«Αρχή πολιτείας απάσης νέων τροφά», έλεγε ο Πυθαγόρας. Θεμέλιο της Πολιτείας η ανατροφή που δίνει στα νιάτα της, με άλλα λόγια. Ούτε η βιολογική κληρονομιά, ούτε η κληρονομική περιουσία. Και άρα θεμέλιο της πολιτείας είναι και το πώς στηρίζει και όσους.ες την προσφέρουνε στην πρώτη γραμμή. Ιδεατά, όλα αυτά, φυσικά…Γιατί η τωρινή μίνι εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μέσα από το Ν/Σ της Κεραμέως (με τα θετικά και τα -περισσότερα- αρνητικά της) δεν σκάει εν λευκώ, ούτε εν θερμώ. Ίσα ίσα κυοφορεί ως προτάγματα ή ως ψήγματα, όλη αυτήν την ιστορική διαδρομή και τις ιδεολογικές επιλογές ή και αγκυλώσεις όλων των πλευρών που την χαρακτηρίζουν, με όμως εμμεσα προστιθεμενο λόγω συγκυρίας (λόγω και των δυνατοτήτων της υπερτεχνολογίας των εποχών μας) με ένα από τα ανατριχιαστικότερα μέτρα που προτάθηκαν ποτέ. Την εισαγωγή της κάμερας.

Ads

Μέτρο αντίθετο με όλες τις σχετιζόμενες πλευρές:1. αντίθετο φυσικά με κάθε σχετικό νόμο για την προστασία των ανηλίκων από αχρείαστη έκθεση, 2. Αντίθετο από τον σεβασμό του εργατικού εκπαιδευτικού δυναμικού. 3. Αντίθετο από ταεπιστημονικά δεδομένατης κοινωνικής ψυχολογίας σε σχέση με την απόδοση όλων των εμπλεκομένωνότανυπάρχει «παρατηρητής». Και μόνο η πρόταση του και η σχετική επιχειρηματολογία θυμίζει πως είναι άδικο να ηγείσαι χώρου που δεν εμπιστευεσαι ούτε «τόσο όσο» να αυτοπροστατευτεί, την ίδια ώρα που ακολουθείς οργουελικές, ολοκληρωτικές μεθόδους ενώ πιστεύεις δηθεν στον κοινωνικό φιλελευθερισμό…

Πέρα από αυτό το ξεχωριστό γεγονός, ας αρχίσουμε όμως από (μερικά από) τα θετικά του ίδιου του Ν/Σ: Ως συνήθως, το (θετικό ή αρνητικό) τσουβάλιασμα και η κριτική προς τον “αντίπαλο” που το συνοδεύει βοηθά στη μη κριτική… Πχ έχω αρκετές διαφωνίες σε άλλα σημεία (και την προθυμία να τις συζητήσω προφανώς), αλλά το “κόντρα μάθημα” κι ο “εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης” (στα πλαίσια μάλιστα του μινιμαλιστικού νεοφιλελεύθερου κράτους) στο νομοσχέδιο της Κεραμέως είναι θετικά! Χρόνια πχ ψέγουμε την υπερ-ειδίκευση που δίνει πληθώρα πληροφοριών αλλά στερεί την δημιουργική χρήση τους, στερεί την γνώση. Αυτό έλεγε η προοδευτική παιδαγωγική εδώ και κάποιες δεκαετίες κι όποιος ανατρέξει σε κείμενα ινστιτούτων, δεξαμενών σκέψης και φορέων ή συνδικαλιστών εύκολα θα το διαπιστώσει. Άλλο αν δεν θέλει, άλλο αν προσαρμόζει την ρητορική του για να ρουμπώσει την αντίπαλη ομάδα στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Λες κι η προσφορά στην κοινωνία, η πολιτική δλδ,(δε μιλώ για τους πολιτικούς, άλλο πολιτική άλλο πολιτικοί…τα γνωστά!) είναι ντέρμπι… Άρα ναι, όποιος θα σπουδάσει μαθηματικά να έχει κι ερεθίσματα από λογοτεχνία πχ, και το αντίθετο. Να έχεις σπόρους ευαισθησίας αλλά και πρακτικότητας για να την εφαρμόσεις. Και ναι βήμα κατά του “μπούλινγκ” (της κακοποίησης) είναι ο εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης… Βελτιώστε τα στη διαβούλευση, αυτά τα δυο μην τα ακυρώνεται με λογίδρια. Και κρίνετε αυστηρά αν πρέπει άλλα σημεία. Ο συνδικαλισμός είναι πολύτιμος. Ιδίως των εκπαιδευτικών. Γιατί υπηρετεί το σημαντικότερο πρόταγμα στον κόσμο. Αυτό που εκ των πραγμάτων ξεβολεύει κάθε εξουσία, είτε την απρόσωπη μεγάλη είτε τη  μικρή, και του -φοβικού ή βολεμένου- εαυτού μας που εγείρεται  εναντίον των αληθινών δυνατοτήτων μας συμπεριλαμβανομένης: Να αποκτήσουμε οι άνθρωποι ορίζοντα, να απελευθερωθούμε, με κριτική αντίληψη, δημιουργική ικανότητα και ήθος. Δλδ Παιδεία. Να το θυμηθούμε!

Αλλά ας πάμε σε μερικά από τα πιο ισχυρά αρνητικά, με δεδομένο μάλιστα πως οι κυβερνήσεις καλούν σε δημόσια διαβούλευση που ενδέχεται να την εννοούνε: Αν ισχύει πως η παιδεία είναι το καλύτερο μέσον που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο (Mandela), τότε το Ν/Σ για αυτήν θα έπρεπε να αφορά όχι μόνο εμάς τους εκπαιδευτικούς, αλλά όλους κι όλες που κατανοούν την υποχρέωση, την ευθύνη και την τιμή της έννοιας του πολίτη. Πέρα από τα δυο θετικά χθεσινά το Ν/Σ έχει πολλά σημεία που σου γεννούν ερωτηματικά και σοβαρές διαφωνίες. Δεν θα κάνω χονδρή ανάλυση, η αξεπέραστη διατριβή του Τσουκαλά Εξάρτηση κι Αναπαραγωγή, έχει πει πολλά και σημαντικά.

Ads

Αλλά η επιστροφή της Διαγωγής για να αξιολογούνται τα παιδιά ως καλοί πολίτες μπορεί ως ρητορική να χαϊδεύει αυτιά νοικοκυραίων αλλά λίγο να έχεις ασχοληθεί με κοινωνική ψυχολογία σε κάνει να φρίττεις. Καμιά ταμπέλα δεν περιγράφει την σύνθετη ολότητα του ανθρώπου, πόσο μάλλον του ραγδαία εξελισσόμενου λόγω νιάτων ανθρώπου και το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί προσκόμματα και περιορισμό σύμφωνα με την συχνά (αλλά όχι πάντα) σικέ καλαισθησία μιας αστικής τάξης που μπορεί να σε μαχαιρώνει με «παρακαλώ κι ευχαριστώ». Εάν αντιστρέφαμε αυτό που είπε ο Αντόρνο για τους προλετάριους, πως γεμίζουν το στόμα τους με βρισιές γιατί είναι άδειο από ο,τιδήποτε άλλο, θα καταλαβαίναμε πως όποτε η ιεραρχία αμφισβητηθεί οι καλοί τρόποι χρησιμοποιούνται για ξεκοιλιάσματα των αδύναμων. Αν προσπερνούσαμε το ήθος των πολιτικών και τι διαγωγή θα έπρεπε να πάρουν οι ίδιοι.ες, και το γειώναμε θα αναρωτιόμασταν πότε και που μια ταμπέλα βοηθά ένα παιδί να εξελιχθεί; Τόμους εως και συγκλονιστικούς έχουν αφιερώσει οι κοινωνικές επιστήμες… Εάν κάποιος .α ξεπερνούσε τα όρια του μινιμαλιστικού νεοφιλελευθέρου κράτους θα απαιτούσε ψυχολόγους κι Art Therapy στα σχολεία, πολύ καλύτερο από τον Εκπαιδευτικό Εμπιστοσύνης για να μιλήσουν τα παιδιά, αλλά αυτά τα όρια δεν πρόκειται να ξεπεραστούν, έτσι δεν είναι; Οπότε η επιστροφή της Διαγωγής έναν διττό σκοπό έχει: Να αστυνομεύει την κοινωνική κινητικότητα, νομιμοποιώντας το φυσικό, το εκ θεού της ηγεμονίας των μεγαλοαστικών οικογενειών ώστε η οικονομικόκοινωνική κλίμακα να βαίνει αδιαφοροποίητη παρά την βολική περιπτωσιολογία όπως η δική μου. Για εμένα που διάβαζα κάτω από την λάμπα του δρόμου και δεν ανήκα σε όσους.ες αναμένονταν να πετύχουν, ισχύει πάντα για μαθητές εκπαιδευτικούς ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ πως ο τελικός σκοπός της Εκπαίδευσης είναι να αντικαταστήσει ένα άδειο μυαλό όχι με ένα γεμάτο (προς δόξαν μιας ανύπαρκτης ακινησίας), αλλά με ένα ανοιχτό. Εκεί ακριβώς, άλλωστε, συναντιέται με την Παιδεία.

Γενικότερα, το αστικό κράτος  χρειάζεται το κράτος πρόνοιας ώστε μέσω  του κοινωνικού κράτους και των παροχών του να μεταβάλλει την κοινωνική σε πολιτική ενσωμάτωση. Αυτό, σήμερα, όπως συνέβη σε σημαντικό βαθμό με αφορμή τον Κορονοϊο αποκτά νέα διαστάσεις. Ιδίως σε χώρες με οικονομία που παλλινδρομεί ανάμεσα στο παλιό και στο νέο πλαίσιο, και με ισχυρές κοινωνικές πολιτισμικές (κοινωνικο-θρησκευτικές) παραμέτρους που δημιουργούν ιδιορρυθμίες σε σχέση ε την καπιταλιστική συσσώρευση και λειτουργία.

Έτσι η επαναφορά της πάλαι ποτέ διαγωγής των παιδιών σε εποχή ραγδαίων μεταβολών κι εξελίξεων, όπου η κλιματική κατάρρευση και οι σχετιζόμενες πανδημίες (και τα επίχειρα τους (επισιτιστική κρίση και κρίση νερού, κύματα εσωτερικών απόκληρων και νέα μεγαλύτερα κύματα κλιματικών αυτήν την φορά προσφυγικών ροών), αναμένεται να επιφέρουν έντονες κοινωνικές εκρήξεις, αποβλέπουν στην ανάγκη της εντεινόμενης αστυνόμευσης ενός συστήματος που ούτε το ίδιο γνωρίζει τι έρχεται αλλά και πώς να αμυνθεί. Αλλά και στην ικανοποίηση βαθιών πολιτιστικών αναγκών που έχουν να κάνουν με την αίσθηση της νοικοκυροσύνης, της φυτεμένης  πάνω στο τρίπτυχο της πατρίδας θρησκείας και οικογένειας, με το οποίο δομήθηκε το νεοελληνικό φαντασιακό των ενταγμένων. Νοοτροπία που ενδυναμώθηκε, δευτερογενώς, στρεψόδικα (και) από το (συμπληρωματικό) ‘αντίθετο’ της: από την αγιοποίηση μιας απολίτικης επαναστατικότητας, η οποία οδήγησε σε αυθαιρεσίες από την πλευρά των μαθητών πια, δημιουργώντας, σε ένα εξίσου απλουστευτικό ρεύμα από τον δασκαλοκεντρισμό στον μαθητοκεντρισμό, αυτό που η κοινωνιολογία της παιδικής ηλικίας αναγνώρισε ως ανήλικους δικτάτορες.

Φαινόμενο που είχε να κάνει με την ενοχή των απόντων λόγω πολύωρων εργασιών γονιών, που καθρέφτιζαν αυτήν την ενοχή ευνουχίζοντας σε κάθε πιθανή ‘παρατήρηση τους’ τους δασκάλους (τουλάχιστον όσων ενδιαφέρονταν αρκετά ώστε να κάνουν «παρατήρηση»), αλλά και από την χειριστική πρόσληψη των παιδιών ως μελλοντικών καταναλωτών από τον κόσμο της αγοράς, μετατρέποντας και την ίδια την επιφανειακή επαναστατικότητα, (γεμισμένη με όλα τα αυτονόητα του προηγούμενου κόσμου, νεανικό ρατσισμό, ψευτομαγκιά, γκετοποίηση μειονοτήτων και πλειοψηφιών, κακοποίηση ζώων, σεξισμό, ομοφοβία κλπ που έδρασαν και δρουν στα σχολεία) σε ένα προς καπιταλιστική κατανάλωση «ίματζ».

Βέβαια η αυστηροποίηση των ποινών των μαθητών απαντά στο σύμπτωμα αφήνοντας αλώβητες τις αιτίες, για την αντιμετώπιση των οποίων θα χρειαζόταν βαθιά κοινωνικοπολιτική και ολιστική όσον αφορά την νοοτροπία παρέμβαση. Ενδεικτικό των προθέσεων είναι πως  η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη, σκοπεύει όπως είναι ευνόητο, στην μείωση των θέσεων εργασίας, κι άρα των εξόδων του κράτους, αδιαφορώντας αν έτσι δημιουργούνται ακόμη πολυπλοκότερες «δυναμικές» και υποβαθμίζεται η καθεαυτό παιδαγωγική λειτουργία μέσα στην τάξη.

Ακόμη, επίσης έμμεσα κι όμως έντονα σχετική είναι η αντικατάσταση της Κοινωνιολογίας από τα Λατινικά (διαχρονικό όπως είδαμε φαινόμενο και πολιτικά έντονα φορτισμένο που σχετίζεται με την διαπάλη μεταξύ διαλεκτικής και θετικιστικής γνώσης κι άρα δημιουργίας προοδευτικών ή συντηρητικών πολιτών), δημιουργώντας μεγάλο κενό στη γνώση των υποψηφίων στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες σε σχέση με την αναγνώριση και του εαυτού τους μέσα σε αυτές.

Ενώ η αύξηση των εξετάσεων στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και τα περίεργα κριτήρια που μπαίνουν στην (κατά βάση προλεταριακή επαγγελματική εκπαίδευση, κι έχει κι αυτό την προφανή σημασία του) σχετίζεται με την αυστηροποίηση υπέρ των κοινωνικών φραγμών την οποία ιστορικά (σταχυολογικά όμως) εξετάσαμε, και στην έμμεση εργαλειοποίηση της δημόσιας παιδείας, με την ισχυροποίηση της ιδιωτικής παιδείας μέσα από την αύξηση του τζίρου των φροντιστηρίων.

Χαρακτηριστικό είναι πως όπως επισημαίνει ο Σπύρος Γεωργάτος, καθηγητής στο Παν/μιο Ιωαννίνων, στο άρθρο 52 αυτού του σχεδίου προβλέπεται ότι μαθητές με ηλικία μεγαλύτερη των 17 ετών αποκλείονται από τα Επαγγελματικά Λϋκεια (ΕΠΑ.Λ.). Αυτό θα ενισχύσει μόνο τα ιδιωτικά ΙΕΚ, (στα οποία οι ‘απόβλητοι της δημόσιας εκπαίδευσης αναγκαστικά κατά ένα μέρος θα κατευθυνθούν)  και θα περικόψει το εκπαιδευτικό προσωπικό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Άλλο είναι το κορυφαίο από πλευράς λογικής και ήθους. Στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου αναφέρεται ότι ο ηλικιακός περιορισμός στα 17  αποσκοπεί στην αραίωση του “κακού” και την αποτροπή της ενδοσχολικής βίας! Δηλαδή, για τα φαινόμενα βίας ευθύνονται “οι μεγάλοι”, που αν τους εξοστρακίσουμε θα λύσουμε πάραυτα το πρόβλημα. Τι κι αν οι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑ.Λ. μας διαβεβαιώνουν ότι οι μεγαλύτεροι μαθητές είναι συνήθως πιο ώριμοι και πιο συνεργάσιμοι;» Με άλλα λόγια η ένταση της σχολικής διαρροής, του σχολικού αποκλεισμού για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.ες, εξοβελίζει ως διαχρονική επιλογή των συντηρητικών κυβερνήσεων τους κοινωνικά αδύναμους, (τα προλεταριακά κι έπειτα τα μικροαστικά στρώματα) παγιώνοντας περαιτέρω την σκάλα της κοινωνικής ιεραρχίας.

Ενώ, όπως σωστά επισημαίνουν οι Πράσινοι, αλλά και άλλα κόμματα, «η προώθηση αποσπασματικών δεξιοτήτων σχετιζόμενων με συγκεκριμένα αντικείμενα, ξεκομμένα από το όλον της προσωπικότητας και της κοινωνίας δεν προωθούν κριτικά και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους.» Σε αυτό αναμένεται να συμβάλλει και η επικείμενη κατηγοριοποίηση σχολείων, που «σε αντίθεση με μια σωστά δομημένη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών η οποία δεν περιλαμβάνει στατικά γεωγραφικά χαρακτηριστικά, αποτελεί προάγγελο θεσμοθέτησης του αποκλεισμού των πιο αδυνάμων».
 
Δίδυμη της αυστηροποίησης κι αύξησης των εξετάσεων είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η αξιολόγηση αποτελεί μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η οποία ελέγχει αν και σε ποιο βαθμό έχουν επιτευχθεί οι στόχοι της διδασκαλίας (Χειμαριού, 2007: 268). Αξιολογείται το γνωστικό κομμάτι της εκπαίδευσης, αλλά αγνοείται η παιδαγωγική λειτουργία της. Γίνεται μέτρηση της στατικής πλευράς της σχολικής επίδοσης, όχι της προσπάθειας του μαθητή και της μαθήτριας, χωρίς να υπολογίζονται παράγοντες κοινωνικοί, οικονομικοί και προσωπικοί που τους επηρεάζουν (Ξωχέλης, 1981: 30-31). Ενώ όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς γίνεται μέτρηση του διεκπεραιωτικού, συχνά γραφειοκρατικού και όχι του ζωντανού παιδαγωγικού τους ρόλου.

Η τελική πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνδέεται με όλο αυτό το εξεταστικό σύστημα, το οποίο ονομάζεται κάθε φορά διαφορετικά, ανάλογα με την εκπαιδευτική πολιτική που εφαρμόζει η εκάστοτε κυβέρνηση. Όποιο σύστημα και αν εφαρμοστεί αυτό περιέχει θετικά και αρνητικά στοιχεία, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Στα μειονεκτήματα συγκαταλέγονται η φαινομενική εικόνα των υποψηφίων, η ψυχολογική τους κατάσταση, ο χρόνος προπαρασκευής τους και η μνημονική εξέτασή τους σε ορισμένο χώρο και χρόνο (Τσιμπούκης, 1983: 37- 41). Τα πλεονεκτήματα είναι η πρόσκαιρα (το εξεταστικό τρίωρο) ίση μεταχείριση όλων των υποψηφίων (Τσιμπούκης, 1983: 55-56). Τα αρνητικά στοιχεία των εξετάσεων υπερέχουν των θετικών.

Αποτελούν ένα σώμα ξένο στην παιδαγωγική, που καθιερώνει την κοινωνική ανισότητα και αδικία (Φράγκος, 1986: 102-103). Η παραπαιδεία – το φροντιστήριο και τα ιδιαίτερα μαθήματα, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση του καθενός, επηρεάζουν την απόδοση των μαθητών/μαθητριών στις εξετάσεις. Ο θεσμός των εξετάσεων στην Ελλάδα οδήγησε ουσιαστικά στη λειτουργία ενός δεύτερου άτυπου σχολείου, ο σκοπός του οποίου δεν είναι συνοδευτικός του πρώτου. Δεν στοχεύει στην ενδυνάμωση των ασθενέστερων μαθητών/μαθητριών, αλλά στην ενίσχυση των καλύτερων (Πυργιωτάκης, 2007: 93). Η γέννηση του φροντιστηρίου και η διατήρησή του τόσα χρόνια μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα οφείλεται στον ανταγωνισμό μεταξύ των μαθητών και μαθητριών για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια και τη δυσαρμονία ανάμεσα στην προσφορά και τη ζήτηση για τις θέσεις στις ανώτατες σχολές (Πυργιωτάκης, 2007: 94).

Ενώ η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όπως εισάγεται, στις πλείστες των περιπτώσεων δείχνει  να τους κινοτοποιεί όχι μέσα από την αναβάθμιση του ρόλου της παιδείας και της αυτοεικόνας τους, αλλά χειραγωγώντας τον φόβο των πολλών και τις φιλοδοξίες των λίγων, δημιουργώντας ερωτηματικά για το είδος του και της ανθρώπου «που θέλουμε να διδάσκει νέους συνανθρώπους του σε μια δημοκρατική κοινωνία.»

Αυτός ο (ιστορικά επαναλαμβανόμενος) και αυθαίρετος ελιτισμός των από πάνω και η απλή εργαλειοποίηση των από κάτω δείχνει να καθρεφτίζεται και στην απόσυρση των «λοιπών» πανεπιστημιακών  (ΕΤΕΠ, ΕΔΙΠ, Διοικητικό Προσωπικό) από τις εκλογές για την ανάδειξη των πρυτανικών αρχών, καταργώντας το δικαίωμα συμμετοχής στους υπόλοιπους εταίρους, υποσκάβοντας, αξιακά, την ακαδημαϊκή οντότητα, κινητικότητα και ελευθερία, υπερ κλειστών λεσχών.
 
Ενώ, μεγάλο ερωτηματικό, με θετικά και αρνητικά, δείχνει να αποτελεί η εισαγωγή των γνωστικών αντικειμένων στο Νηπιαγωγείο. Για να κάνουμε μια σύντομη αναφορά: Είναι μερική κίνηση κράτους (εκπαιδευτικής πρόνοιας) ώστε να μπουν τα θεμέλια μιας διεθνούς γλώσσας σε εποχή παγκοσμιοποιημένης οικονομίας; Κάτι επί της αρχής θετικό κι επί της διαχείρισης εργατικού δυναμικού ενδεχομένως αρνητικό; Με δεδομένο όμως το μεγάλο πρόβλημα προφορικότητας που παρατηρείται στα Νηπιαγωγεία και το εξαιρετικά μεγάλο πλήθος  επιστημονικών μελετών από τον χώρο της κοινωνιογλωσσολογίας, που δείχνουν πως καμιά γλώσσα δεν κατακτιέται εάν δεν κατακτήσεις πρώτα τις δομές της μητρικής, τα κριτήρια εισαγωγής των Αγγλικών είναι οικονομικίστικα; Είναι συντεχνιακά; (Γιατί όχι πληροφορικάριοι τότε; Υπάρχουν ήδη προγράμματα εκμάθησης νηπίων. Γιατί όχι μουσικοί ή θεατρολόγοι σε εποχή εντεινόμενου άγχους και αυξανόμενης ανάγκης Art Therapy;). Είναι επιστημονικά; Ολιστικό σχολείο θα έβαζε τα Αγγλικά (όπως υπήρχαν πχ στα Πειραματικά) ως ένα θετικό βήμα αναβάθμισης του Νηπιαγωγείου, αλλά μετά από την εισαγωγή ειδικών στη διδασκαλία της γλώσσας και λογοθεραπευτών, έξοδα μη επιλέξιμα από το κράτος του νεοφιλελευθερισμού και της μινιμαλιστικής του εκπαίδευσης, που ενδιαφέρεται για να εντυπωσιάσει μερίδα γονέων περισσότερο ίσως από το να χτίσει γνώσεις. Ακόμη το Ν/Σ δεν λέει κουβέντα για την διατήρηση του Ολοήμερου Σχολείου. Έχει λοιπόν σκοπό να αντικαταστήσει το Ολοήμερο με Νηπιαγωγεία στον ρόλο απογευματινών ΚΔΑΠ; Οι εκπαιδευτικοί που θα χάσουν την εργασία τους θα αντικατασταθούν από part timers απασχολητές που δεν θα έχουν λειτουργική και οργανική σχέση με την παιδεία; Ή θα έχουν; Ή δεν θα αντικατασταθούν, οπότε θα κριθεί θετικά;  Τέλος η αύξηση του αριθμού των νηπίων, που με κόπο μειώθηκε (σε πιο δυσχερείς μάλιστα οικονομικά συνθήκες για να είμαστε ειλικρινείς) το προηγούμενο διάστημα, πώς ακριβώς εξυπηρετεί ένα σχολείο που πρέπει να τρέξει για να προλάβει τις εξελίξεις; Μήπως, αντίθετα, συμβάλλει στην μετατροπή των νηπιαγωγείων σε παιδικά parking χτυπώντας εκ του πλαγιώθεν τον (σύμφωνα με την παιδαγωγική επιστήμη) πιο κομβικό, πιο θεμελιακό, και όμως πιο «αόρατο» κλάδο όλης της εκπαίδευσης;

Ενώ στις άλλες βαθμίδες, η ουσιαστική απόσυρση της κοινωνιολογίας, κι άρα της κριτικής σκέψης, δείχνει να έρχεται ως συνέχεια των θετικιστικών αντιδιαφωτιστικών επιλογών της Ιονίου Ακαδημίας και του Πανεπιστημίου του Όθωνα…
 
Γενικότερα, σε εποχή που πρέπει να στηριχθούν και οι εργάτες της Τέχνης, θα μπορούσε το Υπουργείο να αποδεχθεί ή έστω να σκεφτεί, την πρίταση της κ. Παγώνη στην συνέντευξη της στο tvxs.gr που αφορούσε κάποιες πρόσκαιρες έστω μεσω ΕΣΠΑ πχ διδασκαλίες καλλιτεχνικών ειδικοτήτων. Όπως και εάν ήθελε να ζυμώσει νεωτερικές ιδέες με την ιστορική του τόπου, θα μπορούσε δίπλα στον περιβαλλοντικό άξονα (μαθαίνω για την Προστασία του Περιβάλλοντος» και μπράβο αφού είναι κάτι θετικό που συνομιλεί με την πραγματικότητα της εποχής) να βάλει  και το μαθαίνω για την Ιστορική Μνήμη του Τόπου, όπως προτάθηκε από ομιλητή (συγγνώμη που δε θυμόμαστε το όνομα του) στην πρόσφατη ηλεκτρονική εκδήλωση του Εθνικού Συμβουλίου για την Διεκδίκηση των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και την οποία μπορούμε να βρούμε στο www.esdoge.gr.
Μια ενδεχομένως ενδιαφερουσα παρατήρηση σε σχέση με τον περιβαλλοντικό άξονα είναι πως αποτελεί σκάκι δυναμικής ισορροπίας η χρήση του, αφού σε εποχή κλιματικής κατάρρευσης που κανει τις ΕΠΕ (Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας)‘της μόδας’ μερικό από το πιο βρώμικο κεφάλαιο μετακινείται σε αυτές όχι για αρωγή, αλλά για κεφαλαιοποίηση μιας πασιφανούς ανάγκης για την οποία όλοι και όλες πρέπει να αγωνιστούμε. Όπως βεβαια και η παρατήρηση αυτής της επιχειρηματικής μετακίνησης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φθηνή δικαιολογία για να σχετικοποιήσουμε ή και φευ να ακυρώσουμε, την αναγκη της περιβαλλοντικής προστασίας αφήνοντας αδιατάρακτες παραδοσιακές ενεργειακες πηγες, όπως προσδοκούν τα δικά τους λόμπι.

Γενικότερα, κι αφού ευχαριστήσω εσάς και το tvxs.gr για το ταξίδι που σε δύσκολες συγγραφικές συνθήκες αποπειραθήκαμε μαζί, θα κλείσουμε αυτήν την αναγκαστικά και ‘φυσιολογικά’ ελλειπή, σταχυολογική κριτική αναδρομή με μια σκέψη:Όπως το θέμα της παιδείας αγγίζει τα πάντα και πρέπει να αφορά τους πάντες, όσοι και όσες δεν κατανοούν (εδώ και χρόνια) την ανάγκη αληθινής αναβάθμισης της προσφερόμενης από το συνολικό εκπαιδευτικό σύστημα παιδείας, όσοι και όσες δεν κατανοούν την απόλυτη αναγκαιότητα της ένταξης της αληθινής διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στη νέα εποχή, και όσοι./ες δεν είναι πρόθυμοι.ες να συγκρουστούν με τα συμφέροντα των από πάνω και τις ιδεοληψίες των από κάτω, όσοι αντιδρούν σε όποια κονδύλια δίνονται για εκπαίδευση σε στρατόπεδα και σε φυλακές, ας θυμούνται την φράση του Derek Bock: «Εάν σας φαίνεται ακριβή η παιδεία, δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε πόσο ακριβά θα σας στοιχίσει  η έλλειψη της».

Βιβλιογραφικές Αναφορές (σταχυολογικά)
Adler, P. 1968, The Transition Experience: An Alternative View of Cultural Shock:, Journal of Humanistic Psychology, vol. 15 (4), p. 13-14
Dohrenwend, Bruce P. 1959. “Egoism, Altruism, Anomie, and Fatalism: A Conceptual Analysis of Durkheim’s Types”. American Sociological Review. 24 (4): 473.
Connerton Paul, How Societies Remember: Cambridge, Cambridge  University Press, 1989.
Δαμανάκη Μ. Ο Αναπαραγωγικός Ρόλος τουΣχολείου
Gourgouris Spiros,1996, “Dream Nation: Enlightenment, Colonization, and the Institution of Modern Greece” (California, Stanford University Press. 
Inkeles, A.  1959, “Personality and Social Structure.” pp. 249-76 in Sociological Today, edited by R. K. Merton, L. Broom, and L. S. Cottrell. New York: Basic Books.
Joiner Thomas,  Rudd David, 2000, M.Suicide Science: Expanding the Boundaries: Kluwer Academic Publishers, Springer, USA.
Kiberd, D., 1995, Inventing Ireland Cambridge, Mass.:Harvard University Pres.
Kuhn, T.S. 1997 The Essential Tension: Selected Studies in Scientific Transition and Change. Chicago and London: University of Chicago Press.
Stark, Rodney; Bainbridge, William Sims (1996). Religion, Deviance and Social Control. Routledge. p. 32. 
Strauss, Robert (2004-03-28). “Sometimes in the Grave Is a Fine and Public Place”. The New York Times. Retrieved 2007-08-21.
Τσουκαλάς Εξάρτηση και Αναπαραγωγή: Αθήνα, Θεμέλιο, 2000
United States of America Congressional Report: Proceedings and Debates on the 110th Congress, Second Edition, Vol. 154, Part 12, July 24th 2008 to July 30th, p. 16541.
Σηφάκη Γ. και Σπανού Ε., 2020, Διπλωματική Εργασία: Ευρωπαϊκές πολιτικές ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό: Μία κριτική προσέγγιση. ΑΠΘ, Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών Κοινωνικής Κλινικής Ψυχολογίας των Εξαρτήσεων και Ψυχοκοινωνικών Προβλημάτων του Τμήματος Ψυχολογίας.
Στεργίου Κ. Διδακτορική Διατριβή Διερεύνηση και αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας της εκπαίδευσης ΠΤΔΕ Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας
 
Webography
(εκτεταμένα κομμάτια της οποίας χρησιμοποιήθηκαν στην ιστορική διαδρομή)
https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/42405 είσοδος 25/4/2020
https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/310496_i-axiologisi-ton-ekpaideytikon-stin-ellada-150-hronia-epitheoritismoy είσοδος 25/2020
https://www.academia.edu/36954114/%CE%97_%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD._%CE%A3%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82 είσοδος 26/4/2020
https://www.researchgate.net/publication/338197306_O_THESMOS_TES_AXIOLOGESES_STO_ELLENIKO_EKPAIDEUTIKO_SYSTEMA είσοδος 26/4/2020
https://repository.edulll.gr/edulll/retrieve/3706/1099_01_oaed_enotita11_v01.pdf είσοδος 28/4/2020

Διαβάστε επίσης