Κι αν ο δημιουργός του δυστυχώς δείχνει να έχει αποφασίσει, προφανώς για να επιβεβαιώσει τη γνωστή ρήση τα “στερνά τιμούν τα πρώτα”, ευτυχώς οι περισσότεροι δεν έχουν αποφασίσει αναλόγως, παρά τα δημοσκοπικά μπαράζ και τις τηλε-αγιοποιήσεις προσώπων και πράξεων.
 
Το πολιτικό μας σύστημα μπροστά στην πανδημία και την επακόλουθη κρίση δείχνει να αμφιταλαντεύεται ως προς τις βεβαιότητές του. Αυτό είναι αληθές ή υποκριτικό; Έχει αναθεωρήσει ο κ. Μητσοτάκης τη βεβαιότητά του για την ανάγκη ιδιωτικοποίησης, ολικής ή μερικής, των υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους, λόγω της ανάδειξης σε όλο τον κόσμο του κεντρικού ρόλου του δημόσιου τομέα στην πανδημία, ιδιαίτερα στην υγεία; Μήπως ακολουθεί την αλλαγή πλεύσης του κεντροδεξιού, μην το ξεχνάμε, Μακρόν, που δηλώνει ότι υπάρχουν τομείς υπηρεσιών που πρέπει να μείνουν εκτός αγοράς; Ή υιοθετεί την κριτική στα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια του ομόσταβλού του κ. Κακλαμάνη;
 
Πολύ αμφιβάλλω. Απλώς ξαποσταίνει για λίγο και ξανά προς τη δόξα (των ιδιωτικοποιήσεων) τραβά. Έχοντας αποφασίσει να οικοδομήσει μία καθ’ οικονομία δημοκρατία σε κάθε επίπεδο,  παράλληλα με τη δημιουργία ενός τείχους στήριξης φιλικών ΜΜΕ και τη νομοθετική κατοχύρωση των μεγάλων συμφερόντων.
 
Η κ. Γεννηματά δείχνει να αλλάζει ρότα από τη στοχευμένη μονομέτωπη πολεμική στον ΣΥΡΙΖΑ και να επιτίθεται με ένταση και στη Ν.Δ. Είναι αλλαγή στάσης του ΚΙΝΑΛ, φυγή από τον εναγκαλισμό με τη Δεξιά όπως επιτάσσει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ή απλώς προσπάθεια κατοχύρωσης ενός ενδιάμεσου κεντρώου χώρου προς πάσα χρήση; Η διαρκής υπενθύμιση ιστορικών συμπεριφορών του αντικομμουνιστικού κέντρου από μεγάλο κομμάτι του δυναμικού του μας προβληματίζει ιδιαίτερα για το μέλλον. Ένα μέλλον που απαιτεί την υλοποίηση ενός ισχυρού αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Ίδωμεν.
 
Το ΚΚΕ έχει παγώσει τις αναλύσεις του στη χαμένη επανάσταση του 20ού αιώνα και στις αποφάσεις του κινείται σταθερά στον αντι-ΣΥΡΙΖΑ πόλο του. Συνεπές στο “ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι ο αδερφός μου”, ως ο αυθεντικός εκφραστής της αλήθειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ασκεί μια εν πολλοίς άδικη και ισοπεδωτική κριτική εξομοίωσης ΣΥΡΙΖΑ και Δεξιάς, αδιαφορώντας για το τι αυτό παράγει κοινωνικά, στο φαντασιακό των μαζών. Μάλλον το μόνο που έχει αποφασίσει είναι να κρατά αναμμένο το κερί στο εικονοστάσι της μαρμαρωμένης επανάστασης, που θα έρθει πάλι με χρόνια και καιρούς.
 
Η ναζιστική Ακροδεξιά, διαλυμένη συμμορία κυριολεκτικά, παράγει μαζικά αρχηγίσκους έχει “κερδίσει”, με την ανοχή και την οπορτουνιστική προσπάθεια της συστημικής Δεξιάς για την ενσωμάτωσή της, να μπολιάσει τον καθημερινό πολιτικό λόγο των μίντια με αντιδραστικές, ξενοφοβικές, συχνά ρατσιστικές, εκφράσεις, παράγοντας δυστυχώς ανάλογες συμπεριφορές και στάση ζωής σε ένα όχι αμελητέο κομμάτι της κοινωνίας. Φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να επενδύσει στη στιγμή που -αξιοποιώντας τη συγκυρία- θα επιστρέψει μεταλλαγμένη, διεκδικώντας κομμάτι κυβερνητικής ευθύνης.
 
Στα καθ’ ημάς, στον ΣΥΡΙΖΑ, οι υπαρξιακού χαρακτήρα συζητήσεις κατορθώνουν δυστυχώς πολλές φορές, βοηθούντων και των ΜΜΕ, να σκεπάζουν την αντιπολίτευση που ασκούμε με συγκροτημένο προγραμματικό λόγο και εναλλακτικές προτάσεις.

Ads

Κι όμως, έχουμε αποφασίσει ομόφωνα τη συγκρότηση μιας πλατιάς Προοδευτικής Συμμαχίας με οικολογικό πρόταγμα και κορμό τη ριζοσπαστική Αριστερά. Σχηματισμό που θα συγκροτεί τον εναλλακτικό πόλο απέναντι στο νεοφιλελεύθερο τσουνάμι που ισοπεδώνει δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, κερδισμένες με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Έχουμε συναποφασίσει πια για την πολιτική προτεραιότητα του δημοκρατικού προτάγματος στη συγκυρία, έναντι του σοσιαλιστικού. Χωρίς βέβαια να απεμπολούμε το στρατηγικό μας στόχο, το όραμά μας, για σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και αειφόρο οικολογικό σχεδιασμό. Έχουμε συμφωνήσει (;) ότι, στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και στα πρόθυρα της πέμπτης, ο στόχος δεν μπορεί να είναι η εκτατική ανάπτυξη, αλλά η ποιοτική αξιοποίηση των δυνατοτήτων που και οι νέες τεχνολογίες μας παρέχουν, με προτεραιότητα στο κοινωνικό κράτος και στον δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών γενικού κοινωνικού ενδιαφέροντος. Μια δίκαιη ανάπτυξη που θα διασφαλίζει ισχυρό δίκτυ καθολικής κοινωνικής προστασίας, αξιοπρεπείς μισθούς και εργασιακές σχέσεις, σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον, ενισχύοντας τη δημοκρατία παντού σε τοπικό, περιφερειακό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Αν κατανοήσουμε τον υβριδικό χαρακτήρα του εγχειρήματός μας, άρα και τις αντικειμενικές ενδογενείς αντιφάσεις του, ίσως βελτιώσουμε την εσωτερική μας ζωή και ιδιαίτερα τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι μόνες βεβαιότητες είναι ότι είμαστε θνητοί, δηλαδή πεπερασμένοι, και ότι αποκλείεται να είμαστε αλάνθαστοι, είμαστε άνθρωποι και όχι θεοί. Αυτό ίσως μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τους γύρω μας και τους “εντός μας”.

Έχουμε κάνει βήματα, αλλά δεν είναι αρκετά. Μπορούμε  και πρέπει να κάνουμε πολύ περισσότερα, ώστε να μην μπορεί ένα σκωπτικό διαφημιστικό μας σποτάκι ή μια λαθεμένη προσωπική συμπεριφορά (ακόμα κι αν είναι απαράδεκτη) να αποτελεί έναυσμα μαζικών απολογιών για υποτιθέμενα εγκλήματα καθοσιώσεως. Οφείλουμε να τα καταδικάσουμε, αν όντως είναι προβληματικά, αλλά όχι και να αυτοχειριαστούμε. Η εμφανής αντίστιξη στο ότι “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” είναι η ίδια η ζωή, οι καθημερινές στάσεις και συμπεριφορές μας, σε σύγκριση με την τρέχουσα καθημερινή πολιτική πραγματικότητα της κυβέρνησης και των λοιπών πολιτικών σχηματισμών.

Αυτή είναι και θα είναι η επιβεβαίωση ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι για κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Προσερχόμαστε σε αυτή την προσπάθεια με τα πλεονεκτήματά μας που πρέπει να αναδείξουμε και τα μειονεκτήματά μας που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Ads

Στα θετικά μας,

  • Η  επιτυχημένη, παρά τις μαύρες τρύπες της, κυβερνητική μας θητεία, που σε εξαιρετικά δύσκολες, καταναγκαστικές μνημονιακές συνθήκες, κατορθώσαμε να θωρακίσουμε οικονομικά τη χώρα και να καταθέσουμε έστω και αδρά το κοινωνικό μας σχέδιο απέναντι στο αντικοινωνικό νεοφιλελεύθερο πρόταγμα της Ν.Δ και του μνημονιακού μπλοκ.
  • Η αποδοχή της ηγετικής παρουσίας Τσίπρα που, σε συνάρτηση με τον προγραμματικό μας λόγο, τοποθετεί τον ΣΥΡΙΖΑ, στο προσωποκεντρικό πολιτικό μας σύστημα, απέναντι στον πόλο Μητσοτάκη – Δεξιάς.
  • Η προφανής αντιπαλότητά μας με τα συστήματα διαπλοκής και διαφθοράς που σχεδόν μηδενικά μας άγγιξαν στην κυβερνητική μας περίοδο.

Βέβαια, πέραν του γνωστού γενετικού μας προβλήματος της αέναης διαπάλης των εκφραστών της αλήθειας σε προσωπικό και συλλογικό κομματικό επίπεδο, με την ευκολία των χαρακτηρισμών και των άσκοπων πολώσεων (τρικυμία εν ποτηρίω μπροστά στον ωκεανό των προβλημάτων που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε), στα πλεονεκτήματά μας εδράζονται και τα μειονεκτήματα που πρέπει να διορθώσουμε.

Απαιτούνται

  • Μεγαλύτερη προγραμματική εμβάθυνση, με όραμα αλλά και με άμεσα πρακτικά αποτελέσματα.
  • Κατάθεση του ολοκληρωμένου σχεδίου για τη θεσμική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που επιδιώκουμε.
  • Χωρίς τη μετάπτωσή μας σε αρχηγικό κόμμα, σημαντική είναι η αποδοχή και διαχείριση με γκραμσιανούς όρους του “φαινομένου Τσίπρα”, για να μην το αντιμετωπίσουμε με μακιαβελικούς όρους.
  • Η κατανόηση ότι στις σύγχρονες συνθήκες επιτυχημένη επικοινωνιακή πολιτική σημαίνει πρώτα απ’ όλα χρήμα και αλληλέγγυα ΜΜΕ. Δεν τα έχουμε και δεν επιδιώκουμε να είμαστε εξαρτημένοι από αυτά. Άρα σε εμάς πέφτει το βάρος της συγκρότησης ενός αξιόπιστου κομματικού μηχανισμού με καθημερινή παρουσία σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας, που θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες, παραδοσιακές και σύγχρονες, για μια συλλογική προσπάθεια, ώστε να περάσουμε από την κοινωνία της ανάθεσης στην κοινωνία της συμμετοχής, πρώτα απ’ όλα στο κόμμα μας. Οφείλουμε να το προσπαθήσουμε και να το πετύχουμε χωρίς αγιοποιήσεις αλλά και χωρίς δαιμονοποιήσεις, με συντροφικότητα και αλληλεγγύη και απέναντι σε εκείνους που φεύγουν, αλλά και -κυρίως- σε εκείνους που έρχονται.

Θεωρώ ότι σκοπός μας δεν είναι και δεν πρέπει να είναι να είμαστε απλώς παρόντες “όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται” (για να θυμίσουμε τις μέρες τις παλιές). Το ζήσαμε ιστορικά ως χώρος, ας μην το επαναλάβουμε. Είμαι βέβαιος ότι το μπορούμε, αν το παλέψουμε.
 
 
* Ο Δημήτρης Μπίρμπας είναι Μέλος της ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ