Κρύβονται άραγε δέκα χιλιάδες νεκροί; Αν κρίνουμε από το Μάτι, μια καταστροφή με υποεκατονταπλάσιο κόστος σε ζωές, θα έλεγε κανείς πως δεν κρύβονται. Στο Μάτι εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι οι Συριζαίοι είναι πολυλογάδες που δεν ξέρουν από διοίκηση, οπότε η χώρα χρειάζεται επειγόντως διαχειριστές. Το Μάτι ή για την ακρίβεια η αποτελεσματική ανάδειξη του από τα ΜΜΕ, έκρινε την αυτοδυναμία. 

Αντιθέτως αν κρίνουμε από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ για το φετινό Πάσχα ίσως και να κρύβονται. Την μία πίσω από χαριτωμένες ιστοριούλες στα διόδια και την άλλη πίσω από διηγήσεις για το τζατζίκι των ημερών του Θείου δράματος (και ποτέ του ανθρώπινου δράματος έξω από τις ΜΕΘ …) Ο ελεγκτικός ρόλος των ΜΜΕ προς την εξουσία και τις αποτυχίες της, κατά τις τωρινές ημέρες έγινε καπνός.

Τα κανάλια δεν απευθύνονται αποκλειστικά σε δεξιούς αλλά αποκλειστικά σε βλάκες. Το να αντιμετωπίζει κανείς έτσι την πελατεία του συνιστά ένα επιχειρηματικό «μυστήριο» αλλά το να αντιμετωπίζει έτσι το θάνατο των μυρίων τεθνεώτων και την νόσηση εκατοντάδων χιλιάδων, είναι προσβλητικό.

Προς τι λοιπόν η τηλε-ομοφωνία της ανηθικότητας, που περνά σχεδόν ως αυτονόητη;

Παλιά ιστορία

Μάλλον φταίει η ίδια μήτρα, αυτή που έθρεψε επί δεκαετίες και τον σύγχρονο πολιτισμό, των «βοθροκάναλων». Ο χαρακτηρισμός αυτός τώρα τελευταία δεν ακούγεται εξίσου αυθαίρετος, όσο κάποτε.

Επί πατρός Μητσοτάκη έγινε το μέγα deal με την διαπλοκή. Προκύψανε έτσι επιχειρήσεις που δεν ενδιαφερόταν για την κερδοφορία τους, αφού εμπορευόταν πολιτική επιρροή και το αφεντικό τα έπαιρνε χοντρά από αλλού. Αν τυχόν κάποιος δεν έπαιρνε έργα και περίμενε να βγάλει κέρδος από το τηλεοπτικό μέσο, ήταν εντελώς εκτός ανταγωνισμού και εξοβελιζόταν.

Η διαχείριση, σταδιακά, διολίσθησε στη νύχτα και τα μαφιόζικα ήθη της. Σύντομα η «νύχτα» έβγαλε γλώσσα κι είπε ότι με την ωδή στην πουτανιά, μας ξεβλάχεψε! Έκυψαν την κεφαλή οι αμύντορες του τριπτύχου πατρίς- θρησκεία – οικογένεια και βολεύτηκαν σε κάποια γωνία της οθόνης. Δυστυχείς πολλοί δημιουργοί, που βίωσαν όχι μόνο την κατακόρυφη πτώση ποιότητας αλλά αναγκάστηκαν και να κάνουν πως δεν καταλάβαιναν τις νέες συνθήκες του ολιγοπωλιακού καθεστώτος. Άλλοι πάλι το χάρηκαν …

Το ήθος που αποκάλυψαν οι παράλληλες ιστορίες Λιγνάδη-Φουρθιώτη, ανέδειξε ένα  σύστημα που όχι απλώς ανεχόταν επί χρόνια το πνεύμα της Τρούμπας αλλά το ενσάρκωνε και το επέβαλε. Σύντομα το ίδιο ήθος εξήχθη και στο θέατρο και παντού όπου οδηγούσαν τα συγκοινωνούντα δοχεία του χρήματος. Δεν πρόκειται για εξαιρέσεις περιέργων τύπων αλλά για καθεστώς, και μάλιστα σκληρό και τυραννικό!

Πολιτική παρακμή

Η ένοχη σχέση του παρακμιακού φαινομένου με την κρατούσα πολιτική τάξη δεν είναι αστυνομική, σεξουαλική ή οικονομική. Πρόκειται για συγγενείς ή ιπποδρομιακά θα το έλεγαν ομόσταυλους ίππους.

Τα ιδιωτικά κανάλια της δεκαετίας του 90 είχαν την τύχη να απαλλαγούν γρήγορα από τον Ανδρέα και το τοπίο της αυθαιρεσίας σταθεροποιήθηκε στην οκταετία Σημίτη. Τα συμφέροντα της διαπλοκής ψιλομπλέξανε μετά το Χρηματιστήριο και την «ισχυρή Ελλάδα». Επήλθε ο διαμαρτυρόμενος συντηρητισμός του Καραμανλή, που απέμεινε ωστόσο με το μανιφέστο της λαδόκολλας του Μπαιρακτάρη, ανά χείρας. Ο κ Παυλόπουλος, του «βασικού μετόχου», στοχοποιήθηκε γι’ αυτό ισοβίως. Ακολούθησε το κύκνειο άσμα του ΠΑΣΟΚ, με τον ΓΑΠ στα 2009-2011, όπου η πολιτική διαπομπεύτηκε από την διαπλοκή, σε βαθμό εξωνισμού και διαμελισμού. Ήταν τότε που τα ΜΜΕ «ενημέρωναν» το κοινό για τον κλυδωνισμό του χρηματιστηρίου Σιγκαπούρης από τις δηλώσεις της κας Εύας Καιλή…

Στη συνέχεια, το σύστημα τα έδωσε όλα αλλά η κρίση ήταν τόσο μεγάλη που κινδύνεψε αληθινά. Τελικά, αναγκάστηκε να ανεχτεί προσωρινά, ακόμη και τους αγροίκους του ΣΥΡΙΖΑ. Το σκέφτηκαν προς στιγμή να τα μαζέψουν και να του δίνουν, όμως άλλαξαν γνώμη όταν κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με παιδική χαρά. Και πράγματι πήραν την ρεβάνς θριαμβευτικά. Αυτοί είναι που δεν θα αφήσουν με τίποτε να τους ξανασυμβεί και όχι ο γραφικός Βορίδης.

Μετά το 2015, «ανέστησαν» μόνοι τους το πτώμα της Νέας Δημοκρατίας, που ετοιμαζόταν να ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ στο δρόμο της εξαφάνισης. Την περιβάλαν με φτιασίδια ετοιματζίδικα και την κατέστησαν εκ νέου trendy και κυρίως, απολύτως ελεγχόμενη. Κατέστησαν παράλληλα ανεπαισθήτως τους δημοσιογράφους-γραμμιτζήδες, τους καλλιτέχνες-διασκεδαστές, τους πανεπιστημιακούς– τηλεμαιντανούς, τους πολιτικούς-βοηθητικούς πανελίστες και τελικώς τους Καλογρίτσα – Τόμπρα κήνσορες της προανακριτικής. Οι τρομεροί τους αντίπαλοι, ανεπαισθήτως βρέθηκαν εκτός τειχών και δεν το έχουν χωνέψει ακόμη. Περισσεύουν οι παραινέσεις προς αυτούς για βελτίωση των σχέσεων τους με τα ΜΜΕ ενώ τινές κορδακίζονται πως το σύστημα τους εξαιρεί. Ματαιότης ματαιοτήτων.

Σήμερα, το καθεστώς σεμνύνεται ότι με τύπους σαν τον Άδωνι για αντιπρόεδρο και διάφορους από τα πανέρια του εκσυγχρονισμού ως επιτυχημένους μανατζαραίους, καταφέρνει να επιδεικνύει αξιοθαύμαστη αντοχή στην πολιτική κρίση του λαού. Καμώνεται το καθεστώς πως αγανακτεί, γιατί τάχα έπεσε στην παγκόσμια εκτίμηση για την ελευθεροτυπία, ενώ κρυφά καγχάζει!

Θα πει κανείς, με όλα τα ΜΜΕ δικά τους και με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων παραρτήματα τους, ποιος τους εμπιστεύεται; Όσοι εμπιστευόταν και τον Λιγνάδη, τον Φιλιππίδη, τον Φουρθιώτη πως θα κάνουν τα παιδιά τους θεατράνθρωπους…

ΥΓ: μια γενιά ολόκληρη ανατράφηκε στο παχνί της γκλαμουριάς. Μια κρίσιμη πειθήνια μάζα, ημιμαθών και χείριστης αισθητικής θεατών, θεωρείται ότι θα ρυθμίζει τις πλειοψηφίες, στο διηνεκές. Οπότε με ύφος ψαγμένου, οι καθεστωτικοί απευθύνονται στον μισητό πολιτικό αντίπαλο και τον ερωτούν, ρητορικά: Πού πας ωρέ Καραμίχαλε χωρίς τους βλάκες;