«Ποτέ μην βάζετε το “εγώ” μπροστά από το “εμείς”. Αυτό μας  έλεγε και ξανάλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης. Κάτι ήξερε ο πολύπειρος ηγέτης του ΚΚΕ για το που μπορεί να οδηγήσει η επικράτηση του «υπέρ-εγώ» στην πολιτική. 

Και το επαναλάμβανε  διαρκώς ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’80 που ως Γενικός Γραμματέας προσπαθούσε να κατευνάσει τις ομηρικές κόντρες μεταξύ του Ν.Κοτζιά και του Μ.Ανδρουλάκη  στην ιδεολογική επιτροπή του κόμματος για θεωρητικά ζητήματα. Κόντρες που συχνά πυκνά έπαιρναν το χαρακτήρα προσωπικής αντιπαράθεσης.  Από τότε ο εκρηκτικός χαρακτήρας του Νίκου συνυπήρχε με την πολιτική οξύνοια αλλά και την  άριστη θεωρητική του κατάρτιση.

Όμως ο Νίκος φαίνεται ότι δεν άκουσε τον Χαρίλαο. Το «εγώ» του κυριάρχησε και τώρα.

Πως διαφορετικά  μπορεί να εξηγηθεί η παραίτηση του από υπουργός Εξωτερικών, χωρίς κανένα πολιτικό επιχείρημα,  σε μία στιγμή   που από την μια  ολοκληρώνεται η αρχιτεκτονική του Α.Τσίπρα για τη συμφωνία των Πρεσπών στην οποία είχε ως υπουργός πολύτιμη συνεισφορά και από την άλλη η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει  την σφραγίδα της-χωρίς τους ασφυκτικούς καταναγκασμούς στης τρόικας-στην μεταμνημονιακή εποχή; Πολύ περισσότερο που έχει την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης  για την ηθική ακεραιότητά του, σχετικά με την πρόκληση που δέχτηκε για τα μυστικά κονδύλια;

Όταν προτάσεις το «εγώ» είναι αδύνατον να τιθασεύσεις την εκρηκτικότητά σου.  Ετσι εξηγείται η επαναφορά  εκ μέρους του στο υπουργικό συμβούλιο  του θέματος με τον Π. Καμμένο, που μετά τις παρεμβάσεις του Α.Τσίπρα, είχε ουσιαστικά λήξει. 

Σε έναν αγαπημένο φίλο και σύντροφο αλλά και τόσο έμπειρο πολιτικό,  θα ήμουν ο τελευταίος που θα επιχειρούσε να του κάνει «μαθήματα» για την στάση του . Όμως όταν σε μία κρίσιμη καμπή για την χώρα προτάσεις το «εγώ» από το «εμείς» κάνεις λάθος. Μεγάλο λάθος σύντροφε Νίκο.