Χθες δεν ήταν η σειρά των ανοιγματικών. Δηλαδή της κας Κεραμέως των ιδιωτικών σχολείων, του κ Γεωργιάδη φίλου των εμπόρων, ούτε των ‘ευσεβών’ υπουργών της ιεραρχίας ή του κ Αυγενάκη και των γηπεδαρχών  εντολέων του ή των χιονοδρομικών κλπ κλπ Χθες δεν έπαιζαν οι φιλαολαικοί της κανονικότητας.

Χθες είχαν σειρά οι κλεισιματικοί. Είδαμε λοιπόν το βλοσυρό πρόσωπο της Ιατρικής και στο βάθος της Πολιτικής Προστασίας ή ακόμη και της καταστολής. Αναφέρομαι στην συζήτηση στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής που έγινε δύο ολόκληρους μήνες αφότου την ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ (στην κορύφωση της καταστροφής στην Βόρειο Ελλάδα). Κουβέντα για τα όσα δεν έγιναν ή για τα όσα γίνανε τελείως στραβά. Φίμωση θρασυτάτη κι όσων είχαν ουσιώδεις προσεγγίσεις, εντός των διαθέσιμων δευτερολέπτων τους Τι καλύτερη εγγύηση ότι πρόκειται να επαναληφθούν ακριβώς τα ίδια εγκλήματα;

Εντελώς διεκπεραιωτικά προσήλθε η πολιτική ηγεσία και προσέβαλε τη νοημοσύνη όλων, προβάλλοντας πάλι ένα τρόπο εξωραισμού, απολύτως αόριστο και ασαφή, και με υπεκφυγές αντί για απαντήσεις. Με την βοήθεια ενός ανεκδιήγητου Προέδρου, ακούσαμε κάτι παράλληλους μονολόγους, πιο βαρετούς κι από τα ρεπορτάζ των καθεστωτικών ΜΜΕ Υπήρξαν απολύτως κατώτεροι των περιστάσεων και του βαρύγδουπου τίτλου της επιτροπής τους.

Αξιοσημείωτη υπήρξε όμως στο όλο σκηνικό και η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκε με αρκετούς βουλευτές και ισάριθμες διαφορετικές γραμμές. Πλην του κ. Πολάκη, οι τζιριτζάτζουλες των υπολοίπων ήταν τελείως ασύμβατες με τα λεγόμενα τους περί «εγκληματικών ευθυνών».

Αν θέλουν να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με συναδέλφους καθηγητάς ή να ζητούν διευκρινήσεις ως σπασίκλες του πρώτου θρανίου, τότε ας κόψουν τουλάχιστον τα παχιά λόγια. Με χιλιάδες αποτρέψιμων θανάτων, η αιχμή της κριτικής δεν μπορεί να είναι κάποιο “αχρείαστο” tweet του κ Σκέρτζου. Αχρείαστο, αλήθεια γιατί; Μήπως θόλωσε το θάμβος της επιτυχούς, κατά τ’ άλλα, διαχείρισης με το ψεματάκι του;

Το κυβερνητικό Σουπερμάρκετ

Κάπως έτσι, το κυβερνητικό σουπερμάρκετ κάνει χρυσές δουλειές.

Η κυβέρνηση απέναντι στο θρυλούμενο τρίτο κύμα είναι κάπως υπερβολική, όπως λένε πολλοί καταστηματάρχες;

Η κυβέρνηση προ της επιδείνωσης όλων των δεικτών παραμένει πολύ διστακτική, όπως γκρινιάζει κάποια φράξια λοιμωξιολόγων;

Είναι τελικά αυταρχική ή πολύ ανεκτική; Είναι θρησκόληπτη ή βλάσφημη; Προτάσσει τους νόμους της αγοράς ή την πολιτική της επιβίωση;

Λατρεύει το ηρωικό ΕΣΥ ή το απεχθάνεται, ως μια καταβόθρα πόρων που πηγαίνουν αποκλειστικά για την πλέμπα;

Μην παιδεύεστε να καταλήξετε σε απάντηση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι από όλα!

Σαν πολιτικό σούπερ μάρκετ, φροντίζει να έχει μια διαθέσιμη εκδοχή για όλα τα γούστα. Αναλόγως της περιρρέουσας ατμόσφαιρας μπορεί να διαφημίζει περισσότερο την πραμάτεια της από το πάνω ράφι ή από το κάτω ράφι, ωστόσο πάντα έχει διαθέσιμες όλες τις εναλλακτικές. Κάποιος διαφορετικός αξιωματούχος της έχει προαναγγείλλει κάθε φορά όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη και τα πλέον αντικρουόμενα μεταξύ τους.

Κάπως σαν τα έντυπα με προγνώσεις για τον ποδοσφαιρικό τζόγο που αν αθροίσει κανείς όλες τις στήλες τους, τίποτα δεν μένει παραπονεμένο. Όλα τα έχουν υποδείξει κι όλα τα έχουν προτείνει. Θα πέσουν λοιπόν μέσα, βρέξει – χιονίσει.

Η αποθέωση είναι όταν κάποιος από όλους αυτούς τους αξιωματούχους, παίρνει το αυστηρό του και “προειδοποιεί”. Ποιόν  “προειδοποιεί” άραγε και ποιόν καλεί σε δράση μια κυβέρνηση; Τον ΟΗΕ, τον ΠΟΥ, την Ουνέσκο ή την Διεθνή Αμνηστία ή μήπως τους άλλους υπουργούς της; Εμμέσως, ο αποδέκτης της “προειδοποίησης” δεν είναι κανείς άλλος από τον συνήθη ένοχο για την πανδημία, δηλαδή το κοινό! Ας κάνει κάτι επιτέλους …

Φέρνει άραγε το  λεγόμενο τρίτο  κύμα, τρικυμία εν κρανίω; Η εικόνα που δίνεται, διαφωνιών, συγκρούσεων και γενικώς πύργου της Βαβέλ, είναι προσεκτικά φιλοτεχνημένη και υποκρύπτει την κυβερνητική ανευθυνότητα, την ιδιοτέλεια και ω του θαύματος, την επικοινωνιακή διαχείριση.  Τον κάθε ρόλο αυτού του κουκλοθέατρου τον έχει μοιράσει το ίδιο πολιτικό κέντρο, με μοναδικό του κριτήριο το πως δεν θα πάει ο λογαριασμός Μαξίμου, κι όπου θέλει ας πάει.