Έπεσα χθες πάνω σε ένα μήνυμα που ανέβασε η Τζούλια Ρόμπερτς στο Instagram … Έγραφε «Είμαι απλά ένα κορίτσι, που στέκεται μπροστά από ένα αγόρι, και του ζητάει να πάει να ψηφίσει…» παραφράζοντας μια ατάκα της από την ερωτική εξομολόγηση στον Χιου Γκραντ ,στην ταινία Νοτινγκ Χίλ…

Ο ηθοποιός Πωλ Ράντ έφτιαξε χειροποίητα κουλουράκια βατόμουρο, και τα πρόσφερε σε όσους περίμεναν μέσα στη βροχή να ψηφίσουν…

H Lady Gaga έγραψε τραγούδι με οδηγίες- πως και που μπορείς να ψηφίσεις-, και το ανέβασε με βίντεο στον λογαριασμό της. To κανάλι HBO κάνει ολόκληρη καμπάνια με τον Σπάικ Λη και άλλους καλλιτέχνες τίτλο VOTE BECAUSE…

Άθλητές φοράνε μάσκες και μπλουζάκια με την λέξη VOTE τυπωμένη, κωμικοί επιστρατεύουν το χιούμορ, άλλοι βγαίνουν γυμνοί, φτιάχνουν αφίσες, έργα τέχνης, σεφ το γράφουν πάνω σε τούρτες και ψωμιά…

Πολλοί από αυτούς δηλώνουν και ποιον υποψήφιο στηρίζουν… Όπως ο Μελ Μπρουκς, που στα 94 του έκανε ένα βίντεο μαζί με τον γιο και τον εγγονό του ζητώντας από τον κόσμο να ψηφίσει τον Τζο Μπάιντεν, ή οι Beastie Boys που έδωσαν τραγούδι τους για την καμπάνια του…

Άλλοι είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι και με ατζέντα, άλλοι με πιο χαλαρή διάθεση…ο καθένας με την προσωπικότητά του, όλοι μαζί όμως φτιάχνουν ένα τεράστιο, μαζικό μπαράζ που μιλάει δημόσια για την δημοκρατία, την δικαιοσύνη, την κλιματική αλλαγή, τη φτώχεια, το πως η ψήφος επηρεάζει τις ζωές όλων μας σε μεγάλο βαθμό.

Χθες στην Ελλάδα η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα νέα μέτρα για την πανδημία του κορωνοϊού, και έκλεισε τους χώρους πολιτισμού στη μισή χώρα…

Μπορεί να πρέπει να το κάνει, δεν είμαι σε θέση να πω το αντίθετο…

Διαβάζοντας όμως την απογοήτευση, την πικρία όσων συναδέλφων μου τοποθετήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όχι επειδή δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, αλλά επειδή νοιώθουν αόρατοι από την κυβέρνηση, δεν μπορώ να μην κάνω δω αυτές τις εικόνες σε κάποια σύνδεση…

Στο κείμενο του για το lock down στον πολιτισμό ο Φοίβος Δεληβοριάς γράφει ότι θα περάσουμε τον Γολγοθά μας μόνοι, «συκοφαντούμενοι» και «δυσφημιζόμενοι»…και ένοιωσα πραγματικά απαίσια…

Ένοιωσα απαίσια γιατί έχει δίκιο, γιατί στην σημερινή Ελλάδα, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, οι αθλητές, τα δημόσια πρόσωπα που αναλαμβάνουν το κόστος να τοποθετούνται είναι λίγοι και πάντα οι ίδιοι…

Ένοιωσα απαίσια γιατί ακόμα και σε αυτή την φρικτή συγκυρία υπάρχουν διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, ακόμα και δημοσιογράφοι που αρνούνται να πάρουν θέση, που θέλουν να από-πολιτικοποιήσουν την ίδια την κυβέρνηση, την ίδια την πολιτική. Προσπαθώ να φανταστώ…Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας αν όλοι όσοι έχουν επιρροή στον δημόσιο λόγο είτε είναι καλλιτέχνες, επιστήμονες,  δάσκαλοι,  μάγειρες,  αθλητές, δικηγόροι, σχεδιαστές μόδας… μιλούσαν πολιτικά;

Στο Instagram, στο facebook, στο ραδιόφωνο, σε συνεντεύξεις, με την δουλειά τους… Αν δεν φοβόντουσαν μην τους ταυτίσουν με την αντιπολίτευση ή με κάποιο άλλο κόμμα;  Αν, μαζί με τα «να ακολουθείς τα όνειρά σου», «να κάνεις μια δουλειά που σε κάνει ευτυχισμένο», έλεγαν και πράγματα όπως «το είδος της ασφάλισης που θα έχουμε, το είδος της περίθαλψης, ο μισθός, οι συλλογικές συμβάσεις, τα δικαιώματα, η ελευθερία του λόγου… έχουν σημασία; Είναι καθοριστικά για τις ζωές μας»;

Κάποτε πίστευα- και ακόμα το πιστεύω σε ένα βαθμό-, ότι «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες», ή έψαχνα την απόλυτη ταύτιση με τον άλλο για να τον πω «σύντροφο»…

Μπροστά όμως στην καταστροφή που βλέπουμε μπροστά μας, στην οικονομία, στα εργασιακά, στην δημόσια υγεία, στον πολιτισμό, στα δικαιώματα,  στα πάντα, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι αν δεν γίνουμε μαζικοί, αν δεν γίνουμε ρεύμα, αν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για μας.

Οι Αμερικανοί ίσως να το ένοιωσαν πιο έντονα μετά από 4 χρόνια Τραμπ…εμείς περάσαμε 10 χρόνια κρίσης, και μιας ακόμα, που μας χτυπάει την πόρτα…

Νομίζω ότι έφτασε επιτέλους η στιγμή, εκτός από το brunch και τα tik tok και ό,τι άλλο υιοθετούμε σαν μόδα από την Αμερική, να πάρουμε λίγο δύναμη από…

Τον ενθουσιασμό; την ελευθερία; την αμεσότητα τους; και να κάνουμε επιτέλους τον πολιτικό λόγο κυρίαρχο, μαζικό, απαραίτητο, καταιγιστικό, παρόντα παντού…

Μέχρι να μην χρειάζεται πια…

Μέχρι να έχουμε όλοι τα χρήματα, τον τρόπο, την δυνατότητα, την διάθεση να χαλαρώσουμε, όπως βλέπουμε να κάνουν στις ρομαντικές κομεντί.