Η 200η επέτειος της εθνικής ανεξαρτησίας βρήκε την ελληνική κοινωνία στην χειρότερη κρίση των τελευταίων 50 ετών. Χιλιάδες συμπολίτες μας προσβεβλημένοι από την λοίμωξη COVID19 έχουν κατακλύσει τα δημόσια νοσοκομεία ενώ μυριάδες άλλοι αργοπεθαίνουν σπίτι τους, από άλλα νοσήματα λόγω της έλλειψης διαθεσίμων κλινών. Πως να είδαν την εντυπωσιακή παρέλαση των ενόπλων δυνάμεων όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Άραγε κατακλύστηκαν από αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, βλέποντας την ισχύ του έθνους;

Είναι αρκετή αυτή η δαπανηρή ικανοποίηση για να αντισταθμίσει την απογοήτευση όταν διαπιστώνεις ότι η πατρίδα σου δεν μπορεί να σου προσφέρει ούτε το αυτονόητο; Ίσως ναι, εάν τυχόν έχεις την δυνατότητα να νοσηλευτείς σε ένα πολυτελές ιδιωτικό νοσοκομείο! Εάν όχι όμως, τότε είναι πιθανό να πεθάνεις σπίτι σου χωρίς καμία ιατρική βοήθεια! Αυτή είναι η σημερινή ελληνική πραγματικότητα που εσκεμμένα αποκρύπτεται. Μετά από προσεκτική επισκόπηση των γεγονότων καταλήγουμε σε τρία συμπεράσματα:

1) Η ανικανότητα και η κοινωνική αναλγησία της κυβέρνησης και της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας

Κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας που ήταν ένα απλό χάδι σε σχέση με τα επόμενα, η ελληνική ηγεσία αντιμετώπισε την κρίση με σοβαρότητα που ήταν αποτέλεσμα κυρίως του πανικού που προκαλεσαν οι εικόνες των νοσοκομείων της Ιταλίας και Ισπανίας. Την αρχική επιτυχία την αξιοποίησαν στο μέγιστο επικοινωνιακά, χωρίς όμως να φροντίσουν ταυτόχρονα να οργανώσουν το σύστημα υγείας για την αντιμετώπιση των επόμενων κυμάτων, που ήταν αναπόφευκτο ότι θα συνέβαιναν. Αντί αυτού πολλά κυβερνητικά στελέχη με περισσή αλαζονεία διατυμπάνιζαν συνεχώς την υπεροχή της Ελλάδας με τον ελάχιστο αριθμό θυμάτων έναντι των υπολοίπων προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα ώστε να προετοιμαστεί η κοινωνία και το σύστημα για την αντιμετώπιση του ολέθρου που ζούμε σήμερα.

Ακόμα όμως και σήμερα που διανύουμε το τρίτο και πιο θανατηφόρο κύμα της πανδημίας, και ενώ το σύνολο των δημοσίων νοσοκομείων είναι γεμάτα από ασθενείς, η κυβέρνηση αρνείται να προχωρήσει στην πλήρη επίταξη του ιδιωτικού τομέα αλλά και στην συμμετοχή στην μάχη των μη μάχιμων ( οποία ειρωνεία!)  στρατιωτικών νοσοκομείων . Αρνείται δηλαδή να έρθει σε σύγκρουση με τα συμφέροντα τα οποία υπηρετεί ακόμα και τώρα την ύστατη ώρα που άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι σπίτι τους. Την ώρα που τα συστήματα παροχής οξυγόνου των δημοσίων νοσοκομείων καταρρέουν . Την ώρα τούτη που πλέον το ζητούμενο δεν είναι πια η όλως αδύνατος εισαγωγή σε ΜΕΘ αλλά η δυνατότητα να βρεθεί παροχή οξυγόνου για νοσηλεία σε απλή κλίνη.

2) Η απόκρυψη της πραγματικότητας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

Ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην διάρκεια της πανδημίας ήταν η συγκάλυψη των πραγματικών περιστατικών και η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας στα μέτρα και τα σταθμά της κυβερνητικής εξουσίας. Γιατί δεν έγιναν γνωστά από τα μέσα τα γεγονότα που συνέβησαν στην Βόρεια Ελλάδα με την πτώση της παροχής οξυγόνου σε δημόσια νοσοκομεία; Δεν θα έπρεπε ένα τέτοιου μεγέθους γεγονός να αποτελεί την πρώτη είδηση στα κύρια δελτία των τηλεοπτικών καναλιών; Αντιθέτως υπήρξαν αναλυτικά ρεπορτάζ για την παραίτηση του Ιορδανού υπουργού Υγείας λόγω παρόμοιων περιστατικών! Δεν ελέγχθηκαν οι πράξεις και παραλείψεις των κυβερνώντων από τους δημοσιογραφικούς αστέρες που πρωταγωνιστούν στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης Δεν επιδεικνύουν έστω και σήμερα, ούτε ένα εκατοστό από την ευαισθησία που επέδειξαν στην τραγωδία στο Μάτι. Τι να λέμε τώρα;

3) Η αδυναμία της αντιπολίτευσης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναδείξει το πρόβλημα

Η αναλγησία της κυβέρνησης και η απόφαση να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές προκειμένου να μην θίξει στο παραμικρό τα συμφέροντα που υπηρετεί, και η συγκάλυψη της πραγματικότητας από τα μέσα ενημέρωσης θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μόνο από μια δυναμική και αποφασισμένη αντιπολίτευση η οποία θα είχε την ικανότητα να αναδείξει το πρόβλημα. Δυστυχώς η αντιπολίτευση στο σύνολο της δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και επέδειξε αδικαιολόγητη νωθρότητα και αναποφασιστικότητα. Δεν είδαμε όπως θα έπρεπε στελέχη της αντιπολίτευσης να επισκέπτονται καθημερινά τα δημόσια νοσοκομεία για να διαπιστώσουν και να προβάλουν τις εγκληματικές αμέλειες! Θα έπρεπε σύσσωμη η αντιπολίτευση να ήταν σε κάθε εφημερία δημόσιου νοσοκομείου, σε κάθε νοσηλευτική πτέρυγα, σε κάθε εξωτερικό ιατρείο, για να παρακολουθούν την καθημερινή αγωνία των ασθενών, των νοσηλευτών, των ιατρών και όλων των εργαζομένων. Που βρίσκονται αυτή την ώρα οι βουλευτές και τα στελέχη της αντιπολίτευσης;

Και δεν είναι μόνο η οκνηρία και η έλλειψη αντανακλαστικών από την πλευρά της αντιπολίτευσης, είναι και η ανοησία της να πέφτει στις παγίδες που με αριστοτεχνικό τρόπο προετοιμάζονται από το δίπολο κυβέρνησης/μέσων ενημέρωσης. Και αναφέρομαι στην απεργία πείνας του Κουφοντίνα και την υποστήριξη του δικαιώματος να διαδηλώνεις εν μέσω της πανδημίας. Η περίπτωση του Κουφοντίνα προσωπικά με αφήνει απόλυτα αδιάφορο τούτη την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν σαν αποτέλεσμα της απουσίας σχεδίου και οργάνωσης του συστήματος υγείας. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν η ώρα τέτοιο θέμα να αποτελέσει αντικείμενο επικέντρωσης της αντιπαράθεσης.

Ήρθε η ώρα όλοι οι θεσμικοί παράγοντες σεβόμενοι την δημοκρατία και την κοινωνία να αναδείξουν το πρόβλημα μήπως έστω και την ύστατη τούτη στιγμή ληφθούν μετρά που θα βοηθήσουν έστω και λίγους συνανθρώπους μας να γλιτώσουν τον θάνατο. Η Εκκλησία πως αντιδρά όταν μαθαίνει για την απελπισία των θνησκόντων σε αποθήκες ψυχών, για τις χιλιάδες των νέων υγειονομικών που είναι σε μαζική κατάθλιψη ή για τα τραγικά διλήμματα των θεραπόντων στην “εορτάζουσα” Ελλάδα;

Μήπως θα έπρεπε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας που δάκρυσε στην εξέδρα της παρέλασης, να επισκεφθεί τα δημόσια νοσοκομεία για να διαπιστώσει το μέγεθος της καταστροφής; Βέβαια, τηρουμένων των αναλογιών τότε θα ξεσπούσε σε γοερά κλάματα και δεν αρμόζει στο αξίωμα.

Καλή μας εφημερία, από μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

(*) ο κ Π. Νησιώτης είναι ιατρός σε μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής