Η πρώτη ημέρα της Άνοιξης μας ξυπνά την αίσθηση ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας και τα χειρότερα πίσω μας.

Ο χειμώνας με το μακρύ σκοτάδι, τις κρύες μέρες και την κλεισούρα ανήκουν στο παρελθόν. Έρχεται η εποχή της αναγέννησης της φύσης. Η εποχή του φωτός και της χαράς.

Η Άνοιξη που στη συνέχεια θα φέρει το καλοκαίρι στις ζωές μας.

«Την Άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις», έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης.

Τίποτε πιο επίκαιρο από αυτόν τον στίχο. Γιατί φέτος είναι η μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε όλα αυτά που μας βασανίζουν και μας ταλαιπωρούν. Που δεν είναι λίγα τα τελευταία χρόνια.

Ξεκινώντας τις αλλαγές από τα μεγάλα και τα σημαντικά.

Να διώξουμε από τη ζωή μας αυτούς που μας ξεγέλασαν και πλούτισαν σε βάρος μας.

Αυτούς που την ώρα που οι πολλοί υπέφεραν από την ακρίβεια και τη φτώχεια που αυτοί προκάλεσαν και την ώρα που μια μικρή ευνοούμενη ολιγαρχία κέρδιζε υπερκέρδη που αυτοί της επέτρεψαν, εκείνοι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα επί των ημερών τους ήταν η χώρα με την καταπληκτική ποιότητα ζωής.

Λες κι εμείς δεν ζούσαμε εδώ…

Να διώξουμε αυτούς που όταν οι συνάνθρωποι πέθαιναν εκτός ΜΕΘ και εκτός νοσοκομείων από την πανδημία, επειδή δεν έβρισκαν κρεβάτι, αυτοί μας κορόιδευαν στα μούτρα, ότι δήθεν δεν γνώριζαν ότι η θεραπεία σε ΜΕΘ σώζει ζωές.

Για να αποφύγουν να επενδύσουν στα δημόσια νοσοκομεία, τα οποία είχαν σκοπό να ιδιωτικοποιήσουν στη συνέχεια. Γιατί, λέει, η επένδυση στο δημόσιο σύστημα υγείας, που θα έσωζε τις δικές μας ζωές, ήταν γι’ αυτούς… πεταμένα λεφτά.

Να διώξουμε αυτούς που στην κυβερνητική… βάρδια τους, οι δικές τους πράξεις και οι δικές τους παραλείψεις, προκάλεσαν το χειρότερο δυστύχημα που συνέβη ποτέ στον σιδηρόδρομο. Μετωπική σύγκρουση σε διπλή γραμμή, που σε πολιτισμένα κράτη ακόμη και να θέλεις να το επιτύχεις, δεν σου επιτρέπουν τα σύγχρονα συστήματα ασφαλείας.

Οι σύγχρονες δικλείδες ασφαλείας δηλαδή που αυτοί ενώ παρέλαβαν, δεν φρόντισαν να λειτουργήσουν, να συντηρήσουν ή και να αποκαταστήσουν στην περίπτωση που βγήκαν εκτός λειτουργίας.

Να διώξουμε αυτούς που για να γλυτώσουν από τις εγκληματικές ευθύνες που τους βαραίνουν, δεν ντράπηκαν να βαφτίσουν τα τοπικά χειριστήρια που «βλέπουν» το τρένο μόλις 7 χιλιόμετρα πριν και μετά το σταθμό, σε αυτόματα συστήματα τηλεδιοίκησης. Που αν λειτουργούσαν, θα «έβλεπαν» τις αμαξοστοιχίες σε απόσταση μέχρι 170 χιλιόμετρα από τη Λάρισα.

Να διώξουμε αυτούς που μας περνούν για… ηλίθιους. Αυτούς που 10 μέρες πριν το πολύνεκρο δυστύχημα, από τη θέση του υπεύθυνου για τις μεταφορές υπουργού, κόμπαζαν ότι «διασφαλίζουν την ασφάλεια των τρένων» και εγκαλούσαν όσους την αμφισβητούσαν, ότι πρέπει να ντρέπονται γι’ αυτό.

Αυτούς που ενώ 10 μέρες πριν εγκαλούσαν τους ανησυχούντες βουλευτές της αντιπολίτευσης, αυτούς που άκουγαν τα προμηνύματα και έβλεπαν τις προειδοποιήσεις του κακού που έρχονταν στον σιδηρόδρομο, δεν ντράπηκαν μετά το δυστύχημα να κάνουν στροφή 180 μοιρών και από εκεί που «όλα πήγαιναν καλά», να ρίξουν την ευθύνη στον σταθμάρχη και στους προηγούμενους.

Να διώξουμε αυτούς που ξαναγύρισαν την Ελλάδα στην εποχή της κωμωδίας του ’60. Με το μπαλάκι της ευθύνης στην ευφυή, αλλά και προφητική, δυστυχώς, ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, να πηγαίνει από τη Γιαδικιάρογλου στην Ξανθοπούλου που μιλούσε με την Πετροβασίλη.

Μόνο που ο Σακελλάριος στην κωμωδία του σατίριζε μαθήτριες. Δεν σκηνοθετούσε τραγωδία και δεν μιλούσε για ανθρώπινες ζωές…

Κι ακόμη ο Σακελλάριος, στην άλλη ευφυή αλλά καθόλου προφητική κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο», παρά το γεγονός ότι έφτιαξε τον Κρούεζα που ήταν του κόμματος και ζούσε από αυτό, έβαλε τον υπουργό, όταν αντιλήφθηκε τις ευθύνες του, να παραιτείται και να φεύγει. Και όχι να κρύβεται για λίγο καιρό από την επικαιρότητα, για να ξανακατέβει σε δυο μήνες βουλευτής στας Σέρρας.

Αναβαπτισμένος από την αθωότητα της Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροβασίλη.

Να διώξουμε από τη ζωή μας αυτούς που στο τέλος της θητείας τους δεν ντρέπονται να ρίχνουν τις ευθύνες για τις δικές τους πράξεις και παραλείψεις αλλού.

Λες και δεν είχαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να βελτιώσουν τα στραβά που παρέλαβαν.

Να διώξουμε αυτούς που για τα όποια καλά είναι εκείνοι υπεύθυνοι, ενώ  για τις συμφορές νίπτουν τας χείρας τους.

Να διώξουμε αυτούς που αντί να εγγυηθούν την ασφάλεια στα τρένα, όπως την εγγυήθηκαν οι προηγούμενοι που απέφυγαν παρόμοιο δυστύχημα, αυτοί βελτίωσαν την οικονομική κατάσταση των μεγάλων επιχειρήσεων, με συμβάσεις που τους χάρισαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Κι ακόμη, να διώξουμε από τις ζωές μας τα εποχιακά επικοινωνιακά… ποτάμια, που θυμούνται να κατεβάσουν νερό μόνον όταν πρόκειται να ξεπλύνουν τις ευθύνες αυτών που μας ταλαιπωρούν και που ευθύνονται για τα δεινά και τις συμφορές μας.

Αυτή την Άνοιξη να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να πούμε όχι στον χειμώνα της υποκρισίας και της ιδιοτέλειας.

Στις εκλογές που η Άνοιξη θα φέρει να ψηφίσουμε αυτούς που με ευθύνη θα προστατεύσουν το δημόσιο συμφέρον. Δηλαδή εμάς, τους πολλούς.

Αυτούς που δεν θα διορίσουν ακατάλληλους σταθμάρχες παράνομα και με ρουσφέτι, για να τους ρίξουν στη συνέχεια την ευθύνη.

Να ψηφίσουμε αυτούς που αποδεδειγμένα ενδιαφέρονται για το κοινό καλό και όχι αποκλειστικά για το καλό των δικών τους.

Την Άνοιξη φέτος ακόμη κι αν δεν την βρούμε έτοιμη, οφείλουμε να τη φτιάξουμε, όπως λέει ο ποιητής.

Γιατί αν δεν τη φτιάξουμε στα δικά μας μέτρα εμείς, οι πολλοί και αδύναμοι, θα τη φτιάξουν κάποιοι άλλοι, πλούσιοι και ισχυροί, στα δικά τους.

Ήδη οι… πρωταγωνιστές τους έπιασαν δουλειά.

Να μην τους το επιτρέψουμε.

Έχουμε τη δύναμη στα χέρια μας γιατί είμαστε πολλοί.

Σε αντίθεση με αυτούς που είναι λίγοι. Γιατί δεν εκπροσωπούν παρά τον εαυτό τους και όσους ευνοούνται και σιτίζονται από αυτούς.

*Ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ και πρώην πρόεδρος Αττικό Μετρό ΑΕ