Λένε, ότι στην πολιτική πρέπει να ξέρεις να περιμένεις! Δεν ξέρω, αν αυτό πρωτοειπώθηκε σε καιρό λοιμού, πάντως ταιριάζει και για πανδημίες. Τέλη Φλεβάρη η Ελλάδα ετοιμαζόταν για Καρναβάλια, ο κ. Μητσοτάκης να ολοκληρώσει επ’ ωφελεία του το θέμα της προσφυγικής κρίσης στον Έβρο και ο ΣυΡιζΑ να προχωρήσει στο συνέδριο του restart. Όταν όμως οι άνθρωποι σχεδιάζουν, οι Θεοί γελάνε κι ο απρόβλεπτος παράγοντας της πανδημίας διευκόλυνε μόνο τον κ. Πρωθυπουργό.

Από την αμήχανη και προβληματική εικόνα , με την ομπρέλα έξω από το Λευκό Οίκο, μέσα σε 100 μόλις ημέρες έφθασε στο ύφος ενός Μωυσέως. Από εκεί που το μοναδικό επιχείρημα των υμνητών ήταν η εξαίρετος προφορά εις την Αγγλική, άντε και η … στενογραφία, σήμερα ο ίδιος άνθρωπος κατέστη παγκοσμίως περιζήτητος και του ζητούν, τάχα, εξαγωγή τεχνογνωσίας για να σωθούν κι άλλοι λαοί. Το δε ΕΣΥ, στοχοποιημένο ανηλεώς ως η νέα «Ολυμπιακή», ως η ιερά αγελάδα του κρατισμού που περίμενε καρτερικά την σφαγή της, μετατράπηκε αίφνης στο νέο θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ, που τρέπει τον εχθρό σε άτακτη φυγή.

Τότε, σε κύκλους του Μαξίμου γεννήθηκε η απορία μέχρι πότε θα μπορούν να κρύβονται πίσω από τον κ Τσιόδρα, ενώ επέρχεται φτωχοποίηση και ένα μέλλον άδηλο; Η προτεινόμενη υπομονή μέχρι να τελειώσει η τραγωδία, τους φάνηκε μάλλον ως δειλία και έτσι άρχισε η ερωτοτροπία με τον τυχοδιωκτισμό των διπλών πρόωρων εκλογών. Τα δημοσκοπικά κέρδη, σε τέτοιες συνθήκες, παραμένουν επισφαλή μέχρι να «παντελονιάσεις».(να βάλεις δηλαδή πραγματικά στην τσέπη ότι έχεις κερδίσει στο χρηματιστήριο).

Πρακτικώς, όταν η συζήτηση για τα σχολεία εγείρει τόσες πολλές επιφυλάξεις, είναι απορίας άξιο το που θα χωρέσουν καλοκαιριάτικα δυο κάλπες ανάμεσα σε ανέργους & ευάλωτους έγκλειστους; Και με ποιο reason why όπως θα έλεγαν και οι δημοσκόποι; Άσε που η αβεβαιότητα θα ενεδρεύει κι όπως μας έμαθε ο Όμηρος, όταν οι μισοί Θεοί είναι με τον έναν, οι υπόλοιποι συνήθως είναι με τον άλλο.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της μπλόφας, διακρίθηκε ο αναιδής κ. Πέτσας λέγοντας ότι ο Αρχηγός της αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι Δούρειος Ίππος του Ερντογάν. Ακούσαμε όμως και τον ευγενή κ. Μητσοτάκη σε μία καφενειακή ατάκα, μέσα στην Βουλή, να δηλώνει πως τάχα ο λαός αναρωτιέται, τι άραγε θα γινόταν αν, αλίμονο, κυβερνούσατε εσείς. Είναι σίγουρα υπομονετικός άνθρωπος ο κ Τσίπρας, αφού δεν μπήκε στον πειρασμό μιας αντιπαράθεσης εφ’ όλης της ύλης, μη εξαιρουμένων και των λεγόμενων «επιστημονικών» πλευρών. Είπαμε, στην πολιτική πρέπει να ξέρεις να περιμένεις!

Ο κ Τσίπρας είναι ο προηγούμενος και ο επόμενος Πρωθυπουργός. Δεν έχει λοιπόν κανένα λόγο να μετατραπεί σε ρεπόρτερ που αποκαλύπτει όσα παραλείπουν τα μονοφωνικά ΜΜΕ, ούτε σε λοιμωξιολόγο που γνωματεύει επί αμφίβολων θεμάτων. Ούτε να μελετά αγχωμένος δημοσκοπήσεις για το τι πιάνει και τι δεν πιάνει, μέσα στην τρομάρα. Έχει δουλειά δική του να κάνει και μάλιστα μπόλικη. Μας το βεβαιώνει εξάλλου το ΔΝΤ κι άλλες φιλοσυριζαϊκές δυνάμεις. Από την άλλη, ούτε οι ψηφοφόροι είναι λωτοφάγοι κι αντιλαμβάνονται, τι σημαίνει μια τέτοια οικονομική κρίση υπό νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου θα μοιάζει αριστερισμός….

Τέλος, η κριτική που ασκήθηκε προς τον ΣυΡιζΑ για την μέχρι τώρα εξαίρεση από την πολιτική αντιπαράθεση της «ουδέτερης» επιστημονικής γνώμης, υπήρξε μάλλον άδικη. Κανείς δεν αγνοεί τον Μάη του 68, πενήντα τόσα χρόνια μετά. Ούτε κανείς είπε « κι εμείς τον ίδιο θα βάζαμε!», για τον κ. Τσιόρδα, γενικώς και αορίστως. Τουλάχιστον κανείς δεν εννοούσε την θέση του οιωνεί κυβερνητικού εκπροσώπου. Ποιος θα τους ρώταγε άλλωστε για κάτι τέτοιο; Η στήριξη ήταν προς τον κ. Τσιόδρα και την πολυμελή ομάδα εμπειρογνωμόνων, ως ειδικούς επιστήμονες. Κι έχουν μεγάλη ανάγκη από τέτοια πολιτική υποστήριξη, επιστήμονες που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο μπροστά σε αγεωγράφητα νερά.

Από την άλλη  στην πολιτική επ’ ουδενί χωρά η επίκληση της αυθεντίας, αν υποθέσουμε ότι στην επιστήμη ενίοτε δικαιολογείται. Ισχύουν άλλοι κανόνες και η γνώμη όλων των πολιτών μετράει εξίσου! Άλλος ένας λόγος που, στο μέτρο του δυνατού, δεν πρέπει να συγχέονται οι ρόλοι του επιστήμονα και του πολιτικού προσώπου. Η διαχείριση του κινδύνου είναι μια πολιτική ευθύνη την οποία οι πολιτικοί δεν πρέπει να απεκδύονται και οι επιστήμονες αν επιθυμούν να την αναλάβουν χάνουν αυτομάτως τις προνομίες του ρόλου τους. Η κατάσταση όμως εδώ έχει αρχίζει να θυμίζει την συστηματική υπεκφυγή στα εθνικά: «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται».

Πολύ περισσότερο ένας επιστήμονας δεν έχει τύχη να διακριθεί στην ταξινόμηση των εφημερίδων κατά σειρά σοβαρότητας ούτε στη συγκάλυψη ελλείψεων διαφόρων υλικών. Ας τα αφήσει αυτά στον κ. Γεωργιάδη. Κι ας τιμήσει μέχρι τέλους την εμφατική απόθεση εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του από ανθρώπους που ενώ είχαν δεχθεί σε πρόσφατες αντίστοιχες περιπτώσεις, κακοήθη και μικρόψυχη κριτική, προτίμησαν να μην ανταποδώσουν.