«Ο χρόνος
με μιά ματωμένη χαρακιά
ξεκόλλησε από το παρελθόν»

(Αγγελική Μπούλιαρη, Εγώ αγαπώ,αυτή καπνίζει)

Εν μέσω αστυνομικών επεμβάσεων, πολιτικών αλληλοκατηγοριών,ακαδημαϊκών αμφισβητήσεων το Πολυτεχνείο, κι ό,τι έχει απομείνει στη  συλλογική μας μνήμη για την εξέγερση του Νοέμβρη 1973, αναζητεί ταυτότητα. Ιστορική επέτειος, εθνική γιορτή, πολιτικό γεγονός με αμφίσημο ή και δίκοπο μήνυμα; Αυτοί που συμμετείχαν τότε, ανεξάρτητα από τη μετέπειτα πορεία του καθενός, θα ξαναζήσουν στιγμές ηρωικής αντίστασης κατά της δικτατορίας. Για τους πολλούς όμως, για όλους, τί άλλο θα μπορούσε να συμβολίζει το Πολυτεχνείο; Την ουτοπία μιάς γενιάς που πίστεψε στο «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»’ και βιώνει μία πολύπλευρη κρίση για την οποία όμως αρνείται ότι φέρει κάποια έστω ευθύνη; Την απογοήτευση των κινημάτων επειδή δεν έχουν χώρο αυτόνομης δράσης γιατί όλα είναι καπελωμένα από τα κόμματα (τα παραδοσιακά αλλά και τα –αυτοαποκαλούμενα-ριζοσπαστικά); Τον αμετανόητο αυταρχισμό των εκάστοτε κυβερνώντων (ιδίως των συντηρητικών κυβερνήσεων) που εξακολουθούν να πιστεύουν στη βίαιη διαχείριση (ακόμα και των «στημένων») κρίσεων; Το φόβο των επιτυχημένων (όλων των κομμάτων και πολιτικών μορφωμάτων) διανοουμένων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών κ.ά, μήπως αμφισβητηθεί η – μέσω του Πολυτεχνείου – νομιμοποίηση της αυθεντίας τους; Τα αδιέξοδα των παιδιών κι εγγονιών των «γνήσιων καταληψιών» του Πολυτεχνείου που είχαν τότε αψηφίσει κάθε κίνδυνο στο όνομα της Δημοκρατίας και της νέας ελπίδας;

Αυτά και άλλα πολλά μπορεί να σημαίνει η επέτειος του Πολυτεχνείου. Το κυριότερο πάντως ζήτημα που παραμένει ανοικτό είναι αν η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να φοβάται να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη των ιστορικών αληθειών και γι’αυτό επιμένει – με διάφορα προσχήματα – να σπάει όλους τους κρίκους που τη συνδέουν με το παρελθόν και ν’αλλοιώνει – με τον α’ ή β’ τρόπο – όλα τα γεγονότα που εμπνέουν τους νέους.

ΥΓ. Οι σκέψεις αυτές σε καμμία περίπτωση δεν δικαιολογούν  τη μεταμφιεσμένη,προθετική ή και αόρατη βία των μεν και των δε,οι οποίοι κατά τη γνώμη μου βλάπτουν αλληλεγγύως και εις ολόκληρον το νόημα της εξέγερσης.

ΥΓ. «’Είμαστε σύμβολα μιάς άγνωστης ζωής» (Έλενα Γεωργίου, Στα ίχνη της ψυχής)