Λόγω της γεωπολιτικής αναταραχής στην Ανατολική Μεσόγειο τα εθνικά μας συμφέροντα φέρονται να συμβαδίζουν με τις επιδιώξεις του Macron, ενώ αντιτίθενται με αυτές του Erdogan. 

Αυτό όμως δεν πρέπει να μας καταστήσει μυωπικούς στο γεγονός ότι η στρατηγική του Γάλλου προέδρου στην ενοχοποίηση του Ισλάμ για τα τρομοκρατικά συμβάντα ότι είναι και λάθος και αυτοκαταστροφική. Για άλλη μια φορά Ευρωπαίος ηγέτης επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τα χειρότερα ένστικτα του πληθυσμού για πολιτικές επιδιώξεις.  Εσωτερικά προφανώς τον ευνοεί για να ενώνει στο πρόσωπο του την κεντροδεξιά, φλερτάροντας έντονα με την ακροδεξιά από όπου εκτιμά ότι προέρχεται ο εκλογικός κίνδυνος.

Εξωτερικά δικαιολογεί τις ενδεχόμενες «σταυροφορίες» που η Γαλλία χρειάζεται για να ενισχύσει την θέση της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η απόσυρση της Αμερικής από την περιοχή προκαλεί μεγαλοϊδεατισμούς σε πολλούς ισχυρούς περιφερειακούς παίκτες, για αυτό άλλωστε και η κόντρα Γαλλίας – Τουρκίας. Όταν ο Erdogan εργαλειοποιεί το Ισλάμ τον κατηγορούμε, όταν το κάνει ο Γάλλος πρόεδρος έχει δίκιο…

Σε ένα τολμηρά ενδιαφέρον άρθρο ο Γιώργος Παπανικολάου στο euro2day τονίζει τον κίνδυνο ότι αν βγει το τζίνι από το μπουκάλι θα είναι ασταμάτητο. Ο Macron, με τους απροσδόκητους συμμάχους, όπως τον Ολλανδό ηγέτη της ακροδεξιάς Geert Wilders, διαμορφώνει μια εχθρική ατζέντα για τους μουσουλμάνους, που αποτελούν παγκοσμίως σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού, (περίπου 1,8 δισ. άνθρωποι) και ανατρέπει την ευρωπαϊκή ατζέντα δημοκρατίας, ελευθερίας και ανεκτικότητας. Εκτός αν κρίνουμε ότι αυτά είναι μόνο για άριους χριστιανούς…

Η διάσταση του προβλήματος γιγαντώνεται λόγω του γεγονότος ότι ο Macron έχει καταχωρηθεί ως ένας φέρελπις δυναμικός και έντονα ευρωπαϊστής πολιτικός που λόγω της σοσιαλιστικής καταγωγής του και της ισχυρής χώρας που εκφράζει καθορίζει την πανευρωπαϊκή πολιτική ατζέντα.  Κεντρώοι και σοσιαλδημοκράτες «απελευθερώνονται» και συντάσσονται με τον λόγο που στοχοποιεί αναίτια τους μουσουλμάνους. Η χριστιανικών ηθών Πολωνία καταργεί τις αμβλώσεις, αλλά αυτό δεν αφορά την Ευρώπη των αξιών. Την αφορά μόνο ο μύθος της ισλαμοποίησης και η Ευρώπη φρούριο που αποτελεί εσφαλμένα και αποπροσανατολιστικά την μοναδική σωτηρία.

Στο κατοπιστικό, άξιο εκπαιδευτικού υλικού, άρθρο του ο Γιώργος Στάμκος στο tvxs αποκαλύπτει την  φούσκα της «ισλαμοποίησης» της Ευρώπης και τα φοβικά σύνδρομα που εκμεταλλεύεται η ακροδεξιά.  Το πραγματικό μεταναστευτικό πρόβλημα για την Ευρώπη θα ξεκινήσει γύρω στο 2035 με 2045, όταν θα γιγαντωθούν οι μεταναστευτικές ροές από την υποσαχάριο Αφρική, τονίζει ο συγγραφέας του άρθρου, που είναι στην πλειοψηφία τους χριστιανικές, οπότε πιθανώς να επιστρέψουν στον παραδοσιακό φυλετικό ρατσισμό.

Το πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να παρουσιάσει ένα συνεκτικό δίκαιο σχέδιο ανάπτυξης που να περιλαμβάνει το σύνολο του πληθυσμού και να απαντά ουσιαστικά στο πρόβλημα της υπογεννητικότητας και των μεταναστευτικών ρευμάτων που είναι ουσιαστικά η λύση στο πρόβλημα της υποανάπτυξης. Φοβάται να μιλήσει με ειλικρίνεια , γιατί ήταν πιο εύκολο να επενδύσει στην Ευρώπη-φρούριο που πολιορκείται. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα ξύλινα τείχη ποτέ δεν ήταν η λύση, χρειάζεται ευελιξία και  συνδυασμό δράσεων, ώστε να επιτυγχάνεται μια σταθερή μεταναστευτική ροή που θα λειτουργεί ευεργετικά για την Ευρώπη και θα πείθει ταυτόχρονα έναν κόσμο να παραμένει στην ήπειρο του, καθώς  η Ευρώπη θα δουλεύει συστηματικά για την δημοκρατία και την ανάπτυξη.

Η Ευρώπη αρέσκεται να γιορτάζει τις νίκες απέναντι στον φασισμό του 1940, αλλά να υποδαυλίζει τον σημερινό. Πλέον μετά από 80 χρόνια είναι πιο σημαντική η νίκη που πετύχαμε στην Ελλάδα με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς ανοίγει τον δρόμο στην Ευρώπη να καταδικάσει αυτές τις λογικές, αφού αποκαλύπτει ότι δεν είναι πολιτικές αποδεκτές μέσα στην δημοκρατία, αλλά τρομοκρατικές πρακτικές μίσους. Και όποιος συντάσσεται με αυτές πρέπει να καταγγέλλεται, ακόμα και αν είναι φίλος…

ΥΓ Οι μάχες απέναντι στον φασισμό είναι συνεχείς και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και τις προκαταλήψεις μας. Αρκεί όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ίδιοι απέναντι στον πόνο όπως αποδεικνύει ο χθεσινός σεισμός.