Σε μια περιπέτεια υγείας, όπως αυτή που περάσαμε οικογενειακά, οι προσωπικές φορτισμένες στιγμές, οι δυσκολίες κι οι φόβοι, δεν αφορούν κανέναν εκτός από τους συγγενείς και τους φίλους (που πολύ συχνά είναι διπλά και τριπλά “συγγενείς”).

Ολοι αυτοί επικοινωνούν μαζί μας και ως εκ τούτου σ΄αυτό το ποστ δεν θα χρησιμοποιήσω καθόλου γλώσσα μελό ή…γκόθικ περιγραφών, κατάλληλων για εκπομπές «κλειδαρότρυπας» που εκβιάζουν τη φόρτιση και το συναίσθημα, πολλώ δε μάλλον που τρομοκρατούν : η ίδια η ασθενεια σ΄εμάς πέρασε (διότι είμαστε πλέον αρνητικοί) σαν μια βαριά γρίπη άλλωστε και «χτύπησε» το μέλος της οικογένειας (τη μάνα μου) που ξέραμε εξαρχής ότι είναι ευάλωτο ως ηλικιωμένο, με υποκείμενο νόσημα (βαρια μυασθενεια) και πλήρως ανοσοκατεσταλμένο. Οι ιατρικές προβλέψεις υπήρξαν δηλαδή ακριβείς ως προς το ποιος κινδυνεύει στατιστικά.

Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν τελικά λιγότερο αυτή κάθε αυτή η ασθενεια αφού οι τρείς (εγώ, ο πατερας μου και η κόρη μου) είχαμε την τυχη να την περάσουμε ηπιότερα και περισσότερο ο τρόμος, η μοναξιά, το ψυχικό τίμημα μέρα-μέρα και βέβαια η πλήρης και τραγική απουσία πρωτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας και ενημέρωσης για απλά πράγματα όπως π.χ. ότι σ αυτή την περίπτωση ένα οξύμετρο είναι ίσως πιο απαραίτητο κι από ένα θερμομετρο.

Θα επιχειρήσω όμως να αποστασιοποιηθώ και να αποδώσω όσο γίνεται δημοσιογραφικότερα τα του Καίσαρος τω Καίσαρι με τη γνώση της πρωτογενούς εμπειρίας που απέκτησα από τον κορονοϊο αφού πέρασαμε όλη την πορεία του εγω, η κόρη μου και οι γονείς μου-ενώ η μάνα μου παραμένει διασωληνωμένη, σε βαθιά καταστολή και σε βαριά κατάσταση στη ΜΕΘ του Σωτηρία.

-Ηταν πολύτιμη η ακαριαία και βαθιά ανθρώπινη αντίδραση του «Κόκκινου». Όχι μόνο γιατι ο ραδιοσταθμός συνολικά και ένα-ένα τα πρόσωπα έλαβαν αμεσα μέτρα, ειδοποίησαν πιο εγκαίρως κι από έγκαιρα και φρόντισαν για όλα. Αλλά και γιατί σε ανθρώπινο επίπεδο θυμήθηκα τι θα πει ουσιαστική συναδελφικότητα, αγάπη, στήριξη και πραγματική αριστερή αλληλεγγύη. Και να θα το ξαναπω. Αριστερή αλληλεγγύη, αυτή που δεν δίνει μόνο από το περίσσευμά της. Αυτά που μου είπαν και έκαναν για μένα όλοι οι συνάδελφοί μου εκεί, δεν είναι ούτε συχνά, ούτε αυτονόητα. Κι αυτό τους το χρωστώ να το πω δημοσίως.

-Περισσότερο από πολύτιμη είναι βέβαια η φροντίδα του νοσηλευτικού προσωπικού και των γιατρών στο «Σωτηρία». Από το πρώτο βράδυ που η μητέρα μου μεταφέρθηκε εκεί από δύο σπουδαίους και τρυφερούς ανθρώπους του ΕΚΑΒ, είδαμε οργάνωση, εμπειρία και ανθρωπιά (την είδα κι εγω στα Επειγοντα από πρωτο χέρι καθώς μπόρεσα να τη συνοδέψω αφού ήμουν θετική στον ιό, ακόμα τότε). Η δε εικόνα τους με τις στολές αστροναύτη ούτε τρομαχτική, ούτε τόσο απόκοσμη είναι, όσο θέλουν να πείσουν τα κανάλια (που τρελαίνονται για περιγραφές τρόμου, αλλά σε γενικές γραμμές όχι για ουσιαστικές πληροφορίες) και κυρίως δεν κρύβει την φροντίδα και το ενδιαφέρον. Αν εξαιρέσεις μία περίπτωση γιατρού στο Σωτηρία με την οποία είχαμε τις πρώτες μέρες τηλεφωνική επικοινωνία και ήταν διεκπεραιωτική και ξινή και μας έδωσε και λάθος πληροφορίες ως προς τον τρόπο της ενημέρωσής μας, οι υπόλοιποι και κυρίως οι τέσσερις διαφορετικοί γιατροί της ΜΕΘ είναι συγκλονιστικοί: καίριοι στις πληροφοριες τους, άμεσοι και ειλικρινείς και κυρίως ανθρώπινοι και παρηγορητικοί. Δεν σου κρύβουν την αλήθεια, ξέρουν τι πρέπει να σου πούν, σου εξηγούν απλά και αναλυτικά και παρά το φόρτο τους φροντίζουν και για το ψυχικό σου κόστος.

Σου μιλάνε σωστά και τρυφερά. Ξέρουν το κόστος ενός συγγενούς που μαθαίνει για τον δικό του-που δεν μπορεί να τον δει- μ΄ένα 3λεπτο τηλέφωνο τη μέρα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζονται χειροκροτήματα στα μπαλκόνια και τζάμπα εφέ. Χρειάζονται να πληρώνονται τις υπερωρίες τους, χρειάζονται προστατευτικά υλικά, να μην κάνουν, λόγω έλλειψης προσωπικού, ανηλεείς βάρδιες και να αναφέρονται ονομαστικά. Θα μάθω τα ονόματα τους και θα σας τα πω ως χρέος σ΄εκείνους. Τους χρωστώ ευγνωμοσύνη όπως και στον νοσηλευτή που μου έστειλε σε συνθηκες απέραντης δυσκολίας ‘ενας καλός μου φίλος για να κάνει τεστ κατ΄οικον στους δυο ηλικιωμένους και ανήμπορους γονείς μου. Ηταν ένας εξίσου τρυφερός και καλός στη δουλειά του άνθρωπος. Το ίδιο κι ο νεαρός ΕΚΑΒιτης που μίλαγε τρυφερά και χάιδεψε τη μάνα μου στο κεφάλι την ωρα που την έβαζε στο όχημα (είπαμε όχι συναισθηματισμοί αλλά του το χρωστώ).

-Ήταν όλα ρόδινα λοιπόν; Καθόλου. Γιατί αφού επέλεξα να μιλήσω για την τρυφερή όψη και την καλή εκδοχή πραγμάτων που εναπόκεινται σε επιλογές και επαγγελματισμό προσώπων, ας πώ τώρα και ορισμενα σοβαρότατα αρνητικά. Με συντριπτικά πρώτη την έλλειψη ενός φορέα που θα σου δινει τις βασικές και απαραίτητες συμβουλές. Ο ΕΟΔΥΥ; Ας γελάσω πικρά. Επικοινώνησαν λοιπόν μαζί μας μόλις βγήκαν θετικά τα τεστ μας, πήραν (δυο ευγενεστατες πραγματι υπάλληλοι) τα ιστορικό μας και μας πληροφόρησαν πόσο πρέπει να μείνουμε μέσα σε απόλυτο περιορισμό (μέχρι την Πρωτοχρονιά εγω, μέχρι τα Φωτα οι άλλοι).

Εξυπακούεται ότι δεν ήταν δουλειά αυτών των υπαλλήλων να μας πούν τα βασικά (θερμόμετρηση, οξυμετρο, βιταμίνες κλπ.) Δεν είναι κανενός δουλειά; Εγώ είχα τη δυνατότητα να αναζητήσω προσωπικό παθολόγο και φίλους γιατρούς. Ετσι έλαβα τηλεφωνικά τις πολύτιμες οδηγίες που ακολούθησα. Καθως όμως η περιπέτειά μας εκτυλίχθηκε μέσα στις γιορτές υπήρξε και μέρα που δεν έβρισκα κανέναν στο τηλέφωνο. Δύσκολη μέρα. Που ο ένας εξ ημών αν και δεν είχε πυρετό και είχε καλό οξυγόνο, είχε μεγάλη δύσπνοια και πόνο στο στηθος. Πήρα τον ΕΟΔΥΥ και με συνέδεσαν με γιατρό αφού περασα τον σκόπελο του τηλεφωνητή και του εξηγησα το έκτακτο περιστατικό με ηρεμια, παρότι όπως αντιλαμβάνεστε ζούσα έναν πανικό. Η γιατρός που με υποδέχτηκε μου τόνισε «να μείνετε δέκα ημέρες καραντίνα». Ματαίως της εξηγούσα ότι είμαστε καταχωρισμένοι στα αρχεία τους και ξέρουμε ακριβως πόσο διαρκεί η καραντίνα μας.

Μου επαναλάμβανε σε λούπα «δεκα μερες καραντίνα» κι όταν επέμεινα να της λέω για την έκτακτη συνθηκη που αντιμετωπίζω, μου είπε «να πάρετε τον παθολόγο σας». Η γιατρός αυτή που πληρώνεται από τον ΕΟΔΥΥ δεν με ρώτησε ούτε α) αν το πρόσωπο που έχει τα εκτακτα συμπτωματα, έχει πυρετό, ουτε β) αν έχουμε οξυμετρο και του έχω μετρήσει το οξυγόνο. Σε μέρα γιορτών με άφησε μόνη και ανήμπορη να στέλνω μηνύματα ΣΟΣ σε γνωστούς μέχρι να βρεθεί λύση. Κι αυτό συνέβη σ΄εμένα που έχω και τη γνώση και την δυνατότητα να αντιδράσω. Για σκεφτείτε έναν ηλικιωμένο που θα το περναγε μόνος του.

-Φυσικά η σχεδόν μεταφυσική μοναξιά που βιώνεις και η αίσθηση της απόλυτης ανημπόριας είναι κάτι ώρες συντριπτικά. Δεν υπάρχει κανένας ειδικός να σε φροντίσει. Το τηλέφωνο είναι όλη σου η ζωή. Προσωπικά επειδή είχα ήπια συμπτώματα, παρότι ήμουν άρρωστη, παρείχα τα πάντα και στους ηλικιωμένους γονεις μου και στην κόρη μου που το πέρασε βαρύτερα. Και δεν υπήρχε κανένας θεσμός ή φορέας να με διευκολύνει έστω τηλεφωνικά. Μόνο οι καλοι μου φίλοι, οι δεκάδες αγαπημένοι που με στηριξαν ψυχικά και μου έβρισκαν λύσεις όταν έφτανα σε αδιέξοδο.
-Δεν θα σας γραψω για τις δύσκολες στιγμές και τις κρίσεις πανικού όταν αναρωτιόμουν αν πάθω κάτι εγω ποιος θα φροντίσει τους άλλους.

Θα σας πω όμως και για το ιδιωτικό θεραπευτήριο στο οποίο έκανε η μάνα μου το πρώτο της τεστ Παραμονή Χριστουγεννων, πληρώνοντας φυσικά και εξηγώντας τους ότι είναι ανάγκη να έχει συντομα αποτελέσματα γιατί συγκατοικεί με άνθρωπο που είναι θετικός στον ιό και η ιδια ανηκει σε ομάδα υψηλότατου κινδύνου. Τη διαβεβαίωσαν ότι ανήμερα Χριστούγεννα θα έχουν το αποτέλεσμα και να τους καλέσουμε.

Πλην όμως όταν τους κάλεσα σήκωσε το τηλέφωνο ένας απορημένος φύλακας και μου είπε «σήμερα είναι Χριστούγεννα δεν είναι κανείς εδω. Και δεν ξερω ποιόν να ειδοποιησω για να σας πει αν έχει βγει το αποτέλεσμα σας». Χρειάστηκε να απειλήσω με μήνυση για να κινητοποιηθούν. Αυτά περί της ιδιωτικής «πανάκειας». Κι αυτά περί μίας προσωπικής περιπέτειας συντριπτικής μοναξιάς και απέραντης πολύτιμης ανθρωπιάς και φιλίας.

* Η Ναταλί Χατζηαντωνίου είναι δημοσιογράφος στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο», Το κείμενο είναι από την προσωπική σελίδα της στο facebook