείγει ένα ειλικρινές προσκλητήριο σε όσες και όσους έχουν απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά, ένα καινούργιο κάλεσμα και κυρίως ένας χώρος πέρα από την καμαρίλα και τους ενδο-κομματικούς ανταγωνισμούς, για επανανοηματοδοτηθεί και να επανατροφοδοτηθεί το εγχείρημα.

Προφανώς, εννοώ πολύ περισσότερα από όσα γράφω. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς Αϊνστάιν για να μπει στο νόημα. Όλα αυτά χρειάζονται τώρα, επειγόντως, όχι μετά τις εκλογές. Γιατί μετά την 25η Ιουνίου μπορεί να έχουμε αλλαγή πολιτικού υποδείγματος.

*Ο Σπύρος Γεωργάτος είναι καθηγητής Γενικής Βιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων