Η Μάγδα Φύσσα, θα προτιμούσε να ζει ο γιος της κι ας μη γινόταν σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα. Ας μην ακουγόταν η κραυγή της απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας.

Θα προτιμούσε το ζεστό του χνώτο, από το να τα βάζει με τα θηρία τόσα χρόνια σε ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα, σε μια δύσκολη εποχή.

Μακάρι να μη χρειαζόταν ποτέ να υπερασπιστεί τα αντιφασιστικά ιδεώδη σε μια ψυχρή αίθουσα δικαστηρίου, όπου η τραγική μνήμη επανέρχεται ξανά και ξανά.

Κι αφού πέρασαν τα βασανιστικά πέντε χρόνια της πρώτης δίκης κατά τη διάρκεια των οποίων συνέχιζαν να την απειλούν και να τη λοιδορούν οι υπαίτιοι για τη δολοφονία του γιου της, ξαναπερνά την ίδια βάσανο στη νέα δίκη.

Την είδα στο Εφετείο χθες πλαισιωμένη από αλληλέγγυους, τους δικηγόρους της και την κόρη της, Ειρήνη.

Ήρθε η ώρα να καταθέσει ξανά την ημέρα της επετείου των δύο ετών από την ιστορική απόφαση της καταδίκης της «Χρυσής Αυγής». 

Πέρασε πάλι μπροστά μας ευθυτενής, μαυροντυμένη, σαν ιέρεια. Άρχισε να αφηγείται πάλι από την αρχή.

Τι έγινε, πώς το έμαθε, πώς ξεκίνησε να ερευνά, πώς ο Παύλος έγινε ασπίδα για τους φίλους του, πώς συντόνισε η εγκληματική οργάνωση τη δολοφονία, πώς συγκάλυψε η αστυνομία, πώς είδαν τον φονιά του γιου της αραχτό στον τρίτο όροφο της ασφάλειας ενώ εκείνος είχε αφήσει μόλις την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο.

Οι δικαστές της νέας έδρας επαναλαμβάνουν ερωτήσεις που όλοι και όλες νιώθουμε ότι έχουν απαντηθεί, έχουν καταγραφεί. Η γυναίκα τα έχει πει άπειρες φορές, η δικογραφία είναι τεράστια, τα ντοκουμέντα κατατεθειμένα.

Όμως, πρέπει να το ξαναπεράσει. Πρέπει να αντέξει ξανά, για να καταδικαστούν τελεσίδικα. Κι ας μην έχει απολογηθεί κανένας. Ας είναι όλοι ακόμα αμετανόητοι.

Τόσο αμετανόητοι που έφεραν στην αίθουσα του δικαστηρίου ως υπερασπιστή τους τον Κώστα Πλεύρη που δηλώνει «εγώ είμαι και ναζί και φασίστας».

Η Μάγδα Φύσσα, σε αυτόν τον δεύτερο γύρο, καταθέτει κάτω από ναζιστικούς χαιρετισμούς.

Και γνωρίζει πως παλεύει να καταδικαστούν όχι μόνο για τη μνήμη του Παύλου, αλλά για όλους και όλες μας.

Για όλους και όλες εμάς που νιώθουμε την ηχηρή σιωπή όσων είχαν δηλώσει για τα μάτια του κόσμου πως νίκησε η Δημοκρατία όταν καταδικάστηκε η «Χρυσή Αυγή» και σήμερα δεν βρίσκουν μισή κουβέντα να πουν για την  – χωρίς προσχήματα πλέον – υπεράσπιση του ναζισμού μέσα σε ελληνικό δικαστήριο.

Όμως η Μάγδα νιώθει μάλλον πως διανύει την τελευταία ευθεία, αυτήν που θα οδηγήσει στην οριστική και αμετάκλητη καταδίκη της «Χρυσής Αυγής» ως εγκληματικής οργάνωσης.

Και αντέχει.

Μετά το τέλος της δίκης, θα έχει ολοκληρωθεί η αποστολή της. Μετά, θα έρθει η ώρα να δούμε τι θα θερίσουμε από τη σπορά. Αν  θα οικειοποιηθούμε τον φασισμό όπως συμβαίνει ήδη σε άλλες χώρες της Ευρώπης ή αν θα αντισταθούμε.

Αλλιώς, αν θα προχωρήσουμε με τους λύκους ή με τις μέλισσες όπως το έθεσε ο Θανάσης Καμπαγιάννης.

Ή αν θα  επιμείνουμε  να διαλέγουμε τον άνθρωπο (Μάγδα Φύσσα) ή το αντίθετό του (Κ. Πλεύρη) όπως το διατύπωσε ο Φοίβος Δεληβοριάς.