Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ με αρκετό προβληματισμό την στάση ορισμένων συντρόφων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να ψάχνουν μέσα από μία δήλωση, είτε αυτή προέρχεται από στέλεχος της μίας, είτε της άλλης πλευράς, για να ανοίξει ένας αλληλοσπαραγμός για το ποιος είναι πιο κομματικός από τον άλλο.

Αν δεχτούμε αυτό ως γεγονός, τότε, κατά την γνώμη μου, τα στελέχη αυτά κάνουν τόσο κακό στο κόμμα μας και το μεταφέρουν και στη βάση του κόμματος και από εκεί στην ίδια την κοινωνία. Δεν θολώνουν απλά την εικόνα μας, αλλά την γκριζάρουν τόσο πολύ, ώστε το μήνυμα που στέλνουμε στην κοινωνία γίνεται ως και αποκρουστικό, ακόμα και για εμάς που είμαστε μέλη του κόμματος. Φανταστείτε τι συμβαίνει με τους πολίτες, που ενώ είναι πνιγμένοι στα καθημερινά τους προβλήματα, αντί να πάρουν από εμάς το μήνυμα της ενότητας, του οράματος και της διεξόδου από το πολιτικό παράδοξο που μας κυβερνά, παίρνουν μία εικόνα πλήρως αποκρουστική!

Εξετάζοντας τις τελευταίες δηλώσεις που όξυναν εντελώς τα πνεύματα, θέλω να σκεφτούμε όλοι μαζί το πώς θα διεκδικήσουμε ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες, αν την ίδια στιγμή δεν έχουμε λύσει εντός του κόμματος μας τί όραμα καταθέτουμε ως πολιτικός φορέας. 

Βεβαίως είμαστε το μεγάλο κόμμα που μπορεί να περιλαμβάνει στο εσωτερικό του όλα τα ιστορικά ρεύματα της αριστεράς,  της οικολογίας, της σοσιαλιστικής αριστεράς , της σοσιαλδημοκρατίας, ακόμα ακόμα και ανθρώπους που προέρχονται από την κεντροδεξιά (που  αφουγκράζονται τον πολιτικό μας σχέδιο για κοινωνικό κράτος κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία).

Η διαμόρφωσή ενός κοινού  πολιτικού οράματος  θα αποτελέσει την ταυτότητα του χώρου μας. Τότε και μόνο τότε θα δώσουμε το μήνυμα στην κοινωνία πως είμαστε η κυρίαρχη πολιτική δύναμη που ανταποκρίνεται στις ανάγκες, όχι μόνο του σήμερα, αλλά θα δίνει απαντήσεις στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής!

Πηγαίνοντας στην δεύτερη δήλωση που από χθες έχει σηκώσει κύματα οπαδισμού από τις δύο αντικρουόμενες πλευρές, οι μεν να υπερασπίζονται και οι άλλοι να αποδοκιμάζουν δίνοντας διαπιστευτήρια στον κάθε λογής ομαδάρχη, θέλω να σταθώ στην εξής φράση “Η αριστερά δεν πείθει τους νέους”.  Αλήθεια;

Ίσως να μην πείθει. Μπορεί να την ψηφίζει, αλλά δεν τους πείθει να ενταχθούν στους κόλπους της, ώστε να δώσει ορμή που θα τους οδηγήσει στην επόμενη μέρα. Αλήθεια όμως, έχουμε αναλογιστεί για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και η νέα γενιά έχει γυρίσει την πλάτη της στα κόμματα;

Κατά την γνώμη μου η αριστερά και συνολικά ο προοδευτικός κόσμος, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο σύνολο του, προσπαθεί να κάνει ανάλυση του σήμερα με παλιά εργαλεία που απορρέουν από τις θεωρητικές αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν  στα τέλη του 19ου και κυριάρχησαν στον 20ο.  Αυτά όμως δεν μπορούν να ανταποκριθούν πλήρως στα δεδομένα του 21ου αιώνα.

Κάνοντας τον κόπο να αναλογιστούμε τι απασχολεί  την νέα γενιά σήμερα, πρέπει πρώτα απ’ όλα να αντιληφθούμε τί συντελείται στον κόσμο και κατ’ επέκταση και στην πατρίδα μας.

Πρώτα απ’ όλα τα μέσα παραγωγής αλλάζουν με ραγδαίο τρόπο εξαιτίας της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Οι κοινωνικές αντιθέσεις αντί να αμβλύνονται, καθημερινά οξύνονται. Πλέον έχουμε περάσει σε νέες κοινωνικές τάξεις. Το πάλαι ποτέ προλεταριάτο έχει μετατραπεί σε πρεκαριάτο, όντας    μία νέα κοινωνική ομάδα που φέρει τα ενοποιητικά χαρακτηριστικά μιας τάξης που αποτελείται από μορφωμένους νέους, οι οποίοι είναι άνεργοι ή εργάζονται με ελαστική μορφή εργασίας. Ουσιαστικά, αναφέρεται σε όλους και όλες που βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας πρόβλεψης για τη ζωή τους, κατάσταση που δημιουργεί αστάθεια στην υλική και πνευματική τους ευημερία.

Το παραγωγικό μοντέλο που επικρατεί ειδικά στην Ευρώπη θεωρείται τουλάχιστον ξεπερασμένο. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει οδηγήσει τις κοινωνίες σε αδιέξοδα και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην διαχείριση της πανδημίας.
  
Παράλληλα  έχει αλλάξει πλήρως η έννοια της συμμετοχής στα κόμματα. Σε προηγούμενες εποχές η συμμετοχή σ’ ένα κόμμα, και ιδίως αριστερό, προοδευτικό και δημοκρατικό, ανταποκρινόταν στις ανάγκες του ίδιου και της κοινωνίας, αλλά πάνω απ’ όλα ανταποκρινόταν στην ανάγκη πληροφόρησης των πολιτών. Στην σημερινή εποχή όμως που η πληροφόρηση είναι διάχυτη,  η συμμετοχή των πολιτών σ’ ένα κόμμα προϋποθέτει και την αναγκαία συμμετοχή στις αποφάσεις.

Άρα αν θέλουμε να κάνουμε το κόμμα μας ελκυστικό, τότε πρέπει να το κάνουμε πραγματικά κόμμα των μελών του! Κόμμα δηλαδή ισχυρό, δημοκρατικό με κανόνες για όλα τα μέλη του. Κόμμα με κοινωνική γείωση. Όχι ένα κόμμα που οι μεν θα ζητάν πιστοποιητικά αριστεροσύνης και οι δε για να διαπιστώσουν αν είσαι με τον πρόεδρο θα πρέπει να είσαι και αυλικός κακής διαλογής μεσαζόντων.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην μοναξιά τους αυτούς που παλεύουν για την διαχείριση της εσωκομματικής νομής εξουσίας.

Εμείς τα απλά μέλη στο επερχόμενο συνέδριο έχουμε την ευκαιρία  να φτιάξουμε το κόμμα που ονειρευόμαστε. Το κόμμα που θα μετασχηματίσει την κοινωνία και θα  δώσει, ίσως, ξανά την ευκαιρία στους ποιητές μας να γράψουν ποιήματα και  τραγούδια για την αριστερά του 21ου αιώνα.

Γιάννης Μπουλέκος  – Μέλος της Ν.Ε. Ανατολικής Αττικής