Δεν το έχουμε καταλάβει. Δεν το έχουμε πιστέψει ακόμη. Πως οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές της εποχής μας. Οι ήρωες, οι διωγμένοι, οι αγριεμένοι, οι ευάλωτοι, οι κατατρεγμένοι, οι μάρτυρες. Ότι όλοι εμείς -έτσι, σαν σε εκνευριστική γενίκευση- είμαστε στην όχθη των φοβισμένων κομπάρσων στη συγκεκριμένη στροφή της ιστορίας. Αφού όλοι ενδόμυχα φοβόμαστε μη χάσουμε κι άλλα από όσα θεωρούμε αυτονόητα κεκτημένα του τρόπου ζωής μας. Όσα αγωνίστηκαν κάποιοι πρόγονοί μας για να τα έχουμε εμείς. Αλλά η Γη δεν έχει σύνορα από μόνη της. Τα σύνορα τα επιβάλλουν οι τυχεροί. Κι εμείς πλέον ανήκουμε στους τυχερούς. Όχι στους ήρωες. Γιατί κι ο χρόνος είναι διάσταση, σαν τον χώρο. Και κυλά. Μην το ξεχνάμε: για όσες δικές μας ιστορίες καμαρώνουμε είναι ιστορίες που εμείς, ως λαός, ήμασταν πρόσφυγες, αγωνιστές και κατατρεγμένοι. Με ματωμένα χώματα και πελάγη.

Χωρίς ναι μεν αλλά. Γιατί θα είναι ύβρις αν συνεχίσουμε να υπεκφεύγουμε της αλήθειας που μας αφορά όλους. Όλους εμάς τους καλούς Χριστιανούς ή τους ανεξίθρησκους της Ευρώπης. Που εφευρίσκουμε δισεκατομμύρια ευρώ για τον κορονοϊό εάν χρειαστεί και τσακωνόμαστε για τις ιατρικές μάσκες στα σχολεία και ξεχνάμε ότι επιτρέπουμε να στοιβάζονται 13.000 άνθρωποι σε εγκαταστάσεις για 3.000. Και τους αφήνουμε να ζήσουν στο έλεος της συνύπαρξης. Από το τίποτα στο πουθενά. Άντε με λίγα ρούχα και πλαστικά νερά και χρήματα που δεν αρκούν παρά για να τους θυμίζουν πόσα τους λείπουν για να είναι κανονικοί άνθρωποι. Και αφήνουμε τις τοπικές κοινωνίες να αποσβέσουν τις συνέπειες. Την οργή, τη βία, την αδικία. Κι αντί οι κατατρεγμένοι να βρίσκουν καταφύγιο, μετατρέπονται σε κατατρεγμένοι και οι γηγενείς. Το αληθινό big brother της εποχής μας έχει λάσπες και δάκρυα μωρών αθώων. Ξέρω, όχι εμείς, οι άλλοι. Οι περισσότεροι μέσα μας θέλουμε το καλό όλου του κόσμου. Αλλά βάζουμε κάθε μέρα πρώτα τα «δικά μας». Στην πράξη.

Έχουμε ανάγκη ταπείνωσης. Άμεση. Θα έπρεπε να γίνεται κάθε μέρα διαδήλωση για τα αβοήθητα παιδιά. Αγκαλιά μαζί τους. Με μάσκες, με αντισηπτικά, με ό,τι χρειαστεί. Σε κάθε συνθήκη.

Από την Αθήνα ως κάθε πρωτεύουσα της Ευρώπης. Με ροή εικόνων και μηνυμάτων της αλήθειας. Αλλά δεν γίνεται. Όχι ακόμα. Γιατί μέσα μας όλοι τρέμουμε. Τι μπορεί ακόμη να χάσουμε.

Τι μπορεί να πάθουμε. Τόσα χρόνια κάνουμε τα στραβά μάτια στην πράξη. Στις «ασφαλώς παρακμάζουσες» πόλεις μας. Οικονομικά και κοινωνικά. Επειδή είμαστε όλοι σιωπηλοί συνένοχοι σε αυτές τις απάνθρωπες εξισώσεις του καπιταλισμού και του δυτικού τρόπου ζωής. Που ξεζούμισε τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, που φύτεψε δυνάστες, που έστησε εμφύλιους, που έριξε τόνους λαδιού και χρήματος στη φωτιά των θρησκευτικών εξτρεμισμών. Που φταίει για την ανάγκη αυτών των ανθρώπων να ρισκάρουν τα πάντα για την ελπίδα να ζήσουν λίγο κάπως όπως εμείς. Κι εκεί τρέμουμε. Τι μπορεί να χάσουμε από τον τρόπο ζωής μας. Ενώ δεν χρειάζεται να χάσουμε. Γιατί αυτό το δίλημμα είναι επίπλαστο. Όσα πάνε χαμένα -αγαθά, πόροι, χώροι, ανάγκες και προσφορές- ήταν και είναι υπέρ-αρκετά για μια σανίδα σωτηρίας. Με μια στοιχειώδη αναδιανομή από τις μεγάλες δυνάμεις και κάθε χώρα ξεχωριστά. Που θα μετατρέψει σε πολιτισμική και κοινωνική επένδυση ζωής όσα τώρα εμφανίζονται ως ενέσεις αργοπορίας του θανάτου. Απλώς δεν συμφέρει. Το μίσος συμφέρει πιο πολύ. Εκτός αν εμείς κάνουμε την αγάπη μονόδρομο. Με τις αλληλέγγυες διεκδικήσεις μας. Για όλους.

Αν φερθούμε αλληλέγγυα και ανθρώπινα στο ταξίδι της ζωής για τόσες χιλιάδες ανθρώπους, αν τους βοηθήσουμε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά θα βρουν διαδρομή ως (κάποτε) την επιστροφή στις αγαπημένες τους πατρίδες -γιατί όλοι οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους. Αν δεν τα κάνουμε αυτά η μοίρα θα μας τιμωρήσει. Όλους μαζί. Όσο κι αν δεν μας αρέσει αυτή η γενίκευση. Θα ανήκουμε όλοι στους κακούς της ιστορίας. Ακόμη κι αν δεν το γράψουν αυτό τα βιβλία της ιστορίας. Επειδή μπορεί πάλι στο τέλος να νικήσουμε «εμείς». Λες και υπάρχουν νικητές στη δυστυχία.

Ας διαψευστώ.

Μακάρι.

Πηγή: Facebook