O εμβολιασμός κατά του SARS-CoV-2 προκάλεσε μεγάλο συλλογικό φόβο μέσα στο οποίο κάνει την εμφάνιση της μια απίστευτη θρησκοληψία, με εθνικιστικές-φασιστικές τάσεις και μια συνωμοσιολογία που ο συνδυασμός τους προκαλεί μεγάλες κινητοποιήσεις.

Κατανοητό, γιατί οι γιγαντιαίες συνωμοσιολογικές μηχανορραφίες που ανακατεύουν ψεύδη με αλήθειες, επιτρέπουν σε μετέωρους πολιτικά, αισθητικά και ηθικά  ανθρώπους (που ζούν την καθημερινότητα τους μέσα στην αδράνεια, την απάθεια και την παθητικότητα) να υποκαθιστούν την κοινωνική και πολιτική πολυπλοκότητα του πραγματικού κόσμου  και να αίρουν ανώδυνα όλες τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της ζωής τους: ξαφνικά όλα προσλαμβάνουν μια τρομακτική απλότητα σωτηριολογικού τύπου! 

Ο συνδυασμός συνωμοσίας, θρησκοληψίας, εθνικισμού, και αφηρημένου μίσους, που πασάρεται ως αντισεισμικός «επαναστατικός» λόγος αναγκάζεται να εντοπίζει έναν ένοχο, να καθορίζει έναν «εχθρό», ο οποίος ορίζει τις τύχες του κόσμου από κάποια απρόσιτα σκοτεινά νεοταξίτικα κέντρα, και έτσι να κινητοποιεί την μάζα εναντίον του μα και εναντίων των ντόπιων πρακτόρων του. Εύκολο είναι γιατί αυτή η μάζα αποτελείται από ανθρώπους που, αφού νιώθουν πως απειλούνται,(τάση αυτόθυματοποίησης)  συμπληρώνουν ο καθένας τους ξεχωριστά και κατά βούληση τη φόρμα της συνωμοσίας του.

Τα συνωμοσιολογικά κομμάτια του καθενός προσαρμόζονται διαρκώς και εύκολα σε διαφορετικά συμφραζόμενα, συνδιαλέγονται, αναμειγνύονται, αυτοτροφοδοτούνται, αυτοαποδεικνύονται, και έτσι συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Άλλωστε η καλή συνωμοσιολογία, ως αφήγηση, δεν αποκαλύπτει κάποια «αλήθεια» ούτε τίποτα πρωτότυπο, παρά μόνο αυτό που ο δέκτης πιστεύει ότι ξέρει. Απευθύνεται στην εμπεδωμένη αντίληψη του δηλαδή που περιορίζεται σε ένα πλέγμα φόβου και εμμονών. Και να που ο καθένας, εκεί που ζούσε στο κενό της ανυπαρξίας, ξαφνικά, μέσα στην μιζέρια του βρίσκει μια παρλάτα από ένα δίκτυο αλληλοσυμπληρωματικότητας ομοϊδεάτων, αυτοαναβαθμίζεται νιώθει ασφάλεια και θεωρεί πως έχει έναν σκοπό, και μια υπόσταση!

Πάντως το γεγονός πως το διαδίκτυο έχει γεμίσει με κρυπτοαναλητές διερμηνευτές που έχουν αναλάβει την «υποχρέωση» να ερευνούν και την παραμικρή ένδειξη και τα πιο μικρά διαγνωστικά σημάδια για να «αποσαφηνίσουν» διάφορες κρυφές διασυνδέσεις ανάμεσα σε μυστικές δυνάμεις και ντόπιους προδότες που από κοινού προωθούν στα νοσοκομεία πρωτόκολλα θανάτου και εμβόλια με το «αντίχριστο σφράγισμα» που έχει σκοπό την αλλοίωση του ελληνικού dna, και αυτές οι φαντασιοπληξίες να διαχέονται με τέτοια ευκολία και διεισδυτικότητα σε μια εύθραυστη και εξαντλημένη κοινωνία η οποία ωθείται από την ενστικτώδη ανάγκη για μεσσίες με σιδερένια πυγμή,  θα πρέπει να μας τρομοκρατεί. Η εμφάνιση, λόγο των διογκωτικών δυνατοτήτων που διαθέτει η ηλιθιότητα, ενός φαιού παλιάτσου δεν είναι απίθανη!

Ήδη έχουν ψηφήσει κάποιον που πουλάει επιστολές του Χριστού…                  

Πέρα όμως από τις σκοτεινές νεοταξίτικες υπερδυνάμεις που μας επιβουλεύονται από μακρινά και ερεβώδη κέντρα και τον αδιέξοδο νοηματικό κατήφορο μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, υπάρχει ο σχεδιασμός και  πολιτική βούληση της εξουσίας αλλά και  λογοδοσία της επιστήμης.
             
Στην πορεία της ανθρωπότητας πάντοτε υπήρχε πλήθος πιθανών και ουσιαστικών διασυνδέσεων της επιστημονικής ανάλυσης και της μεθοδικής γνώσης με την άσκηση της εξουσίας και τα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης. Κατά συνέπεια, μπορούμε να υποθέσουμε πως σε πολλές περιπτώσεις τα επιστημονικά επιτεύγματα, αλλά και οι φορείς τους, χρησιμοποιούνται για πολιτικούς σκοπούς προκειμένου, λόγου χάριν, να καταστεί πιο αποτελεσματική η άσκηση της εξουσίας και η ισχύς της.

Άλλωστε ο πειρασμός των επιστημόνων να συνδέονται ενίοτε υπερβολικά και να εξαρτώνται υπέρμετρα από την εξουσία και την οικονομική ισχύ μερικών εξαιρετικά πλουσίων ανθρώπων οι οποίοι προικίζουν την έρευνα με γενναιόδωρους προϋπολογισμούς, είναι κατά το μάλλον ή το ήττον μια καθολικότητα.

Έτσι ο επιστήμονας, παγιδεύεται σε μια περιστρεφόμενη μπάρα όπου αφενός μετατρέπεται σε  απολογητή της εξουσίας και εγκλωβίζεται στο κέλυφος των προϊδεάσεών της πολιτικής αφετέρου χάνει την ελευθερία και την αυτονομία της σκέψης του απέναντι στα συστήματα εξουσίας, κοσμικά, εκκλησιαστικά, οικονομικά, τόσο, που στο τέλος μπορεί να καταντήσει τοίχος προστασίας στην όποια αποτυχία  του κράτους, της κυβέρνησης ή των ισχυρών χορηγών του που κοστολογούν τα πάντα, από τις πηγές του νερού, μέχρι το ανθρώπινο γονιδίωμα.

Σήμερα η επιστήμη, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να παράγει απόλυτα δεδομένα αλλά την εξέλιξη, υποβαλλόμενη υπό την σκεπή της κυβέρνησης στο βάσανο να πείσει  τον κόσμο να εμβολιαστεί έναντι του οξέος αναπνευστικού συνδρόμου τύπου 2 (SARS-CoV-2) διανύει ένα είδος κρίσης αξιοπιστίας. Επιπλέον, ο τρόπος συμβολής της πολιτικής δραστηριότητας σε αυτήν την επιχείρηση πειθούς κάνει τον κάθε άνθρωπο να αναρωτιέται (δε μιλώ εδώ για την φασιστική σκοταδιστική αντίδραση που γεννιέται με αφορμή τον εμβολιασμό) αν αυτή η εκστρατεία περιέχει ορθή προσέγγιση του ζητήματος του εμβολιασμού, ως επιστημονική και αναλυτικά τεκμηριωμένη θέση ή είναι πολιτική θέση, ηθικά και νομικά αμφιλεγόμενη, με σκοπό η κυβέρνηση να καλύψει την μη εκπλήρωση δημόσιων υποχρεώσεών της, όσο αφορά το κοινωνικό δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν περίθλαση και δεν φρόντισε την ενίσχυση με μόνιμο και έμπειρο προσωπικό -τις δομές φροντίδας- που να μπορεί να κρατήσει όρθιο το σύστημα υγείας. (;)

Για την κυβέρνηση η συνωμοσιολογία αποδεικνύεται βολικός «εχθρός»  για να κρύβει κάτω από το χαλί τις ευθύνες για την υπολειτουργία των νοσοκομείων, την κατάρρευση των δομών του δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλειας και την συρρίκνωση ενός ήδη υποτονικού δικτύου πρόληψης.

Στο όνομα της λεγόμενης «δημοσιονομικής εξυγίανσης» τα τελευταία 10 χρόνια το Δημόσιο Σύστημα Υγείας δεν ανταποκρίνονται με ποιότητα και επάρκεια στις κοινωνικές ανάγκες. Εάν λίγο, μέσα σε αυτές τις απειλητικές συνθήκες πιεστεί, θα καταρρεύσει!

Μέσα σε αυτές την κρίση η πολιτική εξουσία επέλεξε να ακολουθήσει (μετά από αντιφατικά μέτρα που μπέρδευαν τον κόσμο) στο θέμα του εμβολιασμού τον αυταρχισμό, την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως την ελευθερία κίνησης και απαγόρευσης εισόδου σε καφέ, γήπεδα, κινηματογράφους κ.α., στην αλλαγή των όρων εργασίας, με αναστολή απόλυση και μη καταβολή ενσήμων σε όσους δεν εμβολιαστούν.

Ωφελεί σε τίποτα να ρωτήσω αν αυτή η απόφαση είναι πολιτική, ή επιστημονική;

Απαντήστε μου: μπορεί να εδράζεται σε επιστημονικά δεδομένα και ταυτόχρονα να έχει πεδίο εφαρμογής σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση επωφελή για την κυβέρνηση;

Ρητορικά τα ερωτήματα…                                                               

Αναμφίβολα τα εμβόλια που είναι κατάκτηση της ανθρωπότητας, χορηγούνται πάντα  σε υγιείς και πάντα προληπτικά για ασπίδα προστασίας απέναντι στους ιούς. Τα εμβόλια είναι ο εκπαιδευτής του ανοσοποιητικού μας συστήματος για να μπορέσει αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει την νόσο. Τα εμβόλια δηλαδή προκαλούν ανοσοαπόκριση αλλά δεν αποτρέπουν από το να  προσβληθούμε από κάποια νόσο.

Όμως το πολιτικό δίλημμα είναι οξύ και καίριο!

Ένα «φαουστικό» αδιέξοδο, μια εξίσωση πολυπαραγοντική!

Έτσι κι αλλιώς όμως αφού είμαστε πολίτες μιας κρατικής οντότητας με δημοκρατική νομιμοποίηση, άρα δεσμευόμαστε και υπακούμε σε νόμους, κατά βάση πόση ακεραιότητα και ελευθερία διαθέτουμε;

Ένας επιστήμονας απέναντι σε τέτοια διλλήματα πρέπει να παραμείνει απολογητής της  πολιτικής διαχείρισης ή μπορεί να καλλιεργήσει την πνευματική του αυτονομία, την κριτική του σκέψη και συνείδηση;

Αλλά, πάλι, ποιος διαθέτει προνομιακή πρόσβαση εξ αποκαλύψεως ή λόγο προσωπικού χαρίσματος προς την αντικειμενική ή καθολική γνώση που θα του επιτρέψει να απαντήσει;

Πάντως η κοινωνική συνείδηση και η παρρησία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα έξωθεν πίεσης και εκβιασμού!

                                                                                                              ***

Σε αυτόν τον νεφελώδη κόσμο των καθημερινών αναλύσεων, της ασάφειας και της απροσδιοριστίας, όπου συχνά κοινωνικές λειτουργίες εξουδετερώνουν κάποιες άλλες, επηρεάζοντας βαθύτατα την πραγματικότητα της κοινωνικής συμβίωσης μας, οι βεβαιότητες μας που τις νομίζαμε καθολικές και αιώνιες θα κλονιστούν. Αυτό το μέρος του παιχνιδιού ίσως είναι το πιο συναρπαστικό, γιατί καθώς θα πασχίζουμε να βρούμε απαντήσεις, σε αυτήν την διακεκαυμένη ζώνη, θα αναγκαστούμε να υπερβούμε όρια ιδεολογικά που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά μας, όρια πολιτικής στράτευσης μα και όρια συνειδησιακών προσταγών σε συνάρτηση με τις πεποιθήσεις μας που, ίσως, τις νομίζαμε αμερόληπτες, και αντικειμενικές…

Εν κατακλείδι, όλοι μιλάμε, γραφούμε, συζητάμε, παίρνουμε αποφάσεις αλλά αυτό που επείγει, μέσα σε αυτήν την μεγάλη και επικίνδυνη εκρυθμία, είναι να σταθμίζουμε τις επιλογές μας με βάση το βαθμό εξέλιξης της γνώσης μας σε τέτοιο βαθμό που θα μας επιτραπεί να βρούμε απαντήσεις που να επανεπινοήσουν την ζωή μας, πριν κυλήσουμε ξανά στα σπήλαια της βαρβαρότητας.