Πριν να εμφανιστεί ο νόμος Κεραμέως – Χρυσοχοίδη, ο εκτρωματικός νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση τον οποίο, σε παγκόσμια πρώτη, συνυπογράφουν μια υπουργός Παιδείας και ένας υπουργός… Δημόσιας Τάξης, το πανεπιστήμιο βρίσκονταν εν υπνώσει.

Η καραντίνα και η τηλε-εκπαίδευση, με εφαρμογή μεθόδων εξ αποστάσεως, νέκρωσαν το πανεπιστήμιο εδώ και ένα χρόνο και το άδειασαν από φοιτητές και καθηγητές.

Και ξαφνικά, σαν κεραυνός εν αιθρία, έρχεται από την κυβέρνηση ένας νόμος που,  προκειμένου να θεσμοθετήσει την εγκατάσταση μόνιμων αστυνομικών δυνάμεων μέσα στα πανεπιστήμια, τα χαρακτηρίζει σαν χώρους εγκληματικότητας και ανομίας.

Πρόκειται για μια διεθνώς πρωτότυπη νομοθετική πρόβλεψη, μια και μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών δυνάμεων δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον δημοκρατικό κόσμο.

Ο νόμος ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων από καθηγητές, εργαζόμενους στα πανεπιστήμια και φοιτητές. Η προοπτική της διεξαγωγής μαθημάτων και έρευνας κάτω από τη στενή επιτήρηση της αστυνομίας και η απειλή της βίας και της καταστολής για όποιον αντιδρά, είναι εφιαλτική για όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Καθώς καταλύει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων, σύμφωνα με την οποία η φύλαξη των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι υπόθεση των πρυτανικών τους αρχών.

Επιπλέον όμως ο νόμος εξοργίζει και γιατί επαναφέρει από εποχές αλήστου μνήμης πειθαρχικές διώξεις με κρατική επιταγή και προβλέπει την εγκατάσταση και τη λειτουργία ηλεκτρονικών μέσων παρακολούθησης της πανεπιστημιακής ζωής.

Τα πανεπιστήμια δηλαδή από χώροι ελεύθερης έκφρασης και από εργαστήρια παραγωγής και μετάδοσης της επιστημονικής γνώσης, μετατρέπονται σε θωρακισμένες και αστυνομοκρατούμενες φυλακές.

Λες και οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που σπουδάζουν και ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο είναι εγκληματίες.

Και λες και η παραγωγή και η μετάδοση της επιστημονικής γνώσης και οι ακαδημαϊκές ελευθερίες που προϋποθέτουν, είναι παράνομες και εγκληματικές ενέργειες.

Ο εκτρωματικός νόμος δεν σταματά όμως εδώ. Προχωρεί και στη μείωση του αριθμού των φοιτητών που θα μπορούν στο εξής να σπουδάσουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο, στέλνοντας «πελατεία» στα ιδιωτικά κολέγια, τα πτυχία των οποίων και τα επαγγελματικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτά, έχει φροντίσει να αναγνωρίσει λίγο πριν η κυβέρνηση. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τα ελληνικά πανεπιστήμια καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη όσον αφορά στη στελέχωσή τους σε ακαδημαϊκό, τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, καθώς και όσον αφορά στη δημόσια χρηματοδότηση των υποδομών και των εξοπλισμών τους.

Η αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι καθολική. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μεταξύ των οποίων και ο φιλοκυβερνητικός πρύτανης του ΑΠΘ, σύσσωμη η πανεπιστημιακή κοινότητα απορρίπτει το εφιαλτικό, αντιδημοκρατικό και αναχρονιστικό νομοθέτημα, με ομόφωνες αποφάσεις Συγκλήτων, Συνελεύσεων Τμημάτων και Σχολών και Συλλόγων Φοιτητών και Καθηγητών.

Η κυβέρνηση κατάφερε με τον εφιαλτικό νόμο που έρχεται από άλλες εποχές να ξυπνήσει την… ωραία κοιμωμένη, το φοιτητικό κίνημα.
Οι δρόμοι και οι πλατείες γέμισαν φοιτητές και φοιτήτριες που διαδηλώνουν εν μέσω καραντίνας και οι σχολές άρχισαν να ζωντανεύουν από ανήσυχους και διαμαρτυρόμενους φοιτητές.

Εν μέσω αυτής της κατάστασης, μια ομάδα 25 φοιτητών επιχειρεί το πρωί της 22 Φεβρουαρίου κατάληψη του κτιρίου διοίκησης του ΑΠΘ. Ο πρύτανης που υποστηρίζει την ανάγκη αστυνομικής εγκατάστασης στα πανεπιστήμια δεν χάνει την ευκαιρία. Αντί να προσπαθήσει να προστατέψει τη δημόσια περιουσία με πανεπιστημιακά μέσα, επιστρατεύοντας τις υπηρεσίες φύλαξης και αντί να δοκιμάσει τον διάλογο για να συζητήσει με τους φοιτητές που ζητούν την ακύρωση του νόμου και το άνοιγμα των πανεπιστημίων, εκείνος ενημερώνει αμέσως την εισαγγελία.

Γίνεται έτσι η αφορμή της πιο αποκρουστικής αστυνομικής επέμβασης που γνώρισε ποτέ πανεπιστήμιο.

Επιπλέον, απών ο ίδιος και οι πρυτανικές αρχές από την αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης του κτιρίου διοίκησης, δεν εμποδίζει την άσκηση υπέρμετρης και άχρηστης βίας σε βάρος των φοιτητών και των φοιτητριών και δεν αποτρέπει τη σύλληψή τους.

Κι ακόμη χειρότερα, η πλήρης απουσία του ίδιου και των πρυτανικών αρχών, επιτρέπει την επανακατάληψη της πρυτανείας, μετά την εκκένωσή της από την αστυνομία.

Από τότε μέχρι σήμερα, 16 ολόκληρες μέρες, ο πρύτανης που έχει κατά νόμο την ευθύνη της εύρυθμης λειτουργίας του ΑΠΘ, δεν αναλαμβάνει καμία πρωτοβουλία συνεννόησης και διαλόγου με τους φοιτητές και τις φοιτήτριες και δεν προβαίνει σε καμία κίνηση με σκοπό την εκτόνωση της κατάστασης. Αντιμετωπίζει τους φοιτητές του σαν εγκληματίες και οξύνει το κλίμα με συνεντεύξεις του που παπαγαλίζουν το κυβερνητικό αφήγημα της ποινικοποίησης της πανεπιστημιακής ζωής, οδηγώντας σε ακραία πόλωση και σε αναγκαστική δεύτερη και πιο αιματηρή, μια και έχουν εντωμεταξύ αυξηθεί οι φοιτητές που διαμαρτύρονται, επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων.

Οι επικλήσεις από την πλευρά των πιο ψύχραιμων και δημοκρατικών καθηγητών για ανάληψη πρωτοβουλίας από τις υπεύθυνες για τη λειτουργία του ΑΠΘ πρυτανικές αρχές, που συγχρόνως είναι και υπεύθυνες για τη συνεχιζόμενη κατάληψη, μια και οι πράξεις και οι παραλήψεις τους οδήγησαν σε αυτήν, πέφτουν στο κενό.

Η κυβέρνηση και ο πρύτανης του ΑΠΘ, σε απόλυτη ευθυγράμμιση, λειτουργούν εμπρηστικά, ωθούν τα πράγματα στα άκρα και ζητούν αίμα.
Διύλισαν τον κώνωπα μιας απόπειρας κατάληψης 25 φοιτητών και τώρα καταπίνουν την κάμηλον μιας κανονικής κατάληψης που συνεχίζεται επί 16 ημέρες, οδηγώντας την κατάσταση με μεθοδικότητα σε ακραία πόλωση.

Επιδίωξή τους είναι να αποδείξουν ότι τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς μόνιμη αστυνομική παρουσία εντός τους.
Η οποία αστυνομική παρουσία έχει μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αυτοί που την επικαλέστηκαν άνευ λόγου και αιτίας, σε ρόλο ιδανικού προβοκάτορα, δημιουργούν από μόνοι τους την ανάγκη και τις συνθήκες για να υπάρξει.

Εντωμεταξύ η αποτυχία των κυβερνητικών μέτρων για τον περιορισμό της μετάδοσης της πανδημίας, η δραματική αύξηση των κρουσμάτων στη χώρα και η αποκάλυψη της εγκληματικής κυβερνητικής αμέλειας να μη θωρακίσει το ΕΣΥ με νέες ΜΕΘ, που θα οδηγήσει και πάλι στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους που δεν βρίσκουν διαθέσιμες κλίνες ΜΕΘ για να αποθεραπευτούν, όπως συνέβη και κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας, περνούν σε δεύτερο επίπεδο.

Σε πρώτο επίπεδο έχουν περάσει οι αστυνομικές επεμβάσεις σε πλατείες και πανεπιστήμια και η άσκηση βίας σε βάρος φοιτητών και πολιτών. Η κυβέρνηση, μετά τα ΜΜΕ και την φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, περνά στο παρασύνθημα της χρησιμοποίησης της αστυνομίας σε ρόλο αντιπερισπασμού.

Ο συντηρητικός τηλεθεατής – πολίτης βλέπει στις οθόνες του αστυνομικές επεμβάσεις και άγριο ξύλο και αισθάνεται ότι υπάρχει κράτος.

Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Η κυβέρνηση βουλιάζει τη χώρα όλο και πιο χαμηλά και την οδηγεί σε μονοπάτια όλο και πιο ακραία, όλο και πιο βίαια και όλο και πιο αντιδημοκρατικά.

Κατά τα άλλα φταίνε οι φοιτητές που κάνουν κατάληψη στο ΑΠΘ και οι 30 πολίτες – φαντάσματα που δήθεν προκάλεσαν τους αστυνομικούς στη Νέα Σμύρνη…