Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η κυβέρνηση νομοθετεί προς όφελος μιας μικρής οικονομικής ολιγαρχίας του πλούτου, ζημιώνοντας συστηματικά τον δημόσιο πλούτο και αφαιρώντας δημόσια γη, φυσικά αγαθά, πόρους, υπηρεσίες, δίκτυα και υποδομές του δημοσίου για να τα μεταφέρει σε συγκεκριμένες μεγάλες επιχειρήσεις, δεν έχει παρά να δει τους νόμους που ψηφίζονται στη Βουλή.

Ποιος ωφελήθηκε από τον λεγόμενο και περιβαλλοντοκτόνο νόμο Χατζηδάκη; Σύμφωνα με τον οποίο ευαίσθητα και σπάνια οικοσυστήματα, που μέχρι πρότινος προστατεύονταν από ευρωπαϊκές συνθήκες και συμφωνίες, ιδιωτικοποιούνται και αποδίδονται για οικοπεδοποίηση και τουριστικές χρήσεις; Ποιοι είναι αυτοί οι επιχειρηματίες που μπορούν να αγοράσουν τα φιλέτα του δημοσίου; Υπάρχουν μικρομεσαίοι, μια και η μεσαία τάξη βρίσκεται στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου, που μπορούν να ωφεληθούν από τέτοιες μεγάλες αγοραπωλησίες; Αλλά κι ακόμη, υπάρχει κανείς που μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή η τσιμεντοποίηση της υπαίθρου είναι για το καλό του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας;

Ποιος ωφελήθηκε από την εξαγγελία του πρωθυπουργού, πριν καν σβήσουν οι πυρκαγιές, ότι το έργο της αποκατάστασης των καμένων δασικών εκτάσεων θα ανατεθεί σε ιδιώτες και δεν θα εκτελεστεί, όπως πάντοτε, από δημόσιες υπηρεσίες; Η απάντηση είναι ασφαλώς οι μεγάλες τεχνικές εταιρείες που προαλείφονται για να αναλάβουν τη… δουλειά. Με κάποιες από αυτές μάλιστα να έχουν ήδη αναλάβει έργο, σύμφωνα με πληροφορίες, στη βόρεια Εύβοια.
Και ποιος, αλήθεια, ωφελείται από τον καταιγισμό της εγκατάστασης αιολικών πάρκων που ξαφνικά ενέσκηψε σε όλη την περιφέρεια, τις βουνοκορφές, τα δάση και τις ραχούλες, καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον και διώχνοντας τους τελευταίους αγρότες που δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της αστυφιλίας και της συγκέντρωσης στα 4-5 μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας; Μα προφανώς οι μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα των ανεμογεννητριών, έχοντας μετατρέψει την «πράσινη ανάπτυξη» σε «πράσινο καπιταλισμό»…

Κι ύστερα, ποιος ωφελείται από την ιδιωτικοποίηση των δικτύων της ενέργειας που επί χρόνια χρηματοδοτήθηκαν από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και τώρα παραδίδονται στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που εγκαίρως «είδαν φως και μπήκαν» στον τομέα της ενέργειας;

Κι επιπλέον, ποιος ωφελείται σήμερα από την ιδιωτικοποίηση και της ίδιας της ΔΕΗ, μιας δημόσιας εταιρείας στρατηγικού χαρακτήρα για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, αλλά και για τη διατήρηση των τιμών της ενέργειας σε χαμηλά επίπεδα προς όφελος του μέσου καταναλωτή;

Όποιοι αμφιβάλλουν για το ποιοι ωφελούνται, αλλά και για το ποιοι ζημιώνουν από την πλήρη ιδιωτικοποίηση του τομέα της ενέργειας, δεν έχουν παρά να σκεφτούν τι κρύβουν οι τεράστιες αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος τους τελευταίους μήνες. Για να καταλάβουν τι στρατηγικό ρόλο θα μπορούσε να παίξει στο μέλλον μια δημόσια εταιρεία ηλεκτρισμού, εν μέσω κερδοσκοπικών αυξήσεων της τιμής του ρεύματος από πλευράς των ιδιωτικών εταιρειών.

Όπως άλλωστε ξεκάθαρα κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, ακόμη και ως καθαρά επιχειρηματική κίνηση να αντιμετωπιστεί η πώληση της ΔΕΗ, χωρίς να υπεισέλθουμε στη συζήτηση δηλαδή για την πολιτική σκοπιμότητα της ιδιωτικοποίησής της, αυτό που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για ένα μεγάλο σκάνδαλο ξεπουλήματος των ασημικών του δημοσίου.

Αφού πωλείται και περνά σε χέρια ιδιωτών και μάλιστα σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή, μια δημόσια εταιρεία που θα έφερνε πολλαπλάσια από την τιμή πώλησής της κέρδη στο ελληνικό δημόσιο τα επόμενα χρόνια.

Ουδείς από την κυβέρνηση απάντησε, άλλωστε, στην ουσία των όσων την κατηγόρησε ο Τσίπρας. Ουδείς κυβερνητικός δηλαδή μπόρεσε να φέρει έστω και ένα επιχείρημα, εκτός από… τσιρίδες, για το όφελος του δημόσιου συμφέροντος και μέσω αυτού και του μέσου πολίτη, από ένα τέτοιο ξεπούλημα.
Μέχρι και στην Παιδεία ακόμη, αυτοί που ωφελήθηκαν από την εφαρμογή της δήθεν αξιοκρατικής Ενιαίας Βάσης Εισαγωγής, η οποία προκάλεσε την απόρριψη 18.174 υποψηφίων περισσότερων από πέρσι στις εισαγωγικές εξετάσεις των πανεπιστημίων, δεν ήταν άλλοι από τους επιχειρηματίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Μια ματιά στις εικόνες από τις ουρές που σχηματίζονται έξω από τα ιδιωτικά κολέγια που ελέγχονται από συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους που εκπροσωπούν, μέσω του συστήματος της δικαιόχρησης, ξένα εκπαιδευτικά δίκτυα, αρκεί για να πειστεί και ο πιο δύσπιστος.

Και τέλος, ποιοι ωφελήθηκαν από την πολυσυζητημένη παροχή που εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη Θεσσαλονίκη, της επέκτασης του ορίου φορολογικής απαλλαγής για τις γονικές παροχές, μέχρι ποσού 800.000 ευρώ; Μα ποιοι άλλοι, εκτός από το 15% των πολιτών που διαθέτουν περιουσία μεγαλύτερη από το μέχρι πρότινος όριο των 150.000 ευρώ. Δηλαδή και πάλι ωφελήθηκε η ίδια οικονομική ολιγαρχία.

Στο παρελθόν υπήρξαν καλές και κακές κυβερνήσεις. Υπήρξαν κυβερνήσεις που ωφέλησαν το δημόσιο συμφέρον και κυβερνήσεις που το έβλαψαν, ζημιώνοντας τη χώρα και οδηγώντας την στον Καιάδα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων που στη συνέχεια μας έφεραν τα μνημόνια των δανειστών. Όλες όμως αυτές οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα αν το ισοζύγιο της προσφοράς τους υπήρξε στο τέλος της ημέρας αρνητικό, προσπάθησαν να κάνουν και κάτι καλό για το δημόσιο συμφέρον και για τους πολίτες.

Τέτοια κυβέρνηση σαν τη σημερινή όμως, που να υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, αδιαφορώντας απολύτως για τη μεσαία και τη χαμηλή εισοδηματικά τάξη, αδιαφορώντας δηλαδή για τη συντριπτική πλειοψηφία του 85% – 90% του συνόλου των πολιτών, δεν έχει υπάρξει ποτέ μέχρι σήμερα στη χώρα. Και μακάρι, βέβαια, να μην ξαναυπάρξει.

Εδώ έρχεται και συμπληρώνει τη μεγάλη εικόνα η ανάγκη της κυβέρνησης να κρύψει την αλήθεια από τους ψηφοφόρους της, χορηγώντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στους επίσης ολιγάρχες ιδιοκτήτες των μεγάλων καναλιών που την προστατεύουν και την υποστηρίζουν. Αλλιώς, αν δηλαδή η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός υπηρετούσαν (και) τα συμφέροντα των πολλών και απλών πολιτών, ποιος ο λόγος να ελέγχουν με τέτοιο ασφυκτικό τρόπο τα ΜΜΕ;
Πρόκειται για μια κυβέρνηση με σήμα το κουταλοπίρουνο, όπως εύστοχα την περιέγραψε ο γνωστός τραγουδοποιός Μιθριδάτης.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση με σήμα την ακρίδα, που δεν θα αφήσει ίχνος δημόσιας περιουσίας, δημόσιας υπηρεσίας ή δημόσιας γης που να μην το χαρίσει σε ιδιωτικά συμφέροντα…