Αλήθεια, πώς το κάνουμε αυτό; Μπορείς να μου το εξηγήσεις; Πώς γίνεται εμείς, οι άνθρωποι, να είμαστε η πηγή όλων των δεινών αυτού του κόσμου; Τι θες; Κλιματική αλλαγή; Οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες; Αδέσποτα; Πίσω απ’ όλα κρύβονται ανθρώπινες παρεμβάσεις και επιλογές. Ανθρώπινη ολιγωρία και αδιαφορία, αναποτελεσματικότητα,  αναισθησία και βαρβαρότητα. Κυρίως προς τα ζώα, οικόσιτα ή αδέσποτα δεν μας ενδιαφέρει γιατί έτσι κι αλλιώς θεωρούμε πως έχουμε δικαιοδοσία επάνω τους, είτε μας ανήκουν είτε όχι. Μόνο που συχνά, δυστυχώς, καταντάμε, έχοντας απόλυτη συνείδηση των πράξεων μας, δυνάστες των καλύτερών μας φίλων.
 
Έτσι και στην περίπτωση του Έκτορα, ενός αδέσποτου σκυλάκου στη Νίκαια, ο οποίος μαχαιρώθηκε με δολοφονική μανία από έναν καθηγητή στο επάγγελμα. Μάλιστα, ήταν τέτοια η ορμή των χτυπημάτων στα πλευρά της αθώας ψυχής, που κατάφεραν να τρυπήσουν τον ένα του πνεύμονα. Ευτυχώς ο Έκτορας δέχθηκε γρήγορα ιατρική περίθαλψη και σήμερα αναρρώνει, ξεφεύγοντας από τον κίνδυνο του θανάτου. Ρεπορτάζ έγιναν, η γειτονιά ρωτήθηκε μα κανείς δεν είχε να καταθέσει μια προσωπική μαρτυρία που θα καθιστούσε τον Έκτορα ως βίαιο και επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο. Κι όμως, ένας καθηγητής, αρμόδιος για τον εφοδιασμό των παιδιών όχι μόνο με γνώσεις αλλά και με παιδεία, ηθική, ορθές και έννομες συμπεριφορές, αποφάσισε πως με ένα λιγότερο αδέσποτο θα λυνόταν το πρόβλημα. Μη σας τύχει τέτοιος καθηγητής!
 
Και στην Κρήτη όμως, λίγες μέρες πριν, ένα σκυλάκι βασανίστηκε και κακοποιήθηκε από το αφεντικό του. Ένας 55χρονος όχι μόνο κρέμασε τον σκύλο του αλλά με την χρήση τανάλιας του έκοψε τους όρχεις. Τουρίστες τον έσωσαν, τον μετέφεραν στο κοντινότερο ιατρείο και ευτυχώς σήμερα ζει. Απολογούμενος ο 55χρονος δήλωσε πως προέβη στην αποτρόπαια και καταδικαστέα πράξη για να στειρώσει το ζώο. Για το καλό του! Άραγε θα είχε την ίδια άποψη αν κάποιος στείρωνε τον ίδιο, ξεριζώνοντας τους όρχεις του βίαια με τανάλια; Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω πως αυτή οφείλει να είναι η τιμωρία του. Μακριά από μας η αντιδικία και οι εκδικητικές, κανιβαλιστικές ενέργειες. Ειλικρινά, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι την φρικαλεότητα και τον πόνο που έζησε αυτό το ζώο.
 
Με αφορμή αυτά τα περιστατικά αυστηροποιηθήκε το νομικό πλαίσιο προστασίας τους, προωθώντας την άμεση αυτόφωρη διαδικασία για τους δράστες. Φτάνει αυτό; Ο νόμος είναι αρκετός για να σταματήσει ο άνθρωπος να φέρεται ως ιδιοκτήτης του κόσμου, δολοφονώντας ζώα κάθε φορά που αισθάνεται ότι ενοχλείται; Όχι, δεν φτάνει. Άλλωστε, ανάλογα περιστατικά έγιναν χιλιάδες φορές στο παρελθόν ανοίγοντας παρόμοιες συζητήσεις και είμαι βέβαιος πως, ανεξαρτήτως νομικού πλαισίου, θα λάβουν δράση και στο μέλλον.
 
Ας πάμε στα βασικά. Ένας άνθρωπος που τα βάζει με αθώες ψυχές που δεν έχουν φωνή, που ορθώνει ανάστημα και ξεχειλίζει ανδρισμό αντιμετωπίζοντας σε μια άνιση μάχη απροστάτευτες υπάρξεις, ασκώντας βία, εκτελώντας εν ψυχρώ σαν στυγνός δολοφόνος, είναι σίγουρα επικίνδυνος και για τους ίδιους τους ανθρώπους, πιθανώς να κρύβει εσωτερικά μίσος όχι μόνο για τα ζώα που τον «ενοχλούν» αλλά και για την ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλωστε, έρευνες έχουν αποδείξει πως το άτομο που ασκεί βία σε ένα ζώο είναι το ίδιο πρόσωπο που χτυπά στο σπίτι την γυναίκα και το παιδί του. Ισχυρά ανεπτυγμένο αίσθημα εγωισμού και ατομικισμού, συνδυαστικά με παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης. Αποφευκτέο!
 
Επίσης, τα ζώα έχουν συναισθήματα και όσο κι αν καθολικώς το παραδεχόμαστε τόσο δρούμε ενάντια σε αυτό, αποσιωπώντας την αλήθεια ανάλογα με τις ορέξεις μας. Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι για την παιδεία μας. Έχουμε; Για τον πολιτισμό μας. Έχουμε; Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας, φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ζώα και δη τα αδέσποτα. Με βάση αυτό, τότε σίγουρα ανάμεσα μας κυκλοφορούν μιλιούνια απολίτιστων. Ενσυναίσθηση γιατί δεν έχουμε; Γιατί πριν προβούμε σε μια ενέργεια που θα προκαλέσει πόνο στον παθόντα δεν μπαίνουμε στη θέση του, ώστε να αντιληφθούμε το κόστος των πράξεων μας; Ωραία, ενσυναίσθηση δεν έχουμε. Διδάσκεται όμως αυτή η αρετή; Μα φυσικά και διδάσκεται.
 
Βουτάω βαθιά μέσα στη μνήμη μου. Την σκαλίζω άριστα, ψάχνω μα τίποτα. Τόσα χρόνια σχολείου, από το δημοτικό μέχρι το λύκειο και δεν βρίσκω ούτε ένα μάθημα, ούτε μία ομιλία, ένα σεμινάριο, μια εργασία, κάτι τέλος πάντων που να σχετίζεται με την προστασία των δικαιωμάτων των ζώων, την θωράκιση της γνώσης μας σχετικά με αυτά, τις ανάγκες, τα συναισθήματα, τους νόμους, την απαιτούμενη συμπεριφορά μας απέναντι τους. Είναι δυνατόν; Κι όμως, οι γνώσεις που προσφέρει το σχολείο σήμερα σχετικά με το θέμα των ζώων είναι ελάχιστες και τόσο παρωχημένες, που αποφοιτούμε και δεν γνωρίζουμε ούτε καν τους αρμόδιους φορείς διαχείρισης του προβλήματος ή ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσει ένας συνειδητοποιημένος πολίτης για να σώσει ένα αδέσποτο ζώο.
 
Αυστηροποιούμε τους νόμους (καλώς μεν) για να φοβίσουμε τους επίδοξους μαχαιροβγάλτες ζώων και δεν επενδύουμε στην ανάπτυξη του φιλοζωικού αισθήματος των παιδιών, μέσω του σχολείου. Τα παιδιά είναι τα ακατέργαστα διαμάντια της κοινωνίας, καθαροί πίνακες στους οποίους μπορείς να γράψεις ότι θες. Ένα κράτος που πραγματικά οραματίζεται μια κοινωνία οπού πολίτες και ζώα θα συνυπάρχουν ειρηνικά, με δομές που θα παρέχουν σωστές συνθήκες διαβίωσης, οφείλει να διαβιβάζει αυτό το μήνυμα στους μαθητές του. Θα μπορούσαν κάλλιστα να προστεθούν στο σχολικό πρόγραμμα κάποιες ώρες, όπου θα διδάσκεται η σχέση ανθρώπου-ζώων με ιστορικές αναδρομές, παρέχοντας τις απαραίτητες γνώσεις ώστε αύριο να είναι οι πολίτες που θα σώζουν τους Έκτορες και δεν θα τους βασανίζουν. Στο παιχνίδι θα μπορούσαν να προστεθούν και οι Δήμοι, προχωρώντας σε επιδοτούμενα προγράμματα υιοθεσίας ζώων από τα δημοτικά κυνοκομεία, στοχεύοντας τόσο στην ευαισθητοποίηση όσο και στην αποσυμφόρηση των δομών.
 
Λύσεις υπάρχουν, το θέμα είναι αν κάποιος επιτέλους σε αυτή την χώρα θα αναλάβει δράση, ανεξαρτήτως πολιτικού και οικονομικού κόστους ή αν θα συνεχίσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, μέχρι την επόμενη δολοφονία κάποιου ζώου. Προσοχή: Δεν γράφω μόνο για σκύλους και για γάτες. Σεβασμός για όλα τα ζώα, προστασία όλων. Από τα αδέσποτα σκυλάκια μέχρι τα λυπημένα και ταλαιπωρημένα γαϊδουράκια της Σαντορίνης που εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος για να βγάζει χρήμα. Γιατί αγαπώντας τα, έχεις μόνο να κερδίσεις και τίποτα να χάσεις και να θυμάστε πως όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι πάντα τα παιδιά. Αυτά έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν τον κόσμο, αρκεί να τους δώσουμε τα απαραίτητα εφόδια.
 
ΥΓ: Να σας το πω κι αλλιώς; Εν τέλει, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία εμείς οι άνθρωποι, ας μας φάνε τα σκυλιά να ησυχάσουν!

* Ο Θεόκριτος Αργυριάδης είναι φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ