Επικεφαλής λοιπόν του μεγαλύτερου κόμματος του ευρωκοινοβουλίου, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, και υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν είναι πλέον ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο υπερσυντηρητικός πολιτικός μέλος των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας (CSU), μέλος της κεντρικής επιτροπής της γερμανικής Καθολικής Εκκλησίας και θιασώτης του συνθήματος «Οικογένεια, χριστιανισμός, πατρίδα».

Ο ίδιος πολιτικός που πρότεινε μια «τελική λύση» για το μεταναστευτικό στην Ε.Ε. προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, οπότε και αναδιπλώθηκε.

Η εκλογή αυτή έρχεται να κουμπώσει με το συντηρητικό και ακροδεξιό κύμα που φαίνεται να σαρώνει την Ευρώπη και να αλλάζει το πολιτικό τοπίο. Λεπέν, Σαλβίνι, Ορμπαν, Βέμπερ, Βίλντερς, Κουρτς και πάει λέγοντας.

Βέβαια η πορεία αυτή με (ακρο)δεξιό φλας έχει ξεκινήσει στη Γερμανία, απ’ όπου προέρχεται ο Βέμπερ εδώ και πολλά χρόνια. Αντιγράφοντας τη γαλλική Nouvelle Droite (Νέα Δεξιά), οι Γερμανοί ομοϊδεάτες τους επιχείρησαν να επιβάλουν ένα δυναμικό come back μιας αντιδραστικής ιδεολογίας του Μεσοπολέμου, η οποία έδωσε αποφασιστική ώθηση στον ναζισμό.

Βοηθούσης και της κατάρρευσης της Αριστεράς μετά τη γερμανική ενοποίηση, οι αντιδραστικοί της Γερμανίας επιχείρησαν να «αναθεωρήσουν», δηλαδή να ξαναγράψουν την Ιστορία, ελαχιστοποιώντας ή απαλύνοντας τα ναζιστικά εγκλήματα. Η προσπάθεια αυτή είχε ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ’80, με την περίφημη «Διαμάχη των Γερμανών Ιστορικών», όταν ο Ερνστ Νόλτε υποστήριξε ότι το Ολοκαύτωμα ήταν απλώς μία από τις γενοκτονίες του 20ού αιώνα και μάλιστα όχι η χειρότερη.

Η προσπάθεια αυτή επανόδου της αντιδραστικής «γερμανικής ιδεολογίας» θυματοποιούσε τους Γερμανούς και μάλιστα στις 8 Μαΐου του 1995, στην πεντηκοστή επέτειο της γερμανικής ήττας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί η Γερμανία ως το αληθινό θύμα του πολέμου.

Παράλληλα, χρησιμοποιώντας τον γκεμπελισμό, εκπρόσωποι αυτής της Νέας Δεξιάς υποστήριζαν ότι οι ίδιοι είναι «φιλελεύθεροι» και πολεμούν κατά της «πολιτικής ορθότητας» των αριστερών, οι οποίοι είναι αυταρχικοί. Στον πόλεμο μάλιστα κατά της υποτιθέμενης πολιτισμικής κυριαρχίας της Αριστεράς εφάρμοσαν έναν «γκραμσισμό της Δεξιάς», προκειμένου να ανατρέψουν την πνευματική ηγεμονία των αντιπάλων τους. Πρόκειται για τα ίδια επιχειρήματα που λανσάρισαν και στην Ελλάδα οι Καρατζαφέρης – Βορίδης του ΛΑΟΣ.

Βασικές αρχές αυτού του κινήματος ήταν (και είναι) η εθνική ομοιογένεια, το έθνος ως «κοινότητα του πεπρωμένου», η «γεωπολιτική» και φυσικά -όπως σε κάθε φιλοφασιστικό κίνημα- η ανάγκη ενός «ισχυρού κράτους» που δήθεν θα αντιμετωπίζει το χάος της φιλελεύθερης κοινωνίας.

Στο πλαίσιό του δημιουργήθηκε ένας συνασπισμός, με επίκεντρο την εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) και συντηρητικούς πολιτικούς όπως οι Εντμουντ Στόιμπερ, Πέτερ Γκαουβάιλερ, Αλφρεντ Ντρέγκερ και βέβαια Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όλοι τους με εχθρική στάση απέναντι στο θέμα της αλληλεγγύης και των διασώσεων στην ευρωζώνη.

Ο Σόιμπλε έχει περιγράψει το έθνος ως μια «κοινότητα προστασίας και πεπρωμένου», όρος που απευθύνεται στα πιο σκοτεινά βάθη του γερμανικού εθνικισμού και που, σύμφωνα με τον καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Ρίτσαρντ Γουόλιν, «υποδηλώνει ότι οι υπαρξιακές ανάγκες της εθνικής κοινότητας είναι ανώτερες από άλλες αρχές, σε αντίθεση με τον Χέλμουτ Κολ που έλεγε ότι ένας καλός Γερμανός είναι ένας καλός Ευρωπαίος».

Αυτή λοιπόν η γενιά της Νέας Δεξιάς βρίσκεται σήμερα στο προσκήνιο, συκοφαντώντας το ’68, προωθώντας τον ιστορικό αναθεωρητισμό και τονίζοντας τη σημασία της «εθνικής ομοιογένειας». Οσο για το μέλλον; Ας μας προβληματίσει περισσότερο!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών