Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν υπάρχει «δικαίωμα στην υγεία» ούτε υπήρχε ποτέ. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να «υποχρεώσει» κανέναν άλλο να τον διατηρήσει υγιή και ζωντανό. Είτε τον γιατρό του είτε τον Υπουργό του. Οπότε δικαίωμα που δεν γεννά σε κανέναν την σχετική υποχρέωση είναι σκέτος ευφημισμός. Άρα ο λειτουργός υγείας δεν κρίνεται εκ του αποτελέσματος αλλά από το αν εξάντλησε όλα τα περιθώρια που είχε για αποτελεσματική και αξιοπρεπή περίθαλψη. Αλλιώς θα ήταν οι μαιευτήρες οι καλοί και οι ογκολόγοι οι κακοί…

Δεδομένου λοιπόν ότι κανείς δεν έχει υποχρέωση στο ανέφικτο, η κριτική σε όποιον προσπαθεί σκληρά ακόμη και αν δεν πετυχαίνει, είναι πράγματι άδικη. Ακούγεται ακραίο όταν μιλάει κανείς έτσι για απώλεια ζωών αλλά εντέλει κι εδώ «αρκεί η προσπάθεια». Είναι εξάλλου παλιός νόμος της ιατροδικαστικής: «Όφειλε και ηδύνατο …»

Από την άλλη, η κάθε ζωή είναι μια και αναντικατάστατη. Η αξία της δεν συμψηφίζεται με το τι απέγιναν οι άλλες. Πως θα ακουγόταν ένας χειρουργός που θα ενημέρωνε τους συγγενείς για την κακή κατάληξη του ανθρώπου τους με το επιχείρημα ότι έχει χιλιάδες άλλες περιπτώσεις που πήγανε καλά ή ότι παρά τον θάνατο του δικού τους, τα ποσοστά του παραμένουν τα καλύτερα της αγοράς; Το ωφελιμιστικό επιχείρημα «Βελγίου» είναι της πλάκας, αν δεν δείχνει απόλυτη ανηθικότητα.

Άρα το τι θα γράψει το score προτού επιδράσει καθοριστικά το εμβόλιο, από μόνο του δεν παράγει αυτόματα αξιολογικές κρίσεις ούτε πολύ περισσότερο πολιτικό αποτέλεσμα. Εξάλλου είναι γνωστό ότι υπήρξαν καταστροφές που διέσωσαν πολιτικούς από βέβαιη ήττα αλλά και το αντίθετο. Από την μία ο Σρέντερ (2002 ) κι ο Κ Καραμανλής (2007) ενώ η πρόσφατη ήττα του Τραμπ κατά κοινή ομολογία αποδίδεται στην πολιτική του για την πανδημία, όλων των άλλων δεδομένων διατηρουμένων σταθερών. Ο αντίπαλος του Σρέντερ που προηγείτο 8% δημοσκοπικά λεγόταν Στόιμπερ, αν τυχόν τον έχει ξεχάσει κανείς. Αυτό ας το θυμούνται κι όσοι βαυκαλίζονται με «ώριμα φρούτα» αλλά κι όσοι χουχουλιάζουν στο αλεξίσφαιρο του Μωυσέως.

Αν δεν φρόντισες εγκαίρως, αν τσιγκουνεύτηκες, αν θυσίασες ζωές συνειδητά για τα λεφτά, αν ψευδόσουν, αν είχες δυο μέτρα και δύο σταθμά, αν εργαλειοποίησες την τραγωδία για να αποκομίσεις προσωπικά κέρδη, αν φυγομαχούσες πίσω από επιτροπές της ανωνυμίας, αν έκανες διακρίσεις μπροστά στο θάνατο, αν έριξες τις ευθύνες σου αλλού και γι’ αυτό έχασες έναν και μόνο άρρωστο, είχες έστω και έναν αποτρέψιμο θάνατο, τότε είσαι ένοχος. Αυτό θα κριθεί στο τέλος, με όσες διαστρεβλώσεις ή παραποιήσεις κι αν επιφέρει ένας καλός δικηγόρος ή ένας καλός δημοσιογράφος.

Η επικοινωνία μπορεί να επηρεάσει το πολιτικό αποτέλεσμα καθοριστικά ιδιαίτερα όταν αναμετρώνται εργατικοί και καλοπληρωμένοι μισθοφόροι της διεθνούς λεγεώνας των ψευτών, με κάποιους ενθουσιώδεις ερασιτέχνες. Η αντιπολίτευση έχει άμεση ανάγκη μιας σοβαρής πολιτικής αποκαλύψεων κι όχι με την έννοια του ρεπορτάζ αλλά με την έννοια της αξιολόγησης και ερμηνείας των γεγονότων, που πλέον βοούν. Προς επίρρωση των λεγομένων μου θα αναφέρω τρία επίκαιρα παραδείγματα:

ΠΡΩΤΟΝ: Εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν πρακτικώς αβοήθητοι εκτός ΜΕΘ, με αδιαφανείς συνθήκες διαλογής. Δεν είναι μόνο η Εκκλησία που τηρεί στάση αιδήμονος σιωπής είναι και η γραμμή των ΜΜΕ. Πρόκειται, λένε, για αναπόδραστη συνέπεια μιας θεομηνίας. Έτσι ψάλλει, σχεδόν ομοφώνως, ο χορός που μας διηγήθηκε με λεπτομέρειες 102 προσωπικά και οικογενειακά δράματα το 2018. Οι τωρινές εκατόμβες φαίνεται ότι δεν στερούνται μόνο πολιτικών ευθυνών αλλά και προσωπικών ιστοριών! Οπότε ανενόχλητος ο κ. Πρωθυπουργός μπορεί να ισχυρίζεται δημοσίως ότι οι συγγενείς δεν θέλανε διασωλήνωση του τεθνεώτος. Οι υπόλοιποι θεσμοί της πολιτισμένης ευρωπαικής μας χώρας, της αντιπολίτευσης περιλαμβανομένης, γιατί σιωπούν;

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Δεν είμαστε λωτοφάγοι και θυμόμαστε και τα «θα φάνε Χ» και τα «δεν θα αφήσω την τρόικα να μου κλέψει τη δόξα» κι άλλες μεγάλες ρήσεις, μεγάλων ανδρών. Όπως θυμόμαστε και κάτι μελίρρυτες περιγραφές για την στρατηγική των ΣΔΙΤ και το πνεύμα του ιδιωτικού τομέα που θα εισβάλλει σαν καθαρός αέρας και θα απαλλάξει το ΕΣΥ από τον κρατισμό του. Έρχεται λοιπόν η τραγωδία της Θεσσαλονίκης κι ο mr. ΣΔΙΤ αποκτά σάρκα και οστά στο πρόσωπο του κ Σαραφιανού και ο «καθαρός αέρας» επίσης, στο πρόσωπο του κ Εξαδάκτυλου που παζαρεύει πάνω από τα φέρετρα. Κόλαφος των ιδεών της αγοράς, η οποία διαπιστώνει την πιεστική ανάγκη μιας θετικής εικόνας.

Ψάχνει λοιπόν ότι αιτήσεις υπάρχουν για μετάθεση στην Θεσσαλονίκη (τεχνικών, διοικητικών, νοσηλευτριών από νοσοκομεία που δεν διαθέτουν ΜΕΘ) και μαζί με λίγες αντρειωμένες πεπειραμένες νοσηλεύτριες δημιουργεί μια εθελοντική αποστολή Ε και; Άντι να πει κανείς μπράβο και να καλέσει σε αληθινό κύμα συμπαράστασης προς την Βόρειο Ελλάδα, γράφει το περισπούδαστο: «Εθελοντισμός, ο φερετζές του νεοφιλελευθερισμού!» Από την «Αλληλεγγύη» του ΕΑΜ μέχρι τα κοινωνικά ιατρεία της μνημονιακής περιόδου αλλά και τους πρόσφατους θούριους για τους Κουβανούς γιατρούς στην Ιταλία, η Αριστερά έπιανε πάντα τον παλμό της αγωνίας του λαού κι άφηνε την αγκιτάτσια για πιο κατάλληλες στιγμές.

Εθελοντισμός, το τελευταίο καταφύγιο σε ένα κράτος που καταρρέει …

ΤΡΙΤΟ: Η πολιτική προεξόφληση των επερχομένων εμβολίων παρουσιάστηκε ως προσπάθεια ενθάρρυνσης του έντρομου λαού, ότι υπάρχει δηλαδή φως στο τούνελ παρότι σήμερα υπάρχουν αλλεπάλληλες εκατόμβες. Δεν είναι παράλογο, αν σκεφτεί κανείς ότι κι οι Έλληνες της πιο βαριάς κατοχής είχαν το αυτί του κολλημένο στα νέα από την ΕΣΣΔ. Κλαίγανε για την Σεβαστούπολη κι αγαλλιάζανε για το Στάλινγκραντ. Η διαφορά είναι ότι οι Έλληνες της κατοχής έκαναν ότι μπορούσαν για να επηρεάσουν την έκβαση, εντείνοντας το δικό τους αγώνα ενώ σήμερα για τις επιστημονικές εξελίξεις του εμβολίου μάλλον δεν μας πέφτει λόγος κι απλώς πολυλογούμε. Δόθηκε λοιπόν έμφαση στο ότι οι τεχνικές προετοιμασίες για την διανομή του εμβολίου έγιναν τηλε-σόου. Κάποιος εν μέσω σφοδρού κύματος ψύχους ξεφυλλίζει κολεξιόν με μαγιώ. Ε, και; Υπάρχει λόγος για μια υπεραντίδραση που θα αξιοποιηθεί από τους κυνικούς επαγγελματίες με την γραμμή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στενοχωρήθηκε και κλείνει το μάτι στους αντιεμβολιαστές;

Ποια είναι η πολιτική αλήθεια περί εμβολίου. Μετά την αλληλοσφαγή του πρώτου κύματος, όπου η μία χώρα μπλόκαρε τις παραγγελίες της άλλης, η Ε.Ε για πρώτη φορά προέβη σε ενιαία διαπραγμάτευση, αγορά, τιμολόγηση και δίκαιη διανομή του σπανίζοντος πόρου. Ρύθμισε δηλαδή προκαταβολικά ένα ζήτημα που μέχρι τώρα το εξαιρούσε τις ατζέντας της και το άφηνε στις εθνικές πολιτικές.

Ποιος το ζητούσε αυτό επί δεκαετίες; Οι εραστές της αγοράς με την αόρατο χείρα ή η Αριστερά; Άντε, λοιπόν κκ νεοφιλελεύθεροι κι εις ανώτερα! Ίσως στην επόμενη φάση να δούμε το πνεύμα του εμβολίου και για τα ευρωπαικά δημόσια συστήματα υγείας. Αν είναι να ανήκουμε σε μια «γερμανική» ΕΕ, ας έχει τουλάχιστον και το πνεύμα του Μπίσμαρκ. Χωρίς μια τέτοια κεντρική πολιτική στροφή θα παίρναμε άραγε το μερίδιο μας έγκαιρα και στην ίδια τιμή; Έτσι ακυρώνεται η γελοία προσπάθεια να κλείσει κάποιος, σαν κατεψυγμένος

Μαυρογιαλούρος, το μάτι στους Έλληνες λέγοντας τους: «Κύριοι, κατόπιν ενεργειών μου …»