Το ξέπλυμα του Λιγνάδη από το Σταρ θυμίζει τον ασθενή του Φρόιντ που είδε στο όνειρό του ότι δανείστηκε μια τσαγιέρα από τον γείτονά του, την επέστρεψε σπασμένη και μετά επιστράτευσε μια σειρά από αντιφατικές δικαιολογίες που αντί να αποδεικνύουν την αθωότητά του, επιβεβαιώνουν ότι όντως την… έσπασε.

Το κανάλι μας λέει ότι τα μόνα που υπάρχουν σε βάρος του σκηνοθέτη είναι μια μαρτυρία σε ιστοσελίδα και μια μήνυση για βιασμό ενός 15χρονου, που όμως έχει παραγραφεί και η οποία ακόμα και αν εξεταστεί, το πολύ ο Λιγνάδης να κατηγορηθεί για αποπλάνηση ανηλίκου!

Είναι τόσο μεγάλη η σπουδή τους να αθωώσουν προκαταβολικά τον προστατευόμενό τους που δεν καταλαβαίνουν ότι πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο πείθουν και τους πιο δύσπιστους για την ενοχή του, αλλά εξοργίζουν και τους πάντες με την προκλητική συγκάλυψη που επιχειρούν.

Ύστερα το κανάλι εκφράζει τον αποτροπιασμό του για την αφίσα με το πρόσωπο του Λιγνάδη που εμφανίστηκε στους δρόμους της Αθήνας και την προειδοποίηση ότι «θα πληρώσει για όλα». Συμμερίζεται μάλλον την αγωνία του Βήματος μη γίνουμε “Άγρια Δύση”.

Στην Άγρια Δύση, ωστόσο, αυτή ήταν η μόνη δικαιοσύνη. Δεν υπήρχαν δικαστήρια, ούτε νομότυπες διαδικασίες. Αν κάποιος ήθελε να βρει το δίκιο του ή έπρεπε να αυτοδικήσει ή να καταφύγει σε λαϊκό δικαστήριο.

Το Σταρ και οι άλλοι ισχυροί προστάτες του Λιγνάδη και των ομοίων του αποδεικνύουν ότι ούτε στην Ελλάδα υπάρχει δικαιοσύνη, τουλάχιστον όχι για εκείνους. Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους.

Οι ισχυροί αισθάνονται απρόσβλητοι, μπορούν να βιάζουν και να κακοποιούν ελεύθερα. «Θα μου κλάσουν τ’ αρχίδια» απάντησε ο Φιλιππίδης στην ηθοποιό την οποία φέρεται ότι αποπειράθηκε να βιάσει, όταν εκείνη του φώναξε ότι θα τα αποκαλύψει όλα στα κανάλια. Κάτι ήξερε…

Οι αντιδράσεις του Σταρ και του Βήματος στα «λαϊκά δικαστήρια» είναι συμπτωματικές. Αποκαλύπτουν τον φόβο τους μήπως χρειαστεί κάποτε να λογοδοτήσουν και οι ισχυροί για τα εγκλήματά τους. Με τον μόνο τρόπο που θα αναγκαζόντουσαν να λογοδοτήσουν – από την οργή του πλήθους.

Από την προσωπική σελίδα του Δημήτρη Τσίρκα στο Facebook