Και να που μετά από τόση ασχήμια, προσγειωθήκαμε στο υπέροχο και βαθύ βλέμμα του Αλκίνοου Ιωαννίδη και στο Άσμα Ασμάτων, με την πάντα ακμαία Μαρία Φαραντούρη. Ήταν φιλοξενούμενοι κι οι δυο στο Μουσικό Κουτί του Νίκου Πορτοκάλογλου χθες βράδυ στην ΕΡΤ1. 
 
Και ξαφνικά γέμισε το time line μου τραγούδια, επιφωνήματα ανακούφισης και χειροκροτήματα. Η Δέσποινα υπενθύμισε, τα πάνω από 200 χιλιάρικα που πετάξαμε στη φιέστα του Ρουβά χωρίς να πιούμε σταλιά νερό. Ο Χρήστος το πόσο άνυδρο είναι το τοπίο της τηλεόρασης που μας φαίνεται σαν θαύμα το ότι φιλοξενούνται δυο σπουδαίοι καλλιτέχνες σε μια εκπομπή.
 
Και καθώς παρακολουθούσα το υπέροχο Μουσικό Κουτί, αναλογιζόμουν γιατί ο κόσμος μας, ο κόσμος των τραγουδιών και των ανθρώπων που αγαλλιάζουν την ψυχή μας, είναι αποκλεισμένος από την ελληνική τηλεόραση, με σπάνιες εξαιρέσεις όπως αυτή την εκπομπή. 
 
Και αυτός ο κόσμος δεν είναι περιθώριο, όπως τον έχει κάνει η σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα να μοιάζει, είναι πηγή έμπνευσης, δημιουργίας και ζωής. Και η τέχνη τους, είναι ο μοναδικός τρόπος να συγχρωτιστούμε σε κάτι μεγαλύτερο. Να αποσχιστούμε από αυτό το τίποτα που μας περιβάλλει αισθητικά και ηθικά. 
 
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, έχει διασφαλίσει μια μικρή γωνιά ποιότητας, η οποία μοιάζει σήμερα σωτήρια, ελλείψει άλλων ποιοτικών εκπομπών. Θα προτιμούσα να μη λέω «τουλάχιστον έχουμε το Μουσικό Κουτί», γιατί είναι μια ήττα για όσους και όσες ονειρευόμαστε να καταλάβει η ομορφιά μεγαλύτερο χώρο μέσα στην υπερφορτωμένη με τρας κουλτούρα καθημερινότητα των ΜΜΕ. Μέχρι να γυρίσει ο ήλιος, είναι κι αυτό όμως κάτι….