Όσοι παρακολούθησαν την ομιλία του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή για την «κοινωνική» πολιτική της κυβέρνησής του, αναμφίβολα πίστεψαν ότι μιλά για μια άλλη χώρα, στην οποία μια άλλη κυβέρνηση εφαρμόζει μια εντελώς διαφορετική από τη δική του πολιτική.

Ads

Όσο διήρκεσε η ομιλία του, η Ελλάδα έπαψε να είναι η προτελευταία χώρα ως προς την αγοραστική δύναμη των πολιτών της στην Ευρώπη, όπως μαρτυρούν τα διεθνή στοιχεία. Έγινε ξαφνικά μια χώρα στην οποία οι πολίτες της απολαμβάνουν μεγάλους μισθούς και γενναίες απολαβές από το ισχυρό κοινωνικό κράτος. Μια χώρα στην οποία ο πακτωλός των επιδομάτων δεν αφήνει παραπονεμένο κανέναν αδύναμο οικονομικά ή απομονωμένο κοινωνικά.

Κι ακόμη, όσο διήρκεσε η ομιλία του πρωθυπουργού η Ελλάδα δεν είχε την ακριβότερη βενζίνη στην Ευρώπη, ούτε ήταν μια από τις ευρωπαϊκές χώρες με το μεγαλύτερο πληθωρισμό.

Ακούγοντας τον κ. Μητσοτάκη να περιγράφει την «κοινωνική» πολιτική της κυβέρνησής του, κάποιος τρίτος θα πίστευε ότι αναφέρεται σε μια βορειοευρωπαϊκή ή Σκανδιναβική χώρα που κυβερνάται από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. 
Έφτασε στο σημείο να επιστρατεύσει μέχρι και το γνωστό αριστερό σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Ads

Με δυο λόγια, στα 45’ που διήρκεσε η ομιλία του η κυβέρνησή του έπαψε να είναι δεξιά και ο ίδιος έπαψε να είναι ο νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός που επιδιώκει, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του και σύμφωνα και με τα έργα και τις νομοθετικές του παρεμβάσεις, ένα μικρό και ευέλικτο κράτος χωρίς περιττά βάρη για κοινωνική προστασία.

Το κλειδί για να αντιληφθεί κανείς τι ακριβώς έκανε ο πρωθυπουργός περιγράφοντας τον «κοινωνικό» χαρακτήρα της πολιτικής του, ήταν η αναφορά του στο ενδιαφέρον του για τον πολίτη. Σε αντίστιξη με την Αριστερά, που όπως σημείωσε με έμφαση, η πολιτική της δεν επικεντρώνεται συγκεκριμένα στον πολίτη, αλλά αναφέρεται γενικά και αόριστα στο λαό.

Εδώ βρίσκεται το μυστικό της παραπλάνησης την οποία επιδίωξε να επιτύχει ο κ. Μητσοτάκης παρουσιάζοντας την πολιτική του σαν «κοινωνική».

Ο κ. Μητσοτάκης μιλώντας για «κοινωνική πολιτική» εννοεί την πολιτική που απευθύνεται και ευνοεί συγκεκριμένους πολίτες. Οι οποίοι μάλιστα έχουν και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Είναι πλούσιοι, είναι λίγοι και ανήκουν στην ελίτ των μεγάλων επιχειρηματιών που ελέγχουν τις επιχειρήσεις που παράγουν, παρέχουν ή διανέμουν την ενέργεια.

Μιλώντας δηλαδή ο κ. Μητσοτάκης για «κοινωνική» πολιτική, είχε στο μυαλό του την πολιτική που απευθύνεται και ευνοεί τους πλούσιους πολίτες που ανήκουν στην οικονομική ολιγαρχία. Και οι οποίοι με την εύνοια της κυβέρνησης Μητσοτάκη κερδοσκοπούν και αισχροκερδούν σε βάρος των υπολοίπων. Σε βάρος των εκατομμυρίων φτωχών Ελλήνων που συγκροτούν αυτό το… συνονθύλευμα που ο κ. Μητσοτάκης αποκάλεσε λαό.

Έτσι εξηγείται γιατί ο πρωθυπουργός δεν μίλησε καθόλου για ακρίβεια. Ούτε είδε στην Ελλάδα μεγαλύτερη ακρίβεια από την υπόλοιπη Ευρώπη. Αφού αυτοί οι πολίτες στους οποίους απευθύνεται η «κοινωνική» πολιτική του δεν δυσφορούν, αλλά αντίθετα, κερδίζουν από αυτήν.

Έτσι εξηγείται γιατί ο πρωθυπουργός είπε ότι η ελληνική οικονομία έχει μεγάλη ανάπτυξη. Οι επιχειρήσεις που ελέγχουν και διοικούν οι συγκεκριμένοι πολίτες που έχει στο μυαλό του πράγματι αποκομίζουν, επί των ημερών του, πρωτόγνωρα κέρδη από την κερδοσκοπία και την αισχροκέρδεια, γνωρίζοντας πρωτοφανή ανάπτυξη.

Έτσι εξηγείται γιατί ο κ. Μητσοτάκης δεν μίλησε για ενεργειακή φτώχεια. Αφού οι πολίτες που αποτελούν το target group του έχουν τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών της χώρας και είναι ενεργειακά πλούσιοι.

Έτσι εξηγείται επίσης και γιατί ο κ. Μητσοτάκης δεν είδε πληθωρισμό και φτώχεια στη χώρα μας. Αφού οι πολίτες της οικονομικής ολιγαρχίας στους οποίους απευθύνεται είναι έτσι κι αλλιώς  πλούσιοι και επί των ημερών του, προκαλώντας πληθωρισμό μέσω των ανατιμήσεων στα προϊόντα και τις υπηρεσίες που παράγουν και διακινούν, έχουν γίνει πάμπλουτοι.

Έτσι εξηγείται ακόμη γιατί ο κ. Μητσοτάκης δεν είδε εργασιακό μεσαίωνα πίσω από την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων που συνέβη επί των ημερών του. Αφού οι… πολίτες στους οποίους απευθύνεται η «κοινωνική πολιτική» του δεν είναι εργαζόμενοι, αλλά εργοδότες. Που κερδίζουν από την αφαίρεση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους.

Εφόσον λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης απευθύνει την «κοινωνική πολιτική» του σε μια μικρή οικονομική ελίτ, για την οποία πράγματι τα έχει δώσει όλα, δεν έχει λόγο να ασχοληθεί με το φτωχό λαό που δεν βγάζει το μήνα και βουλιάζει στην ακρίβεια, στον πληθωρισμό και στη φτώχεια. 

Δεν μπορείς, άλλωστε, να τους έχεις όλους ευχαριστημένους…

Άδικα λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε να αποδείξει ότι η «κοινωνική» πολιτική Μητσοτάκη πλήττει τους πολλούς και φτωχοποιεί τα μεσαία και χαμηλά στρώματα. Αυτό που ο ίδιος ο πρωθυπουργός ονόμασε λαό, δεν ανήκει στο πεδίο ενδιαφέροντος της πολιτικής του.

Όπως άδικα ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε να αποδείξει ότι η ακρίβεια, η φτώχεια και ο πληθωρισμός έχουν ονοματεπώνυμο. Η ακρίβεια, η φτώχεια και ο πληθωρισμός Μητσοτάκη είναι τα μεγάλα δώρα του πρωθυπουργού στην ειδική κατηγορία των πολιτών στους οποίους απευθύνεται και οι ο οποίοι τον στηρίζουν.

Δεν μιλούν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί λοιπόν για τα ίδια πράγματα, ούτε και ενδιαφέρονται για τις ίδιες οικονομικές ομάδες και τις ίδιες κοινωνικές τάξεις. Αλλού απευθύνεται η ΝΔ του  Μητσοτάκη και αλλού ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ του Τσίπρα.

Μόνο που αυτή την παραδοχή, ότι ο κ. Μητσοτάκης απευθύνεται στην οικονομική ολιγαρχία, πρέπει να τη θυμηθούν οι πολίτες και όταν έρθουν οι εκλογές.

Έτσι, ώστε οι «πολίτες» των οικονομικών ελίτ να ψηφίσουν τη ΝΔ του Μητσοτάκη που τους ευνοεί και τα εκατομμύρια των… κανονικών πολιτών που ανήκουν στα μεσαία και χαμηλά στρώματα να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα που ενδιαφέρεται γι’ αυτούς.

Αν σήμερα γελούσαν μέχρι και τα αφτιά του κ. Μητσοτάκη που μας την έφερε, να δείτε πως θα γελούν τα δικά μας αφτιά το βράδυ των εκλογών…