Δευτέρα 6/1/20. Οι γιορτές περνάνε ευχάριστα με βασικό ανάγνωσμα το «ο, λε, φιλαλάκο» του Νίκου Γιαννόπουλου, εκδόσεις Κουκκίδα. Ενημερώθηκα, έμαθα, συμφώνησα, διαφώνησα, γέλασα, συγκινήθηκα, διασκέδασα. Η ιστορία της άκρας αριστεράς και των ανθρώπων της στην περίοδο από την μεταπολίτευση μέχρι (σχεδόν) σήμερα, από έναν εμπνευσμένο «αριστεριστή» με μια μοναδική ικανότητα να διηγείται μέσω ιστοριών, με μπόλικο χιούμορ και αυτοσαρκασμό,  που η κάθε μια έχει το ενδιαφέρον της, αλλά συγχρόνως το σύνολο αποτελεί πολύ παραπάνω από το άθροισμα των επιμέρους μεριών. Ειδικά όταν, όπως λέει και ο Στρατής Μπουρνάζος στην εισαγωγή του βιβλίου, οι πιο πολλές ιστορικές μελέτες σπάνια σου δίνουν το πνεύμα μιας εποχής, για το πως σκεφτόταν οι άνθρωποι, τι τους ενέπνεε, τι τους στεναχωρούσε, τι προσπαθούσαν να κάνουν.

Για μένα η πιο εμβληματική «ιστορία» είναι αυτή της νικηφόρας απεργίας στο νοσοκομείο Παίδων. Μάθημα για κάθε νέο και νέα για το πως να οργανώσεις ένα κίνημα, για το πως να σχεδιάσεις συμμαχίες, ποια είναι η σωστή δοσολογία μαχητικότητας και συμβιβασμού, για το πως να πάρεις μαζί σου τους ανθρώπους που χρειάζονται το δημόσιο τομέα (στη συγκεκριμένη περίπτωση κυρίως τα παιδιά με χρόνιες παθήσεις και τους γονείς τους) με τέτοιο τρόπο που να αυξάνει το κύρος του δημοσίου τομέα.

Για πολλά χρόνια διαβάζω κείμενα για διάφορες θεωρίες περί ηθικής φιλοσοφίας. Συχνά όμως η σωστή ηθική στάση προκύπτει όχι από αυτές τις θεωρίες, αλλά από το παράδειγμα εμβληματικών ανθρώπων και την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα. Εκτός των άλλων, ο Νίκος Γιαννόπουλος αποδεικνύει μια αξιοθαύμαστη κατανόηση, και τρυφερότητα, για ανθρώπους και τάσεις της αριστεράς που διαφωνεί, και που τους ασκεί έντονη κριτική (ακόμα και για εμάς που μείναμε στο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον συμβιβασμό του καλοκαιριού του 2015). Μακριά από αυτόν ο σεχταρισμός που χαρακτηρίζει τόσο μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, και όχι μόνο της Άκρας Αριστεράς εννοείται. Μακάρι και αυτοί που διαφωνούν με κομμάτια της ανάλυσης του να μπορούν να έχουν την ίδια κατανόηση και τρυφερότητα.

Διαβάστε επίσης: 

• Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου [1]
• Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου [2] 
• Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου [3]
• Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου [4]

Τρίτη 7/1/2020. Στην Ισπανία, μετά από σχεδόν ένα χρόνο υπηρεσιακών κυβερνήσεων η Bουλή έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβέρνηση συνασπισμού κενροαριστερών και αριστερών κομμάτων, την πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα. Οι σοσιαλιστές και οι Podemos συγκέντρωναν μόνο 155 από τις 350 έδρες και χρειάστηκε η υποστήριξη 8 μικρών αριστερών και περιφερειακών κομμάτων προκειμένου να συγκεντρωθούν 167 ψήφοι υπέρ. Ταυτόχρονα κόμματα από την Καταλονία και την χώρα των Βάσκων με 18 έδρες συμφώνησαν να απέχουν, περιορίζοντας τις αρνητικές ψήφους σε 165 και επιτρέποντας έτσι το σχηματισμό κυβέρνησης.

Ένα μήνυμα αισιοδοξίας λοιπόν η συνεννόηση μεταξύ όλων των προοδευτικών δυνάμεων, για το σχηματισμό κυβέρνησης με μια ατζέντα που περιλαμβάνει αύξηση των μισθών και συντάξεων, αυξημένα έσοδα από φορολογία στα πολύ μεγάλα εισοδήματα και επιχειρήσεις, να καταργήσει αντιεργατικά μέτρα της κυβέρνησης Ραχόι, να αυξήσει τις δαπάνες για την υγεία.

Θετική εξέλιξη η ανανέωση της θητείας της Υπ. Οικονομικών της Ισπανίας Νάντια Καλβίνο. Ήταν από τους λίγους που σε συστηματική βάση έθετε θέματα ανισοτήτων στα Eurogroup και στα Ecofin. Επίσης ενδιαφέρον έχει το ότι αναλαμβάνει Υπουργός Παιδείας ο Manuel Castells. Oι αναλύσεις του για το πως στον σύγχρονο καπιταλισμό διαμορφώνονται οι εξουσίες των από πάνω και με πυγμή αλλά και με ιδεολογική υπεροχή (και όχι μόνο μέσα από τα ΜΜΕ) αλλά πως την ίδια στιγμή διαμορφώνονται και αντιεξουσίες είναι εξαιρετικά σημαντικές και επίκαιρες. Εξίσου σημαντικές φυσικά είναι και οι αναλύσεις του για το πώς μπορούν να υπάρχουν  αριστερές παρεμβάσεις που ενισχύουν τις δεύτερες έναντι των πρώτων. Τα καλά νέα είναι ότι στην ΕΕ μπορούν να υπάρχουν Υπουργοί Παιδείας που κάνουν ακόμα τέτοιες αναλύσεις. Τα κακά νέα είναι ότι τέτοιοι υπουργοί δεν υπάρχουν πια  στην Ελλάδα 

Τετάρτη 08.01.2020. Με μεγάλη χαρά διαβάζω στα Νέα ότι τελικά το ταξίδι στις ΗΠΑ του κ. Μητσοτάκη ήταν μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα. Και μάλιστα όχι γενικά και αόριστα μια επιτυχία, αλλά «3+1 κέρδη στην Ουάσινγκτον». Μαθαίνουμε λοιπόν ότι στα πλαίσια της επίσκεψης καταφέραμε (i) να υποβάλλουμε αίτημα για συμμετοχή στα F-35 (ii) να πετύχουμε την αναγνώριση της εξόδου από την κρίση (iii) να καταγγείλουμε την προκλητικότητα της Τουρκίας και (iv) να κλείσει το γραφείο του ΔΝΤ. Θυμήθηκα την φράση του γνωστού Νομπελίστα φυσικού Richard P. Feynman ότι «Η πρώτη αρχή είναι να μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και ότι ο εαυτός σου είναι ο ευκολότερος άνθρωπος να κοροϊδέψεις.

Δευτέρα 13/1/2020. Φτάνοντας στο γραφείο μου στέλνουν σε φωτογραφία την αφίσα που είχε μπει στους σταθμούς του Μετρό κατά των εκτρώσεων. Προβληματίζομαι πάρα πολύ, γιατί η αφίσα αυτή έρχεται σε συνέχεια του γνωστού πρωτοσέλιδου αθλητικής εφημερίδας όπως είχα σχολιάσει και σε στο προηγούμενο ημερολόγιο.  Και είναι προφανής η επιλογή ακραίων κύκλων να ανοίξουν ξανά μια κουβέντα που -δικαίως – είχε κλείσει εδώ και χρόνια. Όσα λέγονται περί ελευθερίας του λόγου είναι σαφώς υποκριτικά. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί τα δικαιώματα των άλλων. Το να λένε οι άντρες – ή άλλες γυναίκες- στις γυναίκες τι θα κάνουν με το σώμα τους είναι απλώς μη αποδεκτό.

Και όπως τα σκέφτομαι αυτά μαθαίνω για την εξαιρετική παρέμβαση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία λίγες μόλις ώρες μετά, έκανε έναν ακτιβισμό και κόλλησε μία αφίσα  πάνω στην προηγούμενη, μια αφίσα υπέρ της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Ήταν μια κίνηση ταχύτατη, ξεκάθαρη χωρίς υπεκφυγές, που πατούσε στην επικαιρότητα αλλά έθετε την ατζέντα στην σωστή της βάση. Ήταν μια κίνηση η οποία πρέπει να είναι μπούσουλας για τις δράσεις μας.

Δευτέρα 13/1/2020 (2). Ο κ. Μυταράκης προπηλακίζεται στη Χίο, και ο λόγος είναι η δυσφορία των κατοίκων για τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Ασφαλώς καταδικάζουμε τέτοιες πρακτικές, αλλά δεν μπορούμε να μην αποδώσουμε ευθύνες στην ρητορική της ΝΔ για το μεταναστευτικό. Ρητορική όχι μόνο προεκλογική αλλά και μετεκλογική. Αν ο Άδωνις Γεωργιάδης μιλάει για αλλοίωση πληθυσμού την στιγμή που πνίγονται παιδιά τι να περιμένει κανείς από τα μέλη και τους οπαδούς της ΝΔ στα καφενεία; Οι πράξεις και οι παραλήψεις της ΝΔ ξεπερνάνε το γνωστό κλισέ περί ανέμων και θυελλών.

Σαββατο 18/1/20. Στο  Α’ Νεκροταφείο για το μνημόσυνο του Θεόδωρου Μιχοπόπουλου με τους φίλους του και την αγαπημένη του αδερφή Κατερίνα. Σκέφτομαι ότι αυτός που πρώτα είπε το ουδείς αναντικατάστατος δεν θα πρέπει να είχε μεγάλη εμπειρία ζωής. Η ζωή συνεχίζεται …. αλλά… ένα αλλά που σε τσακίζει καθημερινά.