Μπορεί τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών για τα ακροδεξιά κόμματα να μην προκάλεσαν πολιτικό «σεισμό», από άποψη εδρών και συσχετισμών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ωστόσο, τα κέρδη και η κατακόρυφη άνοδος εθνικιστικών κομμάτων σε χώρες στην «καρδιά» της Ευρώπης καταδεικνύουν την επικίνδυνη προοπτική της εμπέδωσης της παρουσίας της «μαύρης διεθνούς» στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Σε χώρες όπως Στη Γαλλία, ο Εθνικός Συναγερμός (Rassemblement National) της Μαρίν Λε Πεν επικράτησε οριακά της «Δημοκρατίας σε Κίνηση» (La Republique En Marche!) του Εμανουέλ Μακρόν, με ποσοστό 23,31% έναντι 22,41%, με τη νίκη της γαλλικής ακροδεξιάς να κλονίζει ακόμη περισσότερο τον Γάλλο Πρόεδρο. Την ίδια ώρα, στην Ιταλία, ο Ματέο Σαλβίνι ήταν ο απόλυτος θριαμβευτής των ευρωεκλογών, με την ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά, της οποίας ηγείται, να βγαίνει πρώτη με ποσοστό 34,3%.  Στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου του 2018, στις οποίες αναδείχθηκε ήσσων κυβερνητικός εταίρος, στην κυβέρνηση συνασπισμού με το Κίνημα 5 Αστέρων (το οποίο συγκέντρωσε τότε 32,68%) η Λέγκα είχε συγκεντρώσει ποσοστό 17,35%, ενώ στις ευρωεκλογές του 2014, μόλις 6,2%. Έτσι, το κόμμα του Σαλβίνι κατέλαβε 28 έδρες στη νέα σύνθεση της Ευρωβουλής αποκτώντας ταυτόχρονα -και σε εκλογικό επίπεδο- θέση ισχύος στο ιταλικό πολιτικό σκηνικό, απέναντι στο Κ5Α του Λουίτζι ντι Μάιο που έπεσε στο 17%.

Στη Βρετανία, που παραμένει εγκλωβισμένη στο τούνελ του Brexit που μοιάζει να μην έχει φως, η «υποχρέωση» της διοργάνωσης των ευρωεκλογών συνδυάστηκε με την επανεμφάνιση του Νάιτζελ Φάρατζ. Το Brexit Party, συνέχεια του UKIP, πήρε την πρωτιά στις κάλπες με 31,6%, αφήνοντας τα παραδοσιακά κόμματα, Εργατικούς και Συντηρητικούς στο 14,1% και στο 9,1% αντίστοιχα.   

Στην Ουγγαρία το Fidesz, κόμμα του Πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν, του οποίου η συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έχει ανασταλεί μέχρι νεωτέρας, έλαβε 52,33%, ενώ στο Βέλγιο, την ώρα που οι γαλλόφωνοι Βαλλόνοι ψήφιζαν προς Αριστερά και Κεντροαριστερά, το ακροδεξιό κόμμα της Φλάνδρας Vlaams Belang ξεπέρασε το 18,5% (έναντι 5,9% που είχε λάβει το 2014). Στην Ολλανδία επιτυχία θεωρήθηκε ότι τα δύο ακροδεξιά κόμματα (Φόρουμ για τη Δημοκρατία και Κόμμα για την Ελευθερία) συγκέντρωσαν… μόλις 14,5%.

Το ανησυχητικό συμπέρασμα και από αυτές τις ευρωεκλογές είναι ότι πλέον η παρουσία ακροδεξιών/εθνικιστικών/ξενοφοβικών κομμάτων στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό έχει αποκτήσει μία διάσταση «κανονικότητας» και μάλιστα με χαρακτηριστικά και ρητορική που έχουν λειανθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόμμα της Μαρίν Λε Πεν, με την ηγέτιδά του να υπενθυμίζεται ότι συγκρούστηκε ευθέως, στο πρόσφατο παρελθόν, με τον πατέρα της Ζαν Μαρί Λε Πεν για να κρατήσει αποστάσεις από την ακραία ρητορική του, ώστε να απομακρύνει το Εθνικό Μέτωπο (τώρα Εθνικό Συναγερμό) από το πολιτικό περιθώριο, απευθυνόμενη σε μεγαλύτερο ακροατήριο.  Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η στροφή και στη θέση περί εξόδου της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν αποτελεί πια επιλογή, αφού στόχος είναι η αλλαγή της ΕΕ από μέσα. Το ίδιο ισχύει και για τη Λέγκα του Σαλβίνι που ισχυροποιεί τη θέση της στην Ιταλία και παρά το γεγονός ότι -προς το παρόν- είναι απομονωμένη από τις υψηλές πολιτικές διεργασίες αποφάσεων για τον μέλλον της, φιλοδοξεί να αποτελέσει την ηγέτιδα δύναμη των ακροδεξιών ευρωσκεπτικιστών στην ΕΕ.

Η ακροδεξιά τείνει να γίνει στην Ευρώπη mainstream. Ξεφεύγοντας από ανοιχτά εκφραζόμενες ακραίες θέσεις, με μεταρρυθμιστικό περιτύλιγμα, συνδυάζοντας τον ακροδεξιό λαϊκισμό με τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, αυξάνει την επιρροή της πείθοντας κομμάτια των κοινωνιών ότι ενεργεί προς όφελος των πολλών και κατά των ελίτ. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και η ιστορία το βεβαιώνει. 

Πηγή: Ινστιτούτο ΕΝΑ